Δευτέρα, Αυγούστου 21, 2006

Βάπτιση

Σκοτείνιασε απότομα αν και είναι ακόμη 4 το μεσημέρι με τη θερμοκρασία να πιάνει κόκκινο σήμερα. 39 και βάλε βαθμούς. Ο κλιματισμός δουλεύει από το πρωί αγκομαχώντας σκορπίζοντας τεχνητή αρρωστημένη δροσιά στο σπίτι. Μέχρι να προλάβω ν' ανοίξω τη μπαλκονόπορτα, τα πρώτα μπουμπουνητά. Ένας δροσερός δυνατός αέρας πλημμύρισε το δωμάτιο και η έντονη μυρωδιά της βροχής άγγιξε λυτρωτικά τα ρουθούνια μου. Οι πρώτες σταγόνες ακούστηκαν στην αρχή σιγά στην τέντα και σε λίγο ο θόρυβος θύμιζε στρατιωτικό εμβατήριο. Η καυτή άσφαλτος άρχισε να βγάζει τους πρώτους ατμούς...

Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα με την όσφρηση και την ακοή να πλανηθώ σ' αυτό το "ευχάριστο διάλειμμα" από τη σημερινή κόλαση. Δύο παιδάκια με ποδήλατα κυνηγούν το ένα το άλλο γελώντας ξαναγεννημένα από το ξαφνικό μπουρίνι, μουσκεμένα μέχρι το κόκκαλο, αλλά ευτυχισμένα. Όλοι στα μπαλκόνια απολαμβάνοντας το "μάννα" λες και οι μπόρες είναι το σπανιότερο πράγμα που έχουν δει.

Πλανεύτρα φύση δεν παύεις να ξαφνιάζεις και φοβίζεις με το μεγαλείο σου...

Σάββατο, Αυγούστου 19, 2006

Ενδιαφέρον άρθρο....

Όλα όσα πρέπει να ξέρουμε για την επιστήμη της καθημερινότητας,αλλά...φοβόμαστε να ρωτήσουμε

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

Κινηματογραφική πρόταση

Μου αρέσει να βλέπω ταινίες υπό τον τεχνητά δροσερό αέρα του κλιματισμού. Σήμερα, ακόμη και μετά τη δύση του ήλιου η ζέστη είναι ανυπόφορη. Έκανα το κουράγιο και πήγα μέχρι το video club όπου είδα καινούριες (ή μάλλον επανεκδόσεις) ισπανόφωνου σινεμά, μία από τις μεγάλες κινηματογραφικές αδυναμίες μου.
Νοίκιασα το La comunidad, ελληνικός τίτλος "Η μοιρασιά" (στο έλεος των μεταφραστών!!!!). Σκηνοθεσία του Alex De Iglesia με πρωταγωνίστρια την καταπληκτική Carmen Maura.



Η υπόθεση αφορά μία μεσίτρια που ανακαλύπτει ένα τεράστιο ποσό σε μία πολυκατοικία και προσπαθεί να το φυγαδεύσει από τους υπόλοιπους γείτονες που το εποφθαλμιούν. Δε θέλω ν' αναφερθώ σε λεπτομέρειες για να μη σας το χαλάσω.

Το ισπανόφωνο σινεμά με γόητευε ανέκαθεν. Ποιος δε ξέρει το γκροτέσκο και συνάμα συγκινητικό θεματολόγιο του Almodovar, ποιος δε γοητεύτηκε από τις εικόνες του μεξικανού Bunuel... Ταινίες ανθρώπινες, βγαλμένες από τη ζωή, που κρίνουν και καυτηριάζουν τις ανθρώπινες αδυναμίες, υμνώντας τες συγχρόνως. Φιλοσοφημένες ματιές που προβληματίζουν χωρίς όμως να χάνουν την ένταση που απαιτεί ένας ίσως όχι και τόσο απαιτητικός θεατής.

Πέμπτη, Αυγούστου 17, 2006

Το παρακάτω το έγραψα μια μέρα που δεν είχα ύπνο και βαριόμουν αφόρητα, όπως αυτές τις μέρες που με τη ζέστη να έχει παραλύσει κάθε γωνιά του μυαλού μου δεν έχω διάθεση για τίποτα....ένας φανταστικός ήρωας που συντρόφευε μια μαρτυρική ώρα...

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Βήχω, είναι βουλωμένη η μύτη μου, δεν μπορώ ν’ ανασάνω και έχω μετρήσει άπειρα ...δαγκωμένα μηλαράκια μήπως και ηρεμήσω, αλλά τίποτα. Με βλέπω να βγάζω τη βραδιά στο γραφείο, γράφοντας μαλακίες.
Η αγάπη μου κοιμάται του καλού καιρού. Είπα κι εγώ μήπως κουραστώ μετά την καθιερωμένη ερωτική μας, προ ύπνου, επαφή, αλλά παραμένω κάτι παραπάνω από ακμαίος. Τί τον ήθελα εκείνον τον αναθεματισμένο τον καφέ οκτώμισι το βράδυ; Αφού με πιάνει, επιμένω να τον πίνω και την άλλη μέρα να είμαι σαν φάντασμα έχοντας κάνει τον βρικόλακα ολονυχτίς.

Προσπαθώ να κόψω το τσιγάρο αυτές τις μέρες, ιδίως από την Παρασκευή που μ’ έπιασε αυτός ο βοϊδόβηχας δεν έχω καπνίσει καθόλου και ούτε με τραβάει. Αν με ρωτήσει κάποιος εάν είμαι φανατικός καπνιστής δε ξέρω τι να του απαντήσω. Μάλλον ιδιόρρυθμος θα έλεγα -όπως εξάλλου τόσα άλλα πράγματα. Είναι ώρες που με τραβάει το τσιγάρο σαν τρελό, κανονική εξάρτηση, δεν το σβήνω καθόλου, ανάβω το ένα μετά το άλλο. Αν τυχόν έχουν τελειώσει τα πακέτα, τότε είναι που τρέχω στο περίπτερο με ό,τι και να φοράω (μια φορά πήγα με τις πιτζάμες, δεν ντράπηκα καθηγητής πράμα;;), πετάω τη ζελατίνα του πακέτου με λαχτάρα, σαν παιδί που μόλις άνοιξε το χριστουγεννιάτικο δώρο του και χώνω στο στόμα το μαγικό ραβδάκι της απόλαυσης, κάτω από το επιτιμητικό βλέμμα του περιπτερά, που δεν έχει βάλει ποτέ καπνό στο στόμα του.
Άλλες φορές πάλι μπορεί να περάσει μια ολόκληρη μέρα χωρίς να καπνίσω καθόλου, λες και δε ξέρω τι θα πει νικοτίνη, σαν να είμαι ακόμη ο αθλητής που ήμουν κάποτε και η λέξη ?καταχρήσεις? μού είναι παντελώς άγνωστη.

Είχα ένα φίλο, το Μανόλη, που ήταν (δεν ξέρω αν είναι γιατί έχω πολλά χρόνια να τον συναντήσω, έχω χάσει εντελώς τα ίχνη του) ο πιο απίθανος καπνιστής που έχω γνωρίσει ποτέ. Κάπνιζε από δέκα χρονών, μπορεί και μικρότερος, χωρίς να γίνει ποτέ φανατικός του τσιγάρου, εάν είναι δυνατόν.

Με τον Μανόλη είμαστε συγχωριανοί. Τον θυμάμαι να φυσάει μάγκικα, κάνοντας τα χείλη του σαν χωνί, τον καπνό από τα περίτεχνα κάγκελα της πόρτας του σπιτιού της γιαγιάς του, τα καλοκαιριάτικα ζεστά απομεσήμερα που οι γέροι απολαμβάνουν τον υπνάκο τους και δεν παίρνουν χαμπάρι τις παγαποντιές του εγγονού τους.

?Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από ένα καλό τσιγάρο μετά το φαγητό? έλεγε με περισπούδαστο ύφος, σαν να υπήρξε από αιώνες κοινωνός της απαγορευμένης για όλους εμάς, τους υπόλοιπους, απόλαυσης. Οι περισσότεροι από εμάς, μάλλον όλοι, δεν τολμούσαμε να το βάλουμε το στόμα μας, μη τυχόν μας δει κανένας. Δεν μας πήγαινε το μυαλό πως και να μη μας έβλεπαν, μπορεί να μας μύριζαν, αλλά τότε νομίζαμε πως μόνο η όραση είναι η αίσθηση που μπορεί να μας συλλάβει.

Φυσικά, ο Μανόλης, σαν ο πιο ?άνετος? δεν χαμπάριαζε καθόλου.
?Ας με δει η γριά? έλεγε, ?περισσότερο θα της πάει στο μυαλό πως άρπαξε η καγκελόπορτα φωτιά παρά ότι εγώ ντουμανιάζω.? Επικαλούνταν φυσικά τη μαλάκυνση της κυρά Μαρίας, της γιαγιάς του, που μάλλον μας δούλευε όλους ψιλό γαζί και τα είχε τετρακόσια, αλλά όλοι κάναμε την παλαβή αποδεχόμενοι τη δήθεν μειωμένη αντίληψή της.

Το πιο απίθανο απ’ όλα ήταν πως ο Μανόλης εξασφάλιζε τα τσιγάρα του. Εννοείται πως με το χαρτζιλίκι του δεν μπορούσε να πάει στο παντοπωλείο της κυρά Κούλας, της θεόχοντρης ζωντοχήρας, που ήξερε τι ?καπνό φουμάρει? ο καθένας στο χωριό. Ούτε ο Μανόλης μπορούσε ν’ αγοράσει ένα πακέτο δήθεν για τον τάδε. Δε το είχε σε τίποτε η κύρα Κούλα να διασταυρώσει εάν το πακέτο έφτασε στον πραγματικό αποδέκτη του.

Τα πακέτα με τα τσιγάρα, στο παντοπωλείο ?Έχω απ’ όλα?, ήταν τακτοποιημένα σε ραφάκια δίπλα ακριβώς από τις σοκοφρέτες, τις σοκολάτες, τα ματζούνια, τα γλειφιτζούρια, όλα δηλαδή τα είδη που ενδιέφεραν εμάς τα μικρά παιδιά. Ο Μανολάκης, λοιπόν, πλησίαζε στα ράφια, έκανε πως έψαχνε για κάποιο συγκεκριμένο γλύκισμα, ενώ συγχρόνως παρατηρούσε την κυρά Κούλα με την άκρη του ματιού του. Μόλις την έβλεπε να του γυρίζει την πλάτη, να υποδέχεται ή να εξυπηρετεί κάποιον άλλο πελάτη, έχωνε με επιδεξιότητα ένα πακέτο τσιγάρα μέσα στο κοντό του παντελονάκι. Μερικές φορές μάλιστα, από κεκτημένη ταχύτητα, το πακέτο κατέληγε μέσα στο εσώρουχό του, αλλά αυτό δεν τον πτοούσε καθόλου. Συγχρόνως έπαιρνε και μια σοκοφρέτα ή κάτι άλλο, πλήρωνε κανονικότατα με το πενιχρό χαρτζιλίκι του, έριχνε το πιο χαδιάρικο χαμόγελό του στη χοντρή κυρά Κούλα, που όλο τον τράταρε και κανένα λουκούμι, και την κοπανούσε σαν κύριος.

Φυσικά η μάρκα των τσιγάρων δεν τον ενδιέφερε, ό,τι άρπαζε το χέρι του εκείνη την ώρα. Άσε που ο νεανικός του ουρανίσκος δε ξεχώριζε τα ελαφριά από τα βαριά, ούτε τις γεύσεις από τις διάφορες ποικιλίες του καπνού. Ερχόταν, λοιπόν, ο Μανολιός με φουσκωμένο ελαφρώς το σορτσάκι του από τη λεία του και μας έβρισκε μαζεμένους στο εκκλησάκι του Άϊ Γιώργη, λίγο έξω από το χωριό, όπου συνήθως μαζευόμασταν οι πιτσιρικάδες, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των παππούδων και των γονιών μας. Εκεί με μία θριαμβευτική -και ελαφρώς πρόστυχη- κίνηση έχωνε το χέρι του στο παντελονάκι του και, ως δια μαγείας, εμφάνιζε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας το πολυπόθητο πακέτο. Έχωνε ένα τσιγάρο στο στόμα, έμπαινε κουνιστός και λυγιστός στο ξωκλήσι, έπαιρνε τον αναπτήρα που άναβανε οι περαστικοί τα καντήλια και...τσαφ! άναβε τη δική του ιερή φωτιά τραβώντας δυνατά τον καπνό στην πρώτη ρουφηξιά. Συχνά πνιγόταν από τον καπνό, κανείς μας, όμως, δε γελούσε. Εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο ψηλά στα μάτια μας που ένα αθώο βηχαλάκι δεν αφαιρούσε τίποτα από τη δόξα του.

Διεθνής Αμνηστία

 Support Amnesty International

Δε θα μπορούσα να μη ρίξω κι ένα μπανεράκι με τον οργανισμό που προσπαθεί -ίσως απεγνωσμένα- να διορθώσει λιγάκι τα πράγματα, να ταρακουνήσει εφησυχασμένες συνειδήσεις, να υψώσει φωνή....

Μη e-μιλάς...δεν είναι απαραίτητο....




Είναι αναμφισβήτο ότι το Διαδίκτυο είναι ένα καταπληκτικό εργαλείο για να εκφράζουμε τις ιδέες μας ελεύθερα χωρίς λογοκρισία ή περιορισμούς αλλοτινών σκοτεινών εποχών. Αμ δε!!! Για ρωτήστε τους Κινέζους, Βιετναμέζους, Τυνίσιους, Ιρανούς και μερικούς άλλους στις χώρες των οποίων άνθρωποι φυλακίζονται επειδή ασκούν κριτική στις κυβερνήσεις τους, απαιτούν δημοκρατία, επιθυμούν ελευθερία του τύπου (και της γνώμης) ή αποκαλύπτουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το κακό είναι πως οι περιορισμοί αυτοί ενισχύονται από εταιρείες κολοσσούς που επιτρέπουν στις παραπάνω κυβερνήσεις παρέχοντας υψηλής ποιότητας τεχνογνωσία. Η Yahoo! έδωσε e-mail πελατών της στις κινεζικές αρχές. H Microsoft και η Google υπέκυψαν στις απαιτήσεις της κινεζικής κυβέρνησης για λογοκρισία πάνω στους χρήστες των υπηρεσιών τους.
Έβαλα ένα μικρό banner κάτω δεξιά που ενημερώνεται από τη βάση δεδομένων της διεθνούς αμνηστίας για περιπτώσεις που λογοκρίνεται η χρήση του διαδικτύου.
Η ελευθερία της έκφρασης είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα...ίσως το πολυτιμότερο...
Περισσότερα εδώ

Πέμπτη, Αυγούστου 10, 2006

Πογκρόμ...



Φαίνεται τελικά πως η ιστορία δε διδάσκει τίποτα. Η ναζιστική γερμανία του Χίτλερ έστειλε στο θάνατο εκατομμύρια εβραίους, ιδίως γυναίκες και παιδιά, εξαλείφοντας ολόκληρες γενιές αθώων ανθρώπων. Σήμερα, στις απαρχές του 21ου αιώνα, οι εβραίοι έχουν επιδοθεί σ' ένα ανελέητο πογκρόμ εναντίον των παλαιστινίων επικαλούμενοι την τρομοκρατική οργάνωση που δήθεν(;;) υπάρχει στις τάξεις τους. Ας υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο. Τί φταίνε όμως οι εκατοντάδες άμαχοι; Γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι; Ας υποθέσουμε πάλι, πως οι τελευταίοι χρησιμοποιούνται ως "ασπίδα" από τους τρομοκράτες και θεωρούνται παράπλευρες απώλειες.

Το Ισραήλ θεωρείται ότι έχει μία από τις πιο εξελιγμένες στρατιωτικές μηχανές στον κόσμο, όπως και μια από τις πιο αποτελεσματικές μυστικές υπηρεσίες (βλέπε ΜΟΣΑΝΤ). Δεν μπορούν να εντοπίσουν την αιτία του κακού και να χτυπήσουν εκεί που πρέπει; Ή μήπως επικαλούμενοι την αυτοάμυνά τους καταφεύγουν σε επιχειρήσεις-σκούπα έτσι ώστε τελικά να κατακτήσουν ολοκληρωτικά τα εδαφή του Λιβάνου, της Παλαιστίνης, αυτή που εποφθαλμιούν εδώ και δεκαετίες;

Η διεθνής κοινότητα για ακόμη μια φορά παρακολουθεί αμέτοχη, οι ΗΠΑ συνεχίζουν τα γνωστά τροπάρια περί τρομοκρατίας και τα Ηνωμένη Έθνη -που ιδρύθηκαν στο τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου με σκοπό τη διατήρηση της ειρήνης και της αλληλεγγύης- είναι υποχείρια των γερακιών της Ουάσιγκτον που ασκώντας βέτο επιτρέπουν στο Ισραήλ να συνεχίζει ανενόχλητο τις σφαγές του.
Αυτό το...βέτο μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος;; Το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ προκειμένου να πάρει μία απόφαση πρέπει να υπάρχει ομοφωνία. Αν κάποιο από τα μέλη του διαφωνεί έχει το δικαίωμα ν' ασκήσει βέτο επί της πρότασης. Μέχρι εδώ καλά. Η απορία που εύλογα δημιουργείται στον καθένα είναι πως αν, για παράδειγμα, το Ισραήλ θέλει να ρίξει πυρηνικά στον Λίβανο, το Συμβούλιο Ασφαλείας αντιδράσει επιπλήτοντας την ενέργεια και οι ΗΠΑ ασκήσουν βέτο, τότε ο Λίβανος θα εξαλειφθεί από το χάρτι. Η Βηρυττός θα γίνει το Άουσβιτς του 21ου αιώνα με τις "ευλογίες" των Ηνωμένων Εθνών.

Ίσως το μυαλό μου είναι πολυ μικρό για να κατανοήσει τα ατέλειωτα διπλωματικά παιχνίδια, αλλά ως απλός πολίτης δε μπορώ να μη αγανακτώ στη θέα των θηριωδιών, στο κλάμα των μανάδων, στα άψυχα, σαν μαριονέτες, κορμιά των παιδιών...

Καλά είπαν κάποιοι....Useless Nations (UN - United Nations).



Τελειώνουν οι "διακοπές"...Θ' αναρωτιέστε προς τι τα εισαγωγικά. Όντας εκπαιδευτικός η δίμηνη ραστώνη μου φαίνεται κάτι παραπάνω από αρκετή. Και φέτος, όπως και κάθε καλοκαίρι, εάν εξαιρέσω μια εβδομάδα θάλασσας, όλες οι υπόλοιπες μέρες μου πέρασαν με λογοτεχνία, ταινίες και άφθονο, συχνά ανούσιο, σερφάρισμα στο διαδίκτυο. Διάβασα, διάβασα (και διαβάζω) μέχρι σημείο που ένιωσα πως το μυαλό μου δεν μπορεί ν' αφομοιώσει ούτε μία παραπάνω λέξη. Ένιωσα να περιβάλλομαι από χαρακτήρες, κόσμους, φύσεις μεταξύ φανταστικού και πραγματικού που συχνά ανοιγόκλεινα τα μάτια μου μήπως και δεν ανήκω σ' αυτή τη γη, αλλά κινούμαι αιωρούμενος σε άλλες διαστάσεις.

Πολλές και ποικίλες οι εντυπώσεις μου από τα βιβλία που έπεσαν στα χέρια μου τους τελευταίους δύο μήνες. Άλλα με συνάρπασαν, άλλα με θύμωσαν, μερικά τα παράτησα στη μέση μη αντέχοντας να βάλω τον εαυτό μου στη διαδικασία φτάσω αγκομαχώντας στο τέλος. Μπορεί να μεγαλώνω και οι υπομονές μου να μην είναι πλέον αρκετές....

Θ' αναφερθώ σε ένα μόνο αναλυτικά. Από κυριακάτικη εφημερίδα, σε φτηνή έκδοση, διάβασα τον "Επίμονο Κηπουρό" του John Le Care. Είχα δει πρόσφατα την κινηματογραφική του μεταφορά, η οποία ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες που είδα τα τελευταία χρόνια. Με συνάρπασε, με συγκίνησε, με θύμωσε. Ιδανικός συνδυασμός. Το βιβλίο, όπως γίνεται συνήθως, σαφώς ανώτερο. Αν και ο σεναριογράφος σεβάστηκε το πρωτότυπο κείμενο, ακολούθησε κατά γράμμα τις πιο σημαντικές στιγμές της πλοκής, χωρίς να αλλάξει την ιστορία ούτε στο παραμικρό. Δεν είχα διαβάσει ποτέ μέχρι σήμερα Le Care. Διαπίστωσα πως πρόκειται για μεγάλο συγγραφέα.

Δεν ξέρω αν ανήκει αμιγώς στην κατηγορία του "αστυνομικού", όπως πολλοί τον εντάσσουν, όμως τα βιβλία του είναι άκρως ψυχογραφικά, γεμάτα πάθος και συγκίνηση, αποτελούμενα από ήρωες σχεδόν καθημερινούς, ανθρώπους που ίσως συναντούμε συχνά χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τη δύναμη και την ποιότητά τους.
Φαίνεται επίσης ότι είναι ένας συγγραφέας-ερευνητής που ψάχνει ενδελεχώς το θέμα που θέλει να πραγματευτεί, χωρίς βέβαια να περιορίζει καθόλου το εύρος της φαντασίας του.
Η ιστορία περίπου έχει ως εξής: Η Τέσα Κουέιλ, σύζυγος του διπλωμάτη Τζάστιν Κουέιλ, δολοφονείται άγρια στην Κένυα. Πίσω μάλλον από το θάνατό της κρύβονται οι φαρμακοβιομηχανίες-κολοσσοί που δοκιμάζουν -παράνομα- νέα φάρμακα στον ταλαιπωρημένο λαό της Κένυας χρησιμοποιώντας τον, εν αγνοία του, ως πειραματόζωο. Ο Τζάστιν, φλεγματικός βρετανός, αναλαμβάνει να συνεχίσει το έργο της γυναίκας του, ερχόμενος σε σύγκρουση με το κατεστημένο και με τον ίδιο του τον εαυτό.