"Δυτικοί" αλτρουϊστές

Δεν είμαι υπέρ της αυτοδικίας, ούτε φυσικά υπέρμαχος της θανατικής ποινής, που διατηρείται στην εποχή μας, ακόμη και σε "πολιτισμένα" κράτη της "ανεπτυγμένης" Δύσης (βλέπε Η.Π.Α.).
Ποιος, όμως, δεν αγανακτεί ακούγοντας τα κατορθώματα των ανθρωπιστικών οργανώσεων στην "υπανάπτυκτη" Αφρική; Ποιοι είναι αυτοί οι Δυτικοί, που κάτω από το προσωπείο του πολιτισμένου και του δυνατού, εκμεταλλεύονται σεξουαλικά οκτάχρονα κοριτσάκια με "αμοιβή" ένα πιάτο φαϊ;

Οι μαύροι, οι πρωτόγονοι, οι απολίτιστοι ωχριούν μπροστά στην πρωτοφανή αγριότητα των λευκών ανθρωπόμορφων κτηνών, που δήθεν προσφέρουν απλόχερα τα αγαθά και τις υπηρεσίες, τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωση. Διεστραμμένη σεξουαλική ικανοποίηση, με αντάλλαγμα ένα πιάτο ρύζι ή ένα μπουκάλι νερό.
Και όλοι εμείς καθόμαστε μακάριοι στους χοντρούς κώλους μας, χαϊδεύουμε τις παραφουσκωμένες από το λίπος κοιλιές μας κοιτώντας στις τεράστιες τηλεοράσεις μας τις ειδήσεις από τη Μαύρη Ήπειρο, κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι, ανοίγοντας το ν-οστό μπουκάλι μπύρας.

Προσπαθώ να φανταστώ, μάταια, τι είδους "άνθρωποι" είναι αυτοί που επιδίδονται σε τέτοιες ακατανόμαστες πράξεις. Ποια εσωτερική ανάγκη, ποια έλλειψη τους ωθεί να αγγίζουν -χωρίς τύψεις άραγε;- τα ισχνά παιδικά κορμάκια που με τα μεγάλα μάτια τους αντικρίζουν με τρόμο τους υποτιθέμενους σωτήρες τους.

Κάποτε ένας εισαγγελέας, προτού καταδικάσει σε θάνατο έναν κατά συρροή δολοφόνο (serial killer), τον ρώτησε γιατί είχε διαπράξει τα ειδεχθή εγκλήματά του, ιδίως αφού κατά τη δίκη αποδείχτηκε πως είχε σώας τα φρένας.
Ο κατηγορούμενος του απάντησε ήρεμα, χωρίς να σκεφτεί ιδιαίτερα: "Γιατί απλά μπορούσα..."