Πρωινό κρύο μπάνιο...

Αγουροξυπνημένος, με την τσίμπλα στο μάτι, άνοιξα την τηλεόραση για ν' ακούσω πως ένας μαθητής πνίγηκε στην πισίνα του ξενοδοχείου στην Κέρκυρα, όπου βρισκόταν με το σχολείο του στα πλαίσια της πολυήμερης εκδρομής της Γ' λυκείου. Απ' ότι κατάλαβα -οι πληροφορίες ήταν ελλειπείς ακόμη εκείνη την ώρα- το περιστατικό έγινε τα ξημερώματα προφανώς μετά τη "διασκέδαση" των μαθητών σε κάποιο ξενυχτάδικο του νησιού...

¨Ηδη φαντάζομαι τους τηλεδικαστές να κουνούν απειλητικά το δάχτυλο, να
κρίνουν τους πάντες, "φταίνε οι καθηγητές που δεν έκαναν τον νυχτοφύλακα", "φταίνε τα μαγαζιά που ποτίζουν αλκοόλ τους ανήλικους", "φταίει το υπουργείο που δεν καταργεί τις εκδρομές (που δε φτάνει το μαχαίρι στο κόκκαλο)" και όλα τα συναφή κραυγαλέα που ακούμε κάθε φορά μετά από ένα τέτοιο περιστατικό... Όλοι και όλα στο ίδιο καζάνι και η...ζωή συνεχίζεται.

Όντας εκπαιδευτικός και ακόμη περισσότερο πρόσφατα συνοδός σε πολυήμερη εκδρομή στην Κέρκυρα, λίγο πριν το Πάσχα, δεν μπορώ να πω, δυστυχώς, πως κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο, αργά ή γρήγορα θα θρηνούσαμε κάποιο θύμα... Οι "εκπαιδευτικές" πολυήμερες εκδρομές κάθε άλλο παρά εκπαιδευτικό χαρακτήρα έχουν. Ξενύχτι, άφθονο αλκοόλ και εξάντληση τις χαρακτηρίζουν. Ειλικρινά, οι λόγοι που πήγα φέτος, μάλλον συναισθηματικοί ήταν, αλλά θα τους εξηγήσω κάποια άλλη στιγμή.

Πιστεύω ακράδαντα πως αυτού του τύπου οι εκδρομές πρέπει να αλλάξουν ριζικά χαρακτήρα και ύφος ή να καταργηθούν εντελώς. Δεν είμαι φυσικά της άποψης "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι", αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουν να εκφυλίζονται τα πάντα στο βωμό των συμφερόντων και δη των πρακτόρων, των ξενοδοχείων, των νυχτερινών κέντρων και όλων όσων έχουν -τεράστια- κέρδη από αυτό το "θεσμό". Εκπαιδευτική επίσκεψη θα πει γνωριμία με τον τόπο, με την ιστορία του, με τα μουσεία του. Θα πει επίσης θέατρο, κινηματογράφος (δεν είναι διασκέδαση μια ωραία παράσταση; Ή μήπως πρέπει να συνοδεύεται και αυτή από άφθονες ποσότητες οινοπνεύματος;). Όλα τα υπόλοιπα είναι..."συνοδευτικά" και όχι απαραίτητα. Πώς μπορεί κάποιος να ξεναγήσει μια ομάδα νεαρών σε έναν, π.χ. αρχαιολογικό χώρο, όταν αυτοί έχουν να κοιμηθούν δύο και τρεις μέρες συνεχόμενα; Πώς μπορεί ένας συνοδός-"φύλακας" να δώσει τη δέουσα προσοχή όταν ο ίδιος είναι ένα ράκος από την αϋπνία και από το άγχος;

Δε θα μπω στη διαδικασία να δείξω με το δάχτυλο τους φταίχτες. Προφανώς πρόκειται για ένα πολυσύνθετο πρόβλημα που η λύση του θα είναι η συνισταμένη των ενεργειών πολλών παραγόντων -με πρωτεργάτη φυσικά το υπουργείο Παιδείας. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται να συνοδέψω εκδρομή ποτέ ξανά στην εκπαιδευτική μου καριέρα. Όχι επειδή είμαι ευθυνόφοβος, ούτε φυσικά εκβιάζω κανένα. Αλλά θα προτιμούσα να μοιράζομαι με τους μαθητές μου εκδηλώσεις γνήσιου (αν μπορώ να το πω έτσι) πολιτισμού και όχι να μαζεύω πτώματα από πισίνες....

Υπάρχει συννενόηση...

...την εποχή του Διαδικτύου, της πληροφορίας, των μέσων; Το χάσμα είναι εμφανές στην ταινία "Βαβέλ" του Alejandro Gonzalez Inaritu (δημιουργού των εξίσου αριστουργηματικών "21 γραμμαρίων"). Ένας κόσμος δήθεν μικρός κι όμως χωρισμένος με αποστάσεις που δύσκολα αμβλύνονται. Στη μέση η υπανάπτυκτη Αφρική, των πεινασμένων, των βρώμικων, των "απολίτιστων". Από τη μια άκρη η Αμερική, που έχει την ανάγκη των μεξικανών baby sitter, που μεγαλώνουν τα τέκνα των μονίμως απασχολημένων γονιών τους. Γονιών που μόνιμα προσπαθούν να τα βρουν μεταξύ τους, χωρίς να τα έχουν βρει ποτέ με τον εαυτό τους. Από την άλλη άκρη η Ιαπωνία, το χαώδες Τόκιο, όπου μια γιαπωνεζούλα (φοβερή ερμηνεία!!) κωφάλαλη αναζητά τη χαμένη της ωριμότητα μέσα από τις ακραίες σεξουαλικές αναζητήσεις της. Προσπαθώντας να γίνει αποδεκτή σε μια κοινωνία που δεν την καταλαβαίνει, δεν την αποδέχεται... Πόσο μάλλον, κατανοητός να γίνει ένας αμερικάνος νεόπλουτος, που για ζήσει την περιπέτεια πηγαίνει στο πρωτόγονο Μαρόκο και δυστυχώς η γυναίκα του τραυματίζεται από αδέσποτη σφαίρα, δήθεν τρομοκρατών (που δεν είναι άλλοι από ένα παιδί που παίζει με ένα όπλο). Ένα φαινομενικά ασήμαντο γεγονός κινεί ολόκληρο τον πλανήτη.

Τόσο μακρινές αποστάσεις κι όμως όλοι συνδέονται μεταξύ τους, όχι με τη γλώσσα, αλλά με τα γεγονότα. Ταινία συμβολισμών και υπαινιγμών. Η έλλειψη επαφής, η όλο και λιγότερη ανθρωπιά και συμπόνια είναι εμφανέστατες σε όλες τις σκηνές. Αφήνει μια πίκρα και έντονο προβληματισμό. Ακόμη και εμείς που μιλούμε την ίδια γλώσσα, επικοινωνούμε;