Υπάρχει συννενόηση...

...την εποχή του Διαδικτύου, της πληροφορίας, των μέσων; Το χάσμα είναι εμφανές στην ταινία "Βαβέλ" του Alejandro Gonzalez Inaritu (δημιουργού των εξίσου αριστουργηματικών "21 γραμμαρίων"). Ένας κόσμος δήθεν μικρός κι όμως χωρισμένος με αποστάσεις που δύσκολα αμβλύνονται. Στη μέση η υπανάπτυκτη Αφρική, των πεινασμένων, των βρώμικων, των "απολίτιστων". Από τη μια άκρη η Αμερική, που έχει την ανάγκη των μεξικανών baby sitter, που μεγαλώνουν τα τέκνα των μονίμως απασχολημένων γονιών τους. Γονιών που μόνιμα προσπαθούν να τα βρουν μεταξύ τους, χωρίς να τα έχουν βρει ποτέ με τον εαυτό τους. Από την άλλη άκρη η Ιαπωνία, το χαώδες Τόκιο, όπου μια γιαπωνεζούλα (φοβερή ερμηνεία!!) κωφάλαλη αναζητά τη χαμένη της ωριμότητα μέσα από τις ακραίες σεξουαλικές αναζητήσεις της. Προσπαθώντας να γίνει αποδεκτή σε μια κοινωνία που δεν την καταλαβαίνει, δεν την αποδέχεται... Πόσο μάλλον, κατανοητός να γίνει ένας αμερικάνος νεόπλουτος, που για ζήσει την περιπέτεια πηγαίνει στο πρωτόγονο Μαρόκο και δυστυχώς η γυναίκα του τραυματίζεται από αδέσποτη σφαίρα, δήθεν τρομοκρατών (που δεν είναι άλλοι από ένα παιδί που παίζει με ένα όπλο). Ένα φαινομενικά ασήμαντο γεγονός κινεί ολόκληρο τον πλανήτη.

Τόσο μακρινές αποστάσεις κι όμως όλοι συνδέονται μεταξύ τους, όχι με τη γλώσσα, αλλά με τα γεγονότα. Ταινία συμβολισμών και υπαινιγμών. Η έλλειψη επαφής, η όλο και λιγότερη ανθρωπιά και συμπόνια είναι εμφανέστατες σε όλες τις σκηνές. Αφήνει μια πίκρα και έντονο προβληματισμό. Ακόμη και εμείς που μιλούμε την ίδια γλώσσα, επικοινωνούμε;