Περί ανάγνωσης...

Δε μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου χωρίς τη συντροφιά ενός βιβλίου. Από πολύ μικρός "ρουφούσα" κυριολεκτικά ότι μπορούσε να διαβαστεί. Παιδικά, Βερν, Οι 5 φίλοι, Οι μυστικοί εφτά... Μεγαλώνοντας το έριξα στην υψηλή λογοτεχνία, ελληνική και ξένη, αν και νομίζω ότι ακόμη και τώρα ψάχνω να προσδιορίσω τους λογοτεχνικούς μου προσανατολισμούς. Μου άρεσουν οι νεοέλληνες, ανακαλύπτω νεαρά παιδιά -ίσως μικρότερα κι από μένα- να κάνουν τα προώρα δειλά τους βήματα στα δύσβατα χωράφια της συγγραφής. Φυσικά, έχω διαβάσει πολύ τους κλασσικούς, ιδίως του έλληνες. Λατρεύω τον Καραγάτση για παράδειγμα.

Η "Μεγάλη Χίμαιρα" νομίζω πως είναι ένα από τα αριστουργήματα της ελληνικής λογοτεχνίας του 20ου αιώνα.
Το μόνο "κακό" που έχουν τα βιβλία είναι πως...πιάνουν χώρο!!! Δεν ξέρω που να τα βάλω πλέον. Έχουν γεμίσει όλα τα κενά των βιβλιοθηκών μου, τραπεζάκια, ακόμη και τα κομοδίνα δίπλα στο κρεβάτι μου.
Υπάρχουν βιβλία που τα διαβάζω απνευστί, ξενυχτώντας συχνά με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να σέρνομαι στη δουλειά. Όμως είμαι ευτυχισμένος που προστέθηκε ακόμη μία συναρπαστική λογοτεχνική διαδρομή στο μυαλό μου. Από την άλλη τυχαίνει, να μη μπορώ να συνεχίσω κάποιο... Διαβάζω καμιά πενηνταριά σελίδες και αν δω ότι δεν έχει αυτό το "κάτι" που με κάνει να μη θέλω να το αφήσω το βάζω στην άκρη...ίσως για να προσπαθήσω αργότερα ή ακόμη και ποτέ. Από τα τελευταία δεν έχω βέβαια αρκετά, αλλά υπάρχουν κάποια που στολίζουν τη βιβλιοθήκη μου.

Σήμερα, είμαι τρομερά νυσταγμένος. Ο λόγος όχι το "τσίκνισμα" της χθεσινής γιορτής (αποφεύγω να βγαίνω ημέρες που οι ορδές των δήθεν στερημένων κατακλύζουν τα πάντα), αλλά ένα βιβλίο που το διάβαζα χθες όλη τη νύχτα. "Οι άγριοι αριθμοί" ο τίτλος του. Περιγράφει με γλαφυρότατο τρόπο την προσπάθεια ενός μαθηματικού να αποδείξει ένα θεώρημα, καθώς και τον ανταγωνισμό της μαθηματικής ερευνητικής κοινότητας. Διασκεδαστικό και αρκετά φιλοσοφημένο...Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!