Ποτέ δεν ήμουν ευχαριστημένος με το βραβείο καλύτερης ταινίας των Όσκαρ, όσο χθες, που το "Crash" έκανε, για πολλούς, τη μεγάλη έκπληξη.Βλέπω πολλές ταινίες. Μου αρέσει ο κινηματογράφος, αν και εδώ που μένω δεν υπάρχει, οπότε καταφεύγω στην "εύκολη" λύση του DVD. Η εν λόγω είναι μία από αυτές που φέτος με συγκλόνισαν, ή μάλλον η μοναδική που ξεχώρισα από τις αρκετές που είδα.
Γροθιά στο αμερικάνικο κατεστημένο, στον υπολανθάνων ρατσισμό της δήθεν προοδευτικής σύγχρονης Αμερικής.
Η ταινία περιγράφει, πολύ απλά, 36 ώρες από τη ζωή κάποιων φαινομενικά ασύνδετων χαρακτήρων που τελικά, κατά τη διάρκεια της εξέλιξης, έρθονται σε τραγική επαφή μεταξύ τους. Απλό σε σύλληψη, εξαιρετικό σε σκηνοθεσία και καταπληκτικές ερμηνείες, ιδίως από τον Ματ Ντίλον στο ρόλο του ρατσιστή μπάτσου, που σώζει όμως από βέβαιο θάνατο μία μαύρη κοπέλα, που πριν από λίγες ώρες είχε εξευτελίσει...
Ταινία που πρέπει να δουν όλοι οι Αμερικάνοι, λευκοί και μαύροι, για να δουν τι τελικά κρύβεται πίσω από την καλογυαλισμένη επιφάνεια του "Αμερικανικού Ονείρου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου