Πρωτεύουσα...

Την προηγούμενη εβδομάδα πέρασα τρεις μέρες στην Αθήνα. Όσο κι αν δε μ' αρέσει η βαβούρα τόσο με τραβάει αυτή η πόλη για περιστασιακές επισκέψεις. Παρθενώνας, Πλάκα, Μοναστηράκι, τσιμέντο, κίνηση, φασαρία, ατέλειωτες βόλτες μέσα σ' ένα μεθυστικό χάος από θορύβους, πολύχρωμες φάτσες, ανακατεμένες μυρωδιές. Όσες φορές κι αν έχω πάει -πολλές τα τελευταία χρόνια- δε μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να κάνω τη βόλτα στο πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου. Κάθε φορά μου φαίνεται και διαφορετική, ανάλογα με τον καιρό. Καυτός ήλιος τον δεκαπενταύγουστο, γλυκό κρύο αυτές τις μέρες, παγωνιά το καταχείμωνο. Όλα εξίσου γοητευτικά, όσο και διαφορετικά. Και ο κόσμος;; Ίδιος και απαράλλαχτος. Όλοι βιαστικοί, με σκυμμένα κεφάλια, περπατούν με έντονες κινήσεις, φωνάζουν, κυνηγούν τις συγκοινωνίες, κινούνται προς αγχωτικούς σκοπούς.

Οι τουρίστες πάντα παρόντες, όλες τις εποχές. Γιαπωνέζοι μιλιούνια, γάλλοι, ευρωπαίοι, αμερικάνοι, όλοι παρόντες στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, γοητευμένοι από τη μαγεία της, μαγεία που για πολλούς έλληνες είναι απωθητική. Δε ξέρω για ποιο λόγο, αλλά όποτε τελειώνει η σύντομη επίσκεψή μου, νιώθω μια στενοχώρια, ένα είδος νοσταλγίας μέχρι την επόμενη φορά...