Είδα ένα όνειρο τις προάλλες. Ήμουν, λέει, μαθητής στο λύκειο και περίμενα πως και πως το χτύπημα του κουδουνιού ή το μάθημα της γυμναστικής για να παίξω μπάλα. Περίμενα ανυπόμονα, τα ανοιξιάτικα απογεύματα της Παρασκευής για να ξεχυθώ στις αλάνες και να παίξω ποδόσφαιρο, μέσα στη σκόνη και στις παιδικές κλωτσιές μας.
Βλέπω τα παιδιά σήμερα, στο σχολείο, και μόνο τη δική μου παιδικότητα δε μου θυμίζουν. Τα παρατηρώ στο διάλλειμμα και βλέπω πως η μόνη τους ενασχόληση είναι το υπερσύγχρονο κινητό τους τηλέφωνο. Τ' ακούω να συζητάνε και μιλούν για famestory, Τατιάνα, σε μια άγνωστη διάλεκτο. Τα πετυχαίνω καμιά φορά έξω, σε fast food, να καταβροχθίζουν τεράστιες ποσότητες αμφιβόλου ποιότητας φαγητό. Καλά, δεν τα ταϊζει η μάνα τους; Πλήρης απαξίωση της άθλησης, του σπιτικού φαγητού, του παιχνιδιού.
Πλήρης υποδούλωση στη "θαυματουργή" τηλεόραση και την ποιότητά της. Πού είναι οι διανοούμενοι; Αναρωτιέμαι άδικα. Πού είναι το ΕΡΣ; Έκατσα ηθελημένα μια μέρα να δω τις εκπομπές της λεγόμενης "μεσημβρινής ζώνης". Έπαθα σοκ! Καλά είναι δυνατό τέτοια ώρα, που μπορεί χιλιάδες εφήβων(ή και πολύ μικρότερων) να βλέπουν να προβάλλονται τέτοια πράγματα; Βρισιές, σεξουαλικά υπονοούμενα, πλήρης παραβίαση της ιδιωτικότητας και των "ευαίσθητων" προσωπικών δεδομένων. Κι όμως... Αυτοί οι κατ' ευφημισμό "δημοσιογράφοι", με τους παχυλούς μισθούς τους, που ένας καθηγητάκος σαν εμένα δε θα δει ποτέ σ' αυτή τη ζωή, παρουσιάζονται ως είδωλα, σαν επικριτές και τιμητές της σάπιας κοινωνίας μας και μας προβάλλουν το..."ιδανικό".
Τα παιδιά μας, σε μια περίοδο της ζωής τους που οι χαρακτήρες και οι προσωπικότητές τους είναι τόσο εύπλαστοι, διαμορφώνουν άποψη για τη ζωή και το μέλλον τους. Μέλλον που εξαρτάται άμεσα από τα περίεργα χτενίσματα, το trendy ντύσιμο και την trash κουλτούρα. Έχουν πρότυπα, αυτούς τους "καημένους" που ξεμπροστιάζονται στις αμείλικτες κάμερες των reality και τους ζηλεύουν, έχοντας σας κρυφό όνειρο να βρεθούν κάποια στιγμή στη θέση τους.
Δεν έχω παιδιά, ακόμη τουλάχιστο, ούτε φυσικά μπορώ να κρίνω το γονιό σαν κάποιος που αυτή τη στιγμή μπορεί να κινείται ανεπηρέαστος από ευθύνες και υποχρεώσεις στη "σφαίρα του ιδανικού". Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να μη γκρινιάξω, εδώ έστω, σ' αυτό το ταπεινό blog, που πιθανό να μη το διαβάζει κανείς και να κάνω όνειρα(απατηλά) για βελτίωση...
ΥΓ Η γκραβούρα δανεισμένη από εδώ
Βλέπω τα παιδιά σήμερα, στο σχολείο, και μόνο τη δική μου παιδικότητα δε μου θυμίζουν. Τα παρατηρώ στο διάλλειμμα και βλέπω πως η μόνη τους ενασχόληση είναι το υπερσύγχρονο κινητό τους τηλέφωνο. Τ' ακούω να συζητάνε και μιλούν για famestory, Τατιάνα, σε μια άγνωστη διάλεκτο. Τα πετυχαίνω καμιά φορά έξω, σε fast food, να καταβροχθίζουν τεράστιες ποσότητες αμφιβόλου ποιότητας φαγητό. Καλά, δεν τα ταϊζει η μάνα τους; Πλήρης απαξίωση της άθλησης, του σπιτικού φαγητού, του παιχνιδιού.
Πλήρης υποδούλωση στη "θαυματουργή" τηλεόραση και την ποιότητά της. Πού είναι οι διανοούμενοι; Αναρωτιέμαι άδικα. Πού είναι το ΕΡΣ; Έκατσα ηθελημένα μια μέρα να δω τις εκπομπές της λεγόμενης "μεσημβρινής ζώνης". Έπαθα σοκ! Καλά είναι δυνατό τέτοια ώρα, που μπορεί χιλιάδες εφήβων(ή και πολύ μικρότερων) να βλέπουν να προβάλλονται τέτοια πράγματα; Βρισιές, σεξουαλικά υπονοούμενα, πλήρης παραβίαση της ιδιωτικότητας και των "ευαίσθητων" προσωπικών δεδομένων. Κι όμως... Αυτοί οι κατ' ευφημισμό "δημοσιογράφοι", με τους παχυλούς μισθούς τους, που ένας καθηγητάκος σαν εμένα δε θα δει ποτέ σ' αυτή τη ζωή, παρουσιάζονται ως είδωλα, σαν επικριτές και τιμητές της σάπιας κοινωνίας μας και μας προβάλλουν το..."ιδανικό".
Τα παιδιά μας, σε μια περίοδο της ζωής τους που οι χαρακτήρες και οι προσωπικότητές τους είναι τόσο εύπλαστοι, διαμορφώνουν άποψη για τη ζωή και το μέλλον τους. Μέλλον που εξαρτάται άμεσα από τα περίεργα χτενίσματα, το trendy ντύσιμο και την trash κουλτούρα. Έχουν πρότυπα, αυτούς τους "καημένους" που ξεμπροστιάζονται στις αμείλικτες κάμερες των reality και τους ζηλεύουν, έχοντας σας κρυφό όνειρο να βρεθούν κάποια στιγμή στη θέση τους.
Δεν έχω παιδιά, ακόμη τουλάχιστο, ούτε φυσικά μπορώ να κρίνω το γονιό σαν κάποιος που αυτή τη στιγμή μπορεί να κινείται ανεπηρέαστος από ευθύνες και υποχρεώσεις στη "σφαίρα του ιδανικού". Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να μη γκρινιάξω, εδώ έστω, σ' αυτό το ταπεινό blog, που πιθανό να μη το διαβάζει κανείς και να κάνω όνειρα(απατηλά) για βελτίωση...
ΥΓ Η γκραβούρα δανεισμένη από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου