3 χρόνια λουτρό αίματος...

Κλείσαν ήδη τρία χρόνια από την επίθεση των ΗΠΑ -των σωτήρων των αδικημένων αυτού του πλανήτη- στο Ιράκ. Τρία ολόκληρα χρόνια αιματοχυσιών, αδικιών, ανταρτοπόλεμου και κυρίως άγνοιας για το τι πραγματικά συμβαίνει σ' εκείνη την πολύπαθη χώρα για όλους εμάς...Φαντάζομαι, πως όλοι μας λίγο ή πολύ είδαμε μέσω φωτογραφιών τις θηριωδίες των "καλών" Αμερικάνων ενάντια στους "κακούς απολίτιστους" Ιρακινούς. Αυτές είναι μόνο; Δεν το πιστεύω. Η λέξη "πόλεμος" είναι μια θηριωδία από μόνη της, έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για όλες τις πολεμικές συρράξεις του μικρού μας πλανήτη. Κι όμως, ο Πρόεδρος επιμένει πως τίποτα δεν έγινε μάταια, όλα πηγαίνουν καλά, το Γκουαντάναμο ζει και βασιλεύει και ο ίδιος κοιμάται κάθε βράδυ ήσυχος, μακάριος σαν τον καλό σαμαρείτη. Το χειρότερο: ο Αμερικανικός λαός. Τί κάνεις γι' αυτό τον πόλεμο;Θα έπρεπε να παραλύσει η χώρα τους αν δεν ήταν πρόβατα, άνθρωποι χωρίς κουλτούρα και εθνικη συνείδηση που από το πολύ junk food έχουν μεταλλαχθεί σε όντα αδιάφορα. Όλες αυτές οι μάνες των νεκρών, τί λένε; Τα κάμαρια τους περάσαν στην ιστορία σαν "ήρωες" που έσωσαν τους "πολιτισμένους" δυτικούς από την επέλαση των βαρβάρων αλλόθρησκων...
Ο Τίγρης και ο Ευφράτης γίνονται ακόμη πιο κόκκινοι....

ΥΓ Εν τω μεταξύ στη Γαλλία, οι νέοι ξεσηκώθηκαν μαζικά έναντι νομοσχεδίου που προβλέπει τη μη καταβοή αποζημίωσης σε όσους απολύονται!!!! Θα ήθελα να ήμουν εκεί...

Σιγά το νέο.....

Η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια: υπέρογκος (σε όλα τα γένη και κλίσεις)....

Και επειδή μας κλέβουν τί έγινε;; Τους έκανε κανείς τίποτα; Τουλάχιστο οι εταιρείες κινητής παρέχουν ένα προϊόν, αν θέλουμε παίρνουμε... Με τις τράπεζες που όλες οι προμήθειές τους έχουν κηρυχθεί παράνομες υφίστανται καμία κύρωση;

Μπουρμπουλιάδα!!!!

Ο τίτλος του σημερινού post είναι κλεμμένος. Τον πήρα από "ΤΑ ΝΕΑ" της Δευτέρας. Ομολογώ ότι θύμωσα πολύ βλέποντας τον οίστρο των τηλεοπτικών σταθμών για την άφιξη της περιβοήτητης καταζητούμενης ανακρίτριας. Αυτό, όμως, που με θυμώνει ακόμη περισσότερο είναι ο ζήλος των αρχών για την ασφαλή μεταφορά της. Δηλαδή, εάν τυχόν πιάναμε τον Μπιν Λάντεν θα είχαμε κινητοποιήσει όλες τις ένοπλες δυνάμεις;; Αποκλεισμοί δρόμων, μετακινήσεις περιπολικών, τζιπ σε μία χολιγουντιανού τύπου μεταγωγή από το αεροδρόμιο στις φυλακές. Σιγά το πρόσωπο...

Τί φταίμε εμείς οι "κοινοί θνητοί" να βλέπουμε με "κομμένη την ανάσα", λεπτό προς λεπτό τη μεταφορά της εν λόγω "κυρίας". Πρόκειται περί μιας εγκληματία που κατηγορείται με βαρύτατες κατηγορίες και πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Δεν μπορώ να κατανοήσω το γεγονός ότι της δόθηκε ό,τι ζήτησε, ασφάλεια, συνοδεία, μη δημοσιότητα και οι αρχές συμφώνησαν...Γιατί πληρώνω κανονικότατα τους φόρους μου;; Για τα προνόμια των υποδίκων, επίορκων "λειτουργών" που εκμεταλλευόμενοι τη θέση εξουσίας, κινούν τα νήματα ενός ολόκληρου κράτους και συστήματος;; Αυτή είναι η δίκαιη μεταχείριση, η ισονομία που περιγράφει το Σύνταγμά μας;;;

Πρωτεύουσα...

Την προηγούμενη εβδομάδα πέρασα τρεις μέρες στην Αθήνα. Όσο κι αν δε μ' αρέσει η βαβούρα τόσο με τραβάει αυτή η πόλη για περιστασιακές επισκέψεις. Παρθενώνας, Πλάκα, Μοναστηράκι, τσιμέντο, κίνηση, φασαρία, ατέλειωτες βόλτες μέσα σ' ένα μεθυστικό χάος από θορύβους, πολύχρωμες φάτσες, ανακατεμένες μυρωδιές. Όσες φορές κι αν έχω πάει -πολλές τα τελευταία χρόνια- δε μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να κάνω τη βόλτα στο πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου. Κάθε φορά μου φαίνεται και διαφορετική, ανάλογα με τον καιρό. Καυτός ήλιος τον δεκαπενταύγουστο, γλυκό κρύο αυτές τις μέρες, παγωνιά το καταχείμωνο. Όλα εξίσου γοητευτικά, όσο και διαφορετικά. Και ο κόσμος;; Ίδιος και απαράλλαχτος. Όλοι βιαστικοί, με σκυμμένα κεφάλια, περπατούν με έντονες κινήσεις, φωνάζουν, κυνηγούν τις συγκοινωνίες, κινούνται προς αγχωτικούς σκοπούς.

Οι τουρίστες πάντα παρόντες, όλες τις εποχές. Γιαπωνέζοι μιλιούνια, γάλλοι, ευρωπαίοι, αμερικάνοι, όλοι παρόντες στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, γοητευμένοι από τη μαγεία της, μαγεία που για πολλούς έλληνες είναι απωθητική. Δε ξέρω για ποιο λόγο, αλλά όποτε τελειώνει η σύντομη επίσκεψή μου, νιώθω μια στενοχώρια, ένα είδος νοσταλγίας μέχρι την επόμενη φορά...

"Σύγκρουση" με το κατεστημένο....

Ποτέ δεν ήμουν ευχαριστημένος με το βραβείο καλύτερης ταινίας των Όσκαρ, όσο χθες, που το "Crash" έκανε, για πολλούς, τη μεγάλη έκπληξη.
Βλέπω πολλές ταινίες. Μου αρέσει ο κινηματογράφος, αν και εδώ που μένω δεν υπάρχει, οπότε καταφεύγω στην "εύκολη" λύση του DVD. Η εν λόγω είναι μία από αυτές που φέτος με συγκλόνισαν, ή μάλλον η μοναδική που ξεχώρισα από τις αρκετές που είδα.
Γροθιά στο αμερικάνικο κατεστημένο, στον υπολανθάνων ρατσισμό της δήθεν προοδευτικής σύγχρονης Αμερικής.
Η ταινία περιγράφει, πολύ απλά, 36 ώρες από τη ζωή κάποιων φαινομενικά ασύνδετων χαρακτήρων που τελικά, κατά τη διάρκεια της εξέλιξης, έρθονται σε τραγική επαφή μεταξύ τους. Απλό σε σύλληψη, εξαιρετικό σε σκηνοθεσία και καταπληκτικές ερμηνείες, ιδίως από τον Ματ Ντίλον στο ρόλο του ρατσιστή μπάτσου, που σώζει όμως από βέβαιο θάνατο μία μαύρη κοπέλα, που πριν από λίγες ώρες είχε εξευτελίσει...
Ταινία που πρέπει να δουν όλοι οι Αμερικάνοι, λευκοί και μαύροι, για να δουν τι τελικά κρύβεται πίσω από την καλογυαλισμένη επιφάνεια του "Αμερικανικού Ονείρου"

Περί μηχανογραφημένης...γραφειοκρατίας!!

Εδώ και κάμποσο καιρό που υπηρετώ την ελληνική εκπαίδευση δεν μπόρεσα πότε να καταλάβω την έννοια της "μηχανογράφησης" που θεωρείται ότι υπάρχει στα ελληνικά σχολεία. Καθημερινά σχεδόν στα σχολεία λαμβάνονται έγγραφα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που απαιτούν τη συμπλήρωση στοιχείων, οικονομικών, διοικητικών, έγγραφα που αφορούν στους μαθητές και άλλα πολλά συναφή, όπως άλλωστε κάθε δημόσια υπηρεσία. Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι απαιτείται η διεκπεραίωσή τους με δύο τρόπους: ηλεκτρονικά (φυσικά!!), αλλά και εγγράφως μέσω συμβατικού ταχυδρομείου (πάλι φυσικά!!!). Οι λόγοι που γίνεται και διατηρείται αυτή η διπλή διαδικασία είναι κάτι παραπάνω από ασαφείς. Αφήστε που κανένας ποτέ δεν μπόρεσε να επικαλεστεί τεκμηριωμένα κάποια σοβαρή δικαιολογία. Και η χαρτούρα, αντί να μειώνεται, μάλλον έχει πολλαπλασιαστεί με την εμφάνιση του "μαγικού" μηχανήματος που λέγεται ηλεκτρονικός υπολογιστής.
Να μη συζητήσουμε, για τη ταχύτητα του πανελληνίου σχολικού δικτύου, παρακλάδι του διαδικτύου. Πολλές από τις διεργασίες που ανέφερα παραπάνω διεξάγονται μέσω του Διαδικτύου. Εκεί γίνεται το έλα να δεις!!! Πότε υπάρχει υπερφόρτωση, πότε για ν' ανοίξει κάποιος ένα έγγραφο των 50ΚΒ περιμένει κανένα δεκάλεπτο, πότε δεν υπάρχει καθόλου σύνδεση. Παρόλα αυτά οι απαιτήσεις των ιθυνόντων αυξάνονται, χωρίς ουσιαστικές παρεμβάσεις για τη βελτίωση των ηλεκτρονικών υπηρεσιών και παροχών...

Νέα αποκτήματα...

Τις προάλλες πρόσθεσα ακόμη δύο βιβλία στη βιβλιοθήκη μου. "Μη μ' αφήσει ποτέ" του Ισιγκούρο, που έγραψε κάποτε "Τα απομεινάρια μιας ημέρας" (έγινε και ταινία με Άντονι Χόπκινς και Έμα Τόμσον). Το καινούριο του δημιούργημα διαδραματίζεται ως φλας μπακ της ζωής τριών συν-οικοτρόφων. Η ηρωίδα, η Κάθυ, αναπολεί τις μέρες που πέρασε με τη Ρουθ και τον Τόμυ στο οικοτροφείο του Χέιλσαμ και μέσω των αναμνήσεων ανακαλύπτει άγνωστες πτυχές της μέχρι σήμερα πορείας τους. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με έχει ενθουσιάσει προς το παρών.

"Η θάλασσα" είναι το τελευταίο βραβευμένο με Booker μυθιστόρημα του Ιρλανδού Τζων Μπάνβιλ. Δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο του και είμαι αρκετά διστακτικός με τα βιβλία που βραβεύονται. Για το συγκεκριμένο, όμως, διάβασα διθυραμβικές κριτικές και είπα να το αγοράσω. Όταν το αρχίσω θα ενημερώσω το blog μου.
Κάποτε σύνηθιζα να διαβάζω δύο & τρία βιβλία μαζί. Τον τελευταίο καιρό το αποφεύγω, μάλλον αρχίζω να μεγαλώνω και μπερδεύω τις υποθέσεις, τους ήρωες, τις εικόνες, την πλοκή με αποτέλεσμα να μη ξέρω τι ακριβώς έχω διαβάσει και σε ποιο!!