Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006

"Κινητή" γενιά...

Οι τηλεδικαστές απεφάνθησαν: τα σύγχρονα κινητά με τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές, αποτελούν μάστιγα για τη μαθητιώσα νεολαία.



Το Υπουργείο Παιδείας με καθυστέρηση ετών και μετά από τα πρόσφατα γεγονότα στην Αμάρυνθο της Εύβοιας, έστειλε εγκύκλιο σε όλα τα σχολεία Α'βθμιας και Β'θμιας εκπαίδευσης "ποινικοποιώντας" τη χρήση του κινητού στο σχολικό χώρο. Αυτό που έπρεπε να γίνει εδώ και πολύ καιρό και όχι μετά από τραγικά γεγονότα που, για ακόμη μία φορά, σπίλωσαν το κύρος του σχολείου. Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι.... Όχι πως διαφωνώ με αυτή την απόφαση, αντιθέτως συμφωνώ πλήρως. Το θέμα είναι, όμως, πως ποτέ μέχρι σήμερα το υπουργείο δεν έλαβε πρωτοβουλίες ενημέρωσης των νέων-μαθητών για τις συνέπειες της υπερβολικής χρήσης του κινητού τηλεφώνου. Όχι μόνο τις σωματικές, που έτσι κι αλλιώς ερευνώνται ακόμη, αλλά και τις κοινωνικές. Παρατηρώ συχνά τους εφήβους του λυκείου μου: αντί να μιλούν, να παίζουν, να ερωτεύονται, φορούν τα hands free τους, απομονώνονται στον εικονικό κόσμο του κινητού τους, στέλνουν μηνύματα στο διπλανό τους, αντί να του μιλήσουν ή να του χαμογελάσουν (ούτε καν τον βρίζουν!!) και νομίζουν πως είναι in, αποτελούν έναν ακόμη θετικό κρίκο της trendy νεοελληνικής γενιάς, που διαθέτει κινητό, βλέπει φανατικά dreamshow και Λαμπίρη και θεωρεί πως συναντά την απόλυτη ευτυχία.
Και οι γονείς; Δεν τους κατηγορώ, θέλουν να ικανοποιούν συχνά τα "θέλω" των καμαριών τους, αλλά είναι δυνατό να βλέπω παιδάκι 13-15 ετών να διαθέτουν τηλέφωνο που εγώ για ν' αποκτήσω θέλω μισό μηνιάτικο; Ιδίως, εδώ στην επαρχία που ζω, όπου η αγροτιά και το μεροδούλι-μεροφάι είναι το κύριο χαρακτηριστικό της, πώς είναι δυνατόν να είναι όλοι τόσο in; Έχω ακούσει μάνα να λέει πως η κόρη της ξόδευε 600 ευρώ!!! το μήνα στο κινητό και με πίεση ο λογαριασμός μειώθηκε στα...200!!!
Δεν έχω μετρήσει πόσο είναι ακριβώς, αλλά νομίζω πως ένα μεγάλο ποσοστό των διαφημίσεων στην τηλεόραση αφορά στην κινητή τηλεφωνία. Οι εταιρείες έχουν βρει χρυσωρυχείο και μας βομβαρδίζουν με εκατοντάδες προσφορές, "φτηνά" πακέτα, χρησιμοποιώντας συχνά στις διαφημίσεις τους νέους. Αυτά είναι τα μηνύματα που περνούν. Για να είσαι in πρέπει να έχεις αυτό το τηλέφωνο, σε ένα μήνα για να είσαι πιο in, πρέπει να πάρεις αυτό το νέο μοντέλο και πάει λέγοντας...

Οι έρευνες συνεχίζονται και τα αποτελέσματά τους είναι τρομακτικά... 94% των νέων στην Ελλάδα χρησιμοποιούν κινητό!! Άντε να τα κατοστήσουμε.... έρχονται και Χριστούγεννα, όλο και κανένα καινούριο..."πακετάκι" με "φτηνό" τηλέφωνο θα μπορέσουμε ν' αποκτήσουμε.

Άγιε Βασίλη, πριν έρθεις κάνε μια βόλτα από την Ericsson, τη Nokia, τη Motorola, τη Samsung (ξέχασα καμία;;) ξέρεις εσύ...

Κυριακή, Δεκεμβρίου 10, 2006

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006

Ο καλός ο "καπετάνιος"...

Τα λέει τόσο ωραία ο κ. Γεωργάκης στα σημερινά "ΝΕΑ" που δεν τολμώ να σχολιάσω, να γκρινιάξω ή να βρίσω παραπάνω...

Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

Ύβρεων συνέχεια...

Δεν πρόλαβα να ηρεμήσω από το παραλήρημα του προηγούμενού μου post και να που διαβάζω στα σημερινά "ΝΕΑ" για τις..."κυρώσεις" των αστυνομικών όταν δείχνουν "υπερβάλλοντα" ζήλο. Πόσο τιμάται η βία; Από 60 μέχρι 90 ευρουδάκια, τη στιγμή που η εγκληματική παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη κοντεύει τα 700!! Άντε άμα σκοτώσουμε και κανένα να τα κάνουμε 150 βαριά βαριά, μη του στερήσουμε και τον επιούσιο... Άμα αρχίσω πάλι να βρίζω, εγώ θα φταίω; Να με λογοκρίνετε όσο θέλετε, αυτά τα μουνόπανα θα τα βρίζω και θα τα ξαναβρίζω μέχρι να στεγνώσει το σάλιο μου. Εκπυρσοκρότησε λέει το όπλο μόνο του, σε λίγο τα περίστροφα θ' αρχίσουν να χορεύουν και τσάμικο (όπως ο Παπαδόπουλος κάποτε...κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 70...).



Ρε δε γαμιέστε λέω εγώ, που έχετε ξεφτιλίσει κάθε έννοια ανθρωπιάς, σεβασμού και αξιοπρέπειας. Τι ΕΔΕ και μαλακίες μου ξεφουρνίζετε κάθε τρεις και λίγο. Και συ βρε ρόμπα ξεκούμπωτη, υπουργέ Δ. Τάξης, με τη χωρίστρα και το αγελαδογλειμένο μαλλί, με το πομπώδες ύφος και τη μόνιμη επίδειξη γλωσσομάθειας, γιατί δεν τους ξηλώνεις όλους; Έτσι φαίνεται το αντριλίκι...."Δεν με ενδιαφέρει τίποτα, εγώ είδα 4-5 γομάρια να δέρνουν έναν ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο και θα σας στείλω όλους στα κάτεργα", έτσι αντιδρούν οι άνδρες με αρχίδια, όχι με ΕΔΕ. Τους είδαμε και τους δικαστές και τους εισαγγελείς. Είναι κι αυτοί μέρος του χορού της ασυδοσίας, της αυθαιρεσίας και της λαμογιάς.

Αντιδρούν λέει οι συνδικαλιστές με τις ακροδεξιές κορώνες του Μπαλάσκα (βλέπε φασίστας...). Σιγά τα ωά!! Αντί να τον στριμώξετε σε καμιά γωνία (με κάμερες εννοείται) και να τον βαράτε καμιά εικοσαριά μέχρι να βγει αίμα από τον κώλο του και να του πείτε μετά ότι επέσε στο...παγκάκι και βάρεσε τη μάπα του μόνος του, τον έχετε εκεί και τον χαϊδεύετε. Η ανοχή είναι συνενοχή, μαλάκες, ε, μαλάκες!!!!!!!!!

Πριν από λίγο συζητούσα με μία συνάδελφο, η οποία μου έλεγε ότι τη φοβίζουν όλα όσα συμβαίνουν σ' αυτή τη χώρα... Πόσο δίκιο είχε....

Αντράκια του κ@@@ου!!!

Δε μου λέτε κ. Μπαλάσκα;; Οι ατσαλάκωτοι που διατείνεστε ότι πρέπει να είναι οι "άνδρες" της αστυνομίας είναι οι ίδιοι με αυτούς που σακάτεψαν στο ξύλο το παλικαράκι τις προάλλες στη Θεσσαλονίκη; Έτσι είναι οι άνδρες; 5-6 μαζί να δέρνουν αλύπητα έναν ανυπεράσπιστο; Και άντε να το δεχτούμε ότι ο εν λόγω νεαρός ήταν ο μεγαλύτερος τραμπούκος από τη μεταπολίτευση και μετά. Μας θεωρείτε τόσο ηλίθιους πως δεν ξέρουμε τί βλέπουμε; Μήπως το αντριλίκι μετριέται μόνο με τις μπουνιές και τις κλωτσιές;

Ή μήπως Άντρας είναι αυτός που παραδέχεται το λάθος του, ζητάει συγνώμη, δε στρουθοκαμηλίζει και κυρίως είναι σεμνός. Αυτή είναι μαγκιά κ. Μπαλάσκα, που με τις χουντικές σας απόψεις είστε το όνειδος της Ελληνικής Αστυνομίας.
Πείτε βρε παιδιά.."Συγνώμη κάναμε λάθος, στους κύκλους μας, όπως και σε πολλούς άλλους κλάδους, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά" Θα σας έλεγε κανείς λογικός πολίτης τίποτα; Ούτε η ελληνική αστυνομία θα είχε γίνει βορά των καναλιών, των τηλεδικαστών και των παραθύρων. Από μόνοι σας γίνατε τροφή για τα σκυλιά. Καλά να πάθετε.....

Δεν μπορείτε "κύριοι" να αμφισβητείτε αυτόπτες μάρτυρες, καθηγητές πανεπιστημίου, που δεν έχουν κανένα απολύτως λόγο να σας μηνύσουν. Γίναν, όμως, μάρτυρες σε ένα ειδεχθές γεγονός που θα τους κυνηγά αν τον αφήσουν άθικτο.

Πολύ συχνά, κακώς, η αστυνομία γίνεται στόχος των...τηλεκριτών. Μη τους δίνετε τροφή με τις ενέργειές σας και κυρίως με τις πράξεις. Ξεφτιλίσατε με τα λεγόμενά σας το πλήθος των ευσυνείδητων και άξιων αστυνομικών αυτής της χώρας, που με τους μισθούς πείνας, δίνουν κάθε μέρα μάχες για να αισθανόμαστε εμείς οι απλοί πολίτες όσο το δυνατό πιο ασφαλείς.

Αλλά εσείς, συνδικαλιστές του κώλου, ψηφολάτρες και ψηφολάγνοι, για να αποκτήσετε ακόμη μια καρέκλα, δεν έχετε ιερό και όσιο και κατηγορείτε....ζαρτινιέρες, ως υπαίτιες για τον τραυματισμό ενός έλληνα πολίτη, ό,τι και να έχει διαπράξει αυτός....Δεν ντρέπεσαι ρε καριόλη, είρωνα και γλυφοκώλη, να βγαίνεις και να λές αυτές τις μαλακίες; Κοντοκουρεμένος, στα πρότυπα των ακδροδεξιών σου απόψεων, φρεσκοξυρισμένος, ατσαλάκωτος, απολαμβάνεις τα γουρούνια του στάβλου σου να σκοτώνουν αλύπητα τον κόσμο.

Ξεφτιλισμένε "άντρακλα", αντράκι με φουστάνι.... Θέλω ρε πούστη, όταν θα βγει (που δε το πιστεύω) η καταδικαστική απόφαση για τους συναδέλφους σου, να δω τι θα λες τότε.... Μήπως καλέσεις τη ζαρτινιέρα για μάρτυρα;; Αυτή είναι πιο έξυπνη από σένα και δε μιλάει, εσύ με την κοπριά που έχεις στο μυαλό σου, όλα όσα λες μυρίζουν σκατά...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 10, 2006

Γιατί φοβούνται;;

Άκουγα πριν λίγο στις ειδήσεις των οκτώ (ξέρετε εκείνες με τα πολλά παράθυρα με κάτι τύπους που ορύονται όλοι μαζί προκαλώντας πονοκέφαλο σε εμάς τους ατυχείς) για τις ρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση για τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ.Η αρχή γίνεται από τον ΟΤΕ. Οι ρυθμίσεις θα αφορούν συμβάσεις ορισμένου χρόνου, απολύσεις, προφανώς χαμηλότερους μισθούς, ακόμη και υποχρεωτικές μεταθέσεις. Όλα αυτά, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσαν τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών ακόμη και των φιλοκυβερνητικών.


Δεν είμαι κατά των εργαζομένων και των αγώνων τους σε καμία περίπτωση, εξάλλου είμαι κι εγώ ένας από αυτούς σε άλλο κλάδο, που απεργούσε μέχρι πρότινος. Άκουσα όμως έναν από αυτούς να λέει πως "πως τώρα που ο ανταγωνισμός χτυπάει δυνατά την πόρτα του οργανισμού η κυβέρνηση προωθεί το ξεπούλημα μέσω της πλήρους ιδιωτικοποίησής του" (κάπως έτσι τα έλεγε ο άνθρωπος....).

Έρχομαι τώρα στην πλευρά του πολίτη-καταναλωτή και αναρωτιέμαι: υπήρχει ποτέ περίπτωση ο μέσος Έλληνας να έχει ADSL γραμμή στο σπίτι του, αν το μονοπωλιακό καθεστώς του ΟΤΕ παρέμενε στο τηλεπικοινωνιακό τοπίο κυρίαρχο; Όχι!!!!! Θα είχαμε ακόμη τεράστια διπλά και τριπλά πάγια, ελλειπή υποστήριξη και φυσικά τιμές που ολοένα και θα αυξάνονταν. Στο ένα περίπου χρόνο που έχω DSL γραμμή στο σπίτι του η τιμή του έχει πέσει κατακόρυφα, με μια πρόχειρη εκτίμηση, γύρω στο 50%. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί οι "αιμοβόροι" ανταγωνιστές που έχουν "βάλει στο μάτι την κυριαρχία του ΟΤΕ" προσφέρουν υπηρεσίες φθηνότερες και εξίσου καλές -αν όχι καλύτερες. Δεν έχουν κέρδη δηλαδή αυτοί;; Φυσικά και έχουν, αλλά δεν έχουν υπερκέρδη όπως μέχρι πρόσφατα εμφάνιζε ο κρατικός τηλεπικοινωνιακός φορέας. Φοβάστε τους ανταγωνιστές κύριοι; Να προσφέρετε καλύτερες και φθηνότερες υπηρεσίες. Ή μήπως θέλετε ακόμη και τους παχυλούς μισθούς σας και τις πανάκριβες υπηρεσίες σας; Εμ, δε γίνεται και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.

Πριν ένα μήνα περίπου, άλλαξα τη σύνδεση DSL που είχα σε άλλη εταιρεία -αν και λήγει το Μάρτιο του 2007- σε άλλη του ΟΤΕ με πιο γρήγορη σύνδεση και φτηνότερη τιμή. Θα ήμουν χαζός αν δεν το έκανα, μιας και η σύνδεση στο Διαδίκτυο είναι για μένα πολύ σημαντική για πολλούς και διάφορους λόγους, επαγγελματικούς και όχι μόνο.

Γιατί φοβάστε τον ανταγωνισμό κύριοι; Ενημερώστε το διψασμένο για σωστές υπηρεσίες καταναλωτικό κοινό και όλοι θα είναι μαζί σας. Μην τρέμετε μόνο για τις θεσούλες σας...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

Η κραυγή...

Σε εποχές που η υποκουλτούρα και η φρίκη των ματωμένων τηλεοράσεων θριαμβεύει η φωνή ενός μικρού, 13 μόλις χρονών, μέσω της "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ" έδειξε σ' όλους εμάς που ζούμε στην εικονική πραγματικότητα της "μοντέρνας" και "εκσυγχρονισμένης" Ελλάδας, τις ανάγκες που έχουν τα παιδιά που είναι το μέλλον, όπως συνηθίζεται να λέγεται.



Ο μικρός, αλλά Μέγας στο μυαλό και στην κρίση, Αλέξανδρος, χωρίς περιστροφές, με μεστή και σκληρή γλώσσα κάθισε και έγραψε μια επιστολή-κραυγή προς τους σημερινούς γονείς. Στους γονείς που έχουν ξεχάσει την κύρια ιδιότητά τους, έχουν πέσει με τα μούτρα στην σκληρή εργασία, γυρίζουν στο σπίτι εξαντλημένοι, αποχαυνώνονται μπροστά στη "διασκεδαστική" τηλεόραση βουλιαγμένοι στον παχυλό καναπέ και δεν έχουν χρόνο να δώσουν ένα απαλό χάδι -πόσο στερεί από τον πολύτιμο χρόνο τους ένα χάδι;- στα παιδιά τους. Παιδιά-σκλάβοι μιας αδηφάγας πραγματικότητας γεμάτης άγχος για την επιτυχία, υστερικά τηλεοπτικά πρότυπα, χωρίς παιχνίδι στην αλάνα, καταδικασμένη στα bits της ψηφιακής εποχής.

Ας τον ακούσουμε όλοι... έχουμε ανάγκη από τέτοιες φωνές, που κατά καιρούς μας βγάζουν από το λήθαργο...


Στο χθεσινό τεύχος δημοσιεύτηκαν οι αντιδράσεις γνωστών διανοούμενων, καλλιτεχνών....

Την πάτησε η κ.....γρια!!!



Γέλασα πολύ σήμερα διαβάζοντας αυτό από τα σημερινά "ΝΕΑ". Με ενοχλεί ο ρατσισμός των απανταχού "προοδευτικών" ελλήνων, που από τη μια δηλώνουν φιλόξενοι και ανοιχτοί στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, από την άλλη όμως διακατέχονται από αναχρονιστικά σύνδρομα βλάπτοντας πρώτα τον εαυτό τους και μετά την ανάγκη για πρόοδο...


Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006

Η επιστροφή(;;) του Woody Allen

Μόλις χθες είδα την τελευταία ταινία του Woody Allen, που πρόσφατα κυκλοφόρησε στα video clubs. Match Point ο τίτλος της και δεν τολμώ να το μεταφράσω, όπως ατυχώς πολύ συχνά κάνουν οι εταιρείες.

Ο κ. Allen μου είναι ιδιαίτερα αγαπητός από την εποχή των Μπανανών και του "Νευρικού Εραστή".
Συνήθως κωμωδίες, αυτοσαρκαστικός, με μαύρο χιούμορ, αλλά και σπαρταριστός.
Η τελευταία του, αντίθετα, μάλλον δραματική είναι. Ένας φτωχός δάσκαλος του τένις αναλαμβάνει να προπονήσει γόνο ζάπλουτου επιχειρηματία. Σιγά σιγά εισχωρεί στην οικογένεια, παντρεύεται την αδερφή του μαθητή του και αποκτά μεγάλο κύρος στο μεγαλοαστικό Λονδίνο. Όμως, η αρραβωνιστικιά του κουνιάδου του, που άριστα υποδύεται η σέξι ντίβα Scarlett Johansson, του δημιουργεί εμμονές που τον κάνουν να φτάσει στα άκρα...
Η τύχη, όπως φαίνεται από την ταινία (καταπληκτική η σκηνή με το μπαλάκι του τένις στην άρχή....) είναι σχετική. Ακόμη και αν το μπαλάκι αφού χτυπήσει στο φιλέ πέσει στο δικό σου τμήμα του γηπέδου μπορεί να είσαι εσύ τελικά αυτός που κερδίζει το σετ ή και το παιχνίδι...

Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006

Θεσσαλονίκης εγκώμιο...

Κατ' αρχήν θέλω να δηλώσω πως μία από τις θεσμικές διαδικασίες που σέβομαι απόλυτα και την τιμώ χωρίς καμία αναβολή είναι αυτή των εκλογών. Επομένως, τιμώ απόλυτα τα εκλογικά αποτελέσματα. Αυτό δε σημαίνει, από την άλλη, ότι δεν μπορώ να τα κρίνω...


Επιβεβαιώθηκε το σίγουρο στη Θεσσαλονίκη. Ο "ελληνάρας" νομάρχης Π. Ψωμιάδης επανεκλέχτηκε παβνηγυρικά έχοντας χάσει ελάχιστο από το ποσοστό του 2002. Φανερά καταβεβλημένος από την ένταση των προεκλογικών ημερών, συνοδευόμενος από την, εντυπωσιακή ομολογουμένως, γυναίκα του, την οικογένειά του, τη μαμά του, το Θεό και τους...ουρανούς. Η Θεσσανολίκη ανέκαθεν υπήρξε συντηρητική πόλη. Όποιος ψέλνει συστηματικά, κάνει το σταυρό του σε κάθε ευκαιρία, δείχνει την απέχθειά του στους "μη έλληνες", μοιράζει σημαίες και χτυπάει φιλικά την πλάτη της κάθε γιαγούλας είναι εκλέξιμος. Τελεία και παύλα. Τί να τα κάνεις τα έργα όταν επιτέλους υπάρχει και κάποιος μάγκας πολιτικός, που δεν καταλαβαίνει από το αθηνοκεντρικό κατεστημένο (έχει ένα δίκιο εδώ πέρα), χρησιμοποιεί τσαμπουκαλίδικη γλώσσα και είναι μονίμως νευριασμένος; Αυτά είναι τα κριτήρια του περίπου 50% των Θεσσαλονικέων που ψήφισαν Ψωμιάδη. Να τον χαίρονται. Χωρίς να πρωτοτυπήσω συχνά ακούω φίλους και γνωστούς να λένε ότι "κάθε λαός έχει τους ηγέτες που τον αξίζουν" αναφερόμενοι στον ηλίθιο αμερικανό πρόεδρο. Δεν τους ακούω, όμως, να το λένε για την φτωχομάνα πόλη τους...

Από την άλλη, όμως, κάτι πήγε να γίνει με τον "ατσαλάκωτο". Βλέπε Παπαγεωργόπουλο, ο οποίος παρασυρόμενος από τη δίνη των κουμπάρων και των σκανδάλων, πάει για δεύτερη Κυριακή. Δύσκολα θα χάσει. Δεν πειράζει, φτάνει που τον είδα έτσι...ζεματισμένο (όπως λένε στο χωριό μου), αλλά όχι τσαλακωμένο. Πάντα στην τρίχα. Λες και βγαίνει από καλούπι. Ακόμη και τότε που έβαλε τα αθλητικά του και έτρεξε, καμαρώνοντας σαν παγώνι, κρατώντας την Ολυμπιακή δάδα.

Άντε και καλή επιτυχία δήμαρχε....

Κυριακή, Οκτωβρίου 15, 2006

Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας

Χάρηκα πολύ όταν διάβασα ότι το φετινό Νόμπελ λογοτεχνίας πήγε στα χέρια του Ορχάν Παμούκ, του Τούρκου συγγραφέα που ζει στην Κωνσταντινούπολη. Χάρηκα γιατί η επιτροπή των βραβείων αναγνώρισε το έργο ενός συγγραφέα που έχει κυνηγηθεί αμείλικτα στο παρελθόν από το τουρκικό καθεστώς.
Οι δηλώσεις που έκανε σε μια ελβετική εφημερίδα για τη γενοκτονία των Αρμενίων από τα τουρκικά στρατεύματα, όπως και για την επεκτακτική πολιτική της χώρας του εναντίον των Κούρδων, είχαν σαν αποτέλεσμα να μηνυθεί από το καθεστώς, να οδηγηθεί στα δικαστήρια και φυσικά να...αθωωθεί.
Πολλοί είπαν πως σε άλλες εποχές η καταδίκη του θα ήταν σχεδόν σίγουρη. Αλλά μπροστά στην "ευρωπαϊκή προοπτική" της γειτονικής χώρας, για να δείξει ότι...σέβεται την ελευθερία της γνώμης και του λόγου, το δικαστήριο αθώωσε τον κ. Παμούκ.

Σαν συγγραφέα τον γνώρισα όταν επιστρέφοντας, πέρσι το καλοκαίρι, από μια εκδρομή στην Πόλη, έπεσε συμπτωματικά στα χέρια μου το βιβλίο του "Ιστανμπούλ" (Εκδόσεις Ωκεανίδα) που με ταξίδεψε για ακόμη μία φορά στα σοκάκια του Καπαλί Τσαρσία, στην Αγιά Σοφιά, στο ηλιοβασίλεμα του Βοσπόρου.
Είναι το μοναδικό βιβλίο του που έχω διαβάσει, διακρίνεται από μια -όχι στενάχωρη- μελαγχολία, συνδυασμένη με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία για μια πόλη που δεν εγκατέλειψε ποτέ, παρά μόνο για τρία χρόνια που έζησε στη Νέα Υόρκη

Η επίσημη ιστοσελίδα του συγγραφέα

Σελίδα του BBC που αναφέρεται στη δίκη του

Καταχώρηση στο Wikipedia

Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006

Ο νομάρχης της καρδιάς μας....

Δεν τον μπορώ άλλο!!!! Αντί για την καρδιά μας έχει πρήξει τα συκώτια....!!!! Δεν αντέχω να τον βλέπω.... Βάζω φωτογραφίες του εδώ μήπως και τον συνηθίσω!!













Πού είναι το ΕΣΡ;;

Μάλλον οι κύριοι των παχυλών μισθών του ΕΣΡ (Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης) δεν βλέπουν τηλεόραση. Δεν εξηγείται αλλιώς πως επιτρέπουν ακόμη και δεν έχουν επιβάλλει πρόστιμο (εγώ αν ήμουν θα τον έκλεινα) στον ALPHA για την καινούρια πολυδιαφημισμένη εκπομπή της λαοφιλούς Ρούλας Κορομηλά. "3 ευχές" ο τίτλος της. Θεματολογία της να προσφέρει το "θέαρεστο" έργο της ουσιαστικής βοήθειας σε ένα κράτος που δε φροντίζει τους πολίτες του. Πολίτες χτυπημένοι από τη μοίρα, ανάπηροι, παραμορφωμένοι, άνθρωποι και (κυρίως) παιδιά που η ζωή δεν τους κοίταξε με την καλή της ματιά.

Τους γεμίζει με δώρα βουρκωμένη, δώρα που προσφέρουν εταιρείες με μόνο σκοπό την προβολή και διαφήμισή τους. Και το φιλοθεάμων κοινό, δακρυσμένος παρακολουθεί με δέος τη "Μητέρα Τερέζα" της σύγχρονης τηλεόραση να προσφέρεται (με το αζημίωτο) προς τέρψη των σύγχρονων τηλεθεατών-προβάτων.

Ειλικρινά δεν αμφισβητώ την καλή πρόθεση του εν λόγω σταθμού, ακόμη και των εταιρειών που προσφέρουν αφειδώς τα προϊόντα τους. Δε θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό χωρίς κάμερες, χωρίς φώρα και φανφάρες, εν μέσω πολυέξοδων show;;

Τα λέει πολύ ωραία η κ. Διαμαντάκου των "ΝΕΩΝ" περί "Εκμετάλλευσης της απόγνωσης"

Τετάρτη, Οκτωβρίου 11, 2006

Τηλε-φ(ο)νική υποστήριξη... (Περιπέτειες στη χώρα του 801-11....!!)


Τί το ήθελα το aDSL ο έρημος; Αν και ζώντας στην επαρχία και δεν είχα πρόβλημα ταχυτήτων, σχεδόν ένα ολόκληρο χρόνο, από τότε που μπήκα στη..."χώρα" του γρήγορου ίντερνετ, τώρα τελευταία αρχίσαν τα προβλήματα.

Μου κόπηκε το ρεύμα σε κάποια φάση και όταν επανήρθε δεν είχα σύνδεση με το δίκτυο. Μετά από πολλές δοκιμές, η ύστατη προσπάθεια ήταν να κάνω ένα hard reset τον router μου να τον επαναφέρω στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Και ως δια μαγείας αφού έκανα τα πάντα από την αρχή σύμφωνα με τις οδηγίες από τα εγχειρίδια της εταιρείας η σύνδεση επανήρθε. Μετά από λίγες μέρες όμως ξανακόπηκε και ούτε το hard reset έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.



Τηλέφωνησα στο 800-.......... της εταιρείας και μετά από 20λεπτη!! αναμονή και αφού το αυτί μου βούιζε από το..."παρακαλώ περιμένετε" της ηχογραφημένης φωνής, πιάσαμε κουβέντα με τον τεχνικό. Ο διάλογος παρακάτω:

-"Γεια σας, έχω κάποιο πρόβλημα με τη σύνδεσή μου..."

Μετά τα προκαταρκτικά, username κτλ. κτλ....

ΤΕΧ. "Έχετε σωστό όνομα χρήστη και κωδικό;;"

-"Εννοείται, τα έχω δοκιμάσει άπειρες φορές"

ΤΕΧ. "Να κάνουμε μια δοκιμή να ξαναδούμε τις ρυθμίσεις από την αρχή, μήπως υπάρχει κάποιο λάθος;;"

-"Τις έχω βάλει άπειρες φορές, έχω κάνει και hard reset...."

TEX. "Έχετε σωστά DNS; Βλέπετε κανονικά τις σελίδες;;"

-"Τα DNS δεν τα έχω πειράξει από πέρσι τον Οκτώβριο, πώς να δω σελίδες αφού δεν έχω σύνδεση....;;"

ΤΕΧ. "Σβήστε λίγο τον router σας παρακαλώ και..."

-"...το έχω βγάλει από την πρίζα, το ξαναέβαλα άπειρες φορές και τίποτα, μάλλον φταίει τελικά ο router, μήπως υπάρχει κάποια διαδικασία να τον στείλω κάπου για έλεγχο;"

ΤΕΧ. "Φυσικά υπάρχει, απλά ας κάνουμε ακόμη έναν έλεγχο, βγάλτε το καλώδιο που πηγαίνει στην τηλεφωνική γραμμή και...."

-"Το έχω κάνει κι αυτό, σας είπα πως έχω δοκιμάσει τα πάντα, εξάλλου είμαι σχετικός με υπολογιστές, δεν θα σας έπαιρνα αν δεν είχα εξαντλήσει κάθε προσπάθεια..."

ΤΕΧ. "Κοιτάξτε, ποτέ δε χάνουμε να δοκιμάσουμε τίποτα...." (ελαφρώς ειρωνικά)

-"Πότε γεννηθήκατε;;;"

ΤΕΧ. "Ορίστε;; Τί σχέση έχει αυτό;; Το 1983...." (γελώντας πάλι ειρωνικά)
-"Το 1985, όταν ήσασταν δύο χρονών, είχα ήδη υπολογιστή, δε χρειάζομαι άλλη βοήθεια, ευχαριστώ"


....και του έκλεισα το τηλέφωνο.

Τελικά μετά από γενικό επανέλεγχο διαπίστωσα πως μου έλεγε λάθος ρυθμίσεις το κω.....δο και ειρωνευόταν κιόλας!!!!!!

Ανέντιμοι εκπαιδευτικοί...


Τον τελευταίο καιρό η χώρα ταλανίζεται από τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, ιδίως των δασκάλων που ήδη διανύουν την τέταρτη εβδομάδα των απεργιακών του κινητοποιήσεων. Η κυβέρνηση παραμένει αδιάλλακτη και σταθέρη στα όσα υποσχέθηκε(;) προεκλογικά και όχι μόνο. Ως εκπαιδευτικός, είμαι ο τελευταίος που θα ήθελε τα σχολεία κλειστά, άδεια από παιδιά και δασκάλους. Έχω την εντύπωση όμως πως οι απεργίες κάτι παραπάνω από δικαιολογημένες είναι.

Οι εκπαιδευτικοί είναι οι χαμηλότερα αμοιβόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα, να μη μιλήσουμε για την ευρωπαϊκή ένωση που σίγουρα είμαστε τελευταίοι (πού είναι η περιβόητη σύγκλιση;;). Από την άλλη, δυστυχώς, το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι ότι δεν έχουμε την κοινή γνώμη με το μέρος μας. Ακούγεται πως "και πολλά πέρνουμε", ότι "δουλεύουμε ελάχιστες ώρες" και ότι "έτσι κι αλλιώς τί κάνουμε;" Είναι έτσι;; Όχι, σε καμία περίπτωση. Μία διδακτική ώρα 45 λεπτών σε μία τάξη των 25 μαθητών (έως 30 σε μερικές περιπτώσεις) δεν μπορεί να συγκριθεί με κανενός είδους άλλη δουλειά. Να μη μιλήσουμε για τη δουλειά του (ευσυνείδητου) δασκάλου που έχει πολλές ώρες προετοιμασίας στο σπίτι, που διορθώνει γραπτά, που ασχολείται με τις γραφειοκρατικές διαδικασίες ενός σχολείου. Διαδικασίες που είναι άγνωστες στην πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων.

Θεωρώ απαράδεκτο άνθρωποι με πανεπιστημιακές σπουδές να παίρνουν πρώτο μισθό 950 ευρώ, σε μια εποχή που το ενοίκιο ενός αξιοπρεπούς σπιτιού είναι 300-400 ευρώ. Θεωρώ απαράδεκτο να υπάρχει η εντύπωση πως όλες οι δημόσιες υπηρεσίες (εφορίες, κρατικές τράπεζες, πολεοδομία και κάποιες του ευρύτερου δημόσιου τομέα ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ) "ξεσκίζονται" στη δουλειά. Αν όντως ισχύει αυτό πόσες φορές δεν τους έχουμε βρίσει για την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών;

Είναι παράλογο οι συνδικαλιστικές μας ομοσπονδίες να ζητάνε 30-40% αύξηση σε μια εποχή που ο κόσμος βογγάει κυριολεκτικά από την ακριβεία, τα καρτέλ και την ανεργία. Αυτό που πρέπει σαφώς να κάνουνε είναι να πάρουν την κοινή γνώμη με το μέρος τους, να δημοσιεύσουν συγκριτικά στοιχεία που δείχνουν την κατάντια των εκπαιδευτικών σε σχέση με τους υπόλοιπους κλάδους. Τα μέσα ενημέρωσης στις μέρες μας είναι άφθονα και εύκολα προσβάσιμα. Να μη ζητάνε, να δείξουν στον κόσμο και ν' αφήσουν αυτόν να κρίνει εάν είναι δίκαια τα αιτήματά τους.

Και το ιδιαίτερο μάθημα;;; Θεωρείται από το νόμο ποινικό αδίκημα. Ευτυχώς που οι εκάστοτε κυβερνήσεις έχουν πιάσει όλα τα λαμόγια, τους κουμπάρους, τους καταχραστές, αυτούς που έχουν θησαυρίσει τρώγοντας με τεράστιες κουτάλες τον δημόσιο πλούτο και μετά να κυνηγήσει τους δασκάλους. Ένας εφοριακός με 2000 ευρώ μισθό που χρηματίζεται θέλει να γίνει πλούσιος, ένας καθηγητής που κάνει ιδιαίτερο θέλει να πληρώσει το ενοίκιο του, υπάρχει μεγάλη διαφορά....

Κάποτε είχα μια κουβέντα με κάποιο πολύ φιλότιμο συνάδελφο που έλεγε πως και να του δώσουν έναν κουβά λεφτά και να του πουν να πάρει όσο θέλει, ο αυτοσεβασμός του δε θα του επέτρεπε να κάνει ποτέ τέτοια ενέργεια. Τώρα τελευταία που είχαμε την ίδια κουβέντα μου είπε πως θα πάρει και τον....κουβά μαζί!! "Θα κάνω όσο περισσότερα ιδιαίτερα μπορώ και ας με πιάσουν....." έτσι μου απάντησε, "τουλάχιστο θα μπορώ να λίγο έστω καιρό να πληρώνω το ενοίκιο και τα κοινόχρηστά μου χωρίς να μου τελειώνει το δεκαπενθήμερο πριν το πιάσω στα χέρια μου"

Υ.Γ. Σήμερα βγήκε ένας αχνός, αρρωστιάρης ήλιος μετά από μία εβδομάδα ατέλειωτων βροχών και μούχλας....

Τρίτη, Οκτωβρίου 10, 2006

Στείλε μου e-μήνυμα...


Θυμάμαι το...προϊστορικό 1992 που έστειλα το πρώτο μου e-mail. "Αυτό είναι το μέλλον της επικοινωνίας;;", θυμάμαι ν' αναρωτήθηκα. Άχρωμο, άοσμο, πληκτρολογώντας εκατοντάδες δυσνόητες εντολές για να στείλεις ένα απλό κείμενο με χαρακτήρες ASCII (τους θυμάται άραγε κανείς;) και μάλιστα περιορισμένου όγκου. Φυσικά, ποτέ δεν ήσουν σίγουρος αν θα το λάβει ποτέ ο παραλήπτης σου, αλλά εκείνη την περίοδο εκείνη η μορφή επικοινωνίας (σχεδόν με σήματα καπνού έμοιαζε) φάνταζε τόσο καινοτόμα για τις περιορισμένες γνώσεις μας.

Και τώρα, σχεδόν 15 χρόνια μετά, η ηλεκτρονική αλληλογραφία είναι αλληλένδετο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Νιώθω ότι κάτι μου λείπει αν δεν ρίξω μια ματιά έστω την ημέρα στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο. Κάποιος φίλος, κάποιο ανέκδοτο, ακόμη και κάποια σαβούρα (spam) θα υπάρχει εκεί μέσα.

Εδώ και ένα χρόνο περίπου μιλάω ηλεκτρονικά με έναν αγαπημένο φίλο που χρειάστηκε να φύγει για δουλειά στον Καναδά. Τον νιώθω τόσο κοντά. Σχεδόν καθημερινά, ανταλλάσσουμε μηνύματα, μου στέλνει φωτογραφίες του, του στέλνω τις δικές μου με τις ομορφιές της Ελλάδας και είναι σαν να τον έχω εδώ, δίπλα μου, χωρίς κόπο και χωρίς κόστος.

Δεν είμαι καθόλου αντικοινωνικός, αντιπαθώ πάρα πολύ το chat, αλλά δεν μπορώ να μη θεωρήσω ότι η εξέλιξη του e-mail βελτίωσε κατά πολύ την ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ απομακρυσμένων ανθρώπων. Όσο παιδιάστικο και ν' ακούγεται αυτό, τόσο απλό είναι...

Υ.Γ. Εδώ και λίγες μέρες έχω 1MBit γραμμή στο σπίτι, αλλά δεν πιάνει το μέγιστο της απόδοσής της, δυστυχώς. Περιμένω να ολοκληρωθούν οι αναβαθμίσεις των κέντρων του ΟΤΕ για περαιτέρω ενημέρωση... Ίδωμεν!!!

Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006

Όλες οι ειδήσεις στο...πιάτο!! (οθόνη)


Μια μεγάλη καθημερινή μου απόλαυση είναι ο καφές μετά το μεσημεριανό φαγητό (δεν κοιμάμαι σχεδόν ποτέ μεσημέρι) συνοδευόμενος από σερφάρισμα στον κόσμο του ειδησεογραφικού διαδικτύου. Αν και κοιτάω καθημερινά τις ελληνικές εφημερίδες και μερικές ξένες, ήθελα να έχω μια ιστοσελίδα με συγκεντρωμένες κατά κατηγορία ειδήσεις που θα με παραπέμει στα αντίστοιχα έντυπα ή ιστοσελίδες. Εδώ και καιρό φυσικά παρακολουθώ το http://news.google.com/ αλλά θα ήθελα και μια αντίστοιχη σελίδα που θα συγκεντρώνει ειδήσεις από τον ελληνικό χώρο και θα παραπέμπει σε ελληνικές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες. Πριν λίγο έπεσα στην πολύ καλή προσπάθεια που φαίνεται εδώ. Μοιάζει πολύ με το αντίστοιχο του google, αλλά κυρίως έχει ελληνικό περιεχόμενο...

Επισκεφτείτε το!!!

Χρειάζομαι κλινική;

Διάβασα, πριν από κάποιο καιρό, πως κάπου στην Κίνα υπάρχει μία κλινική για την απεξάρτηση ατόμων από την υπερβολική χρήση του Διαδικτύου. Μου φάνηκε υπερβολικό... Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που θεωρεί το ίντερνετ εξίσου σημαντικό όσο την τροφή, με αποτέλεσμα η στέρησή του να του δημιουργεί στερητικά σύνδρομα μέχρι επιπέδου ψύχωσης.
Εδώ και ένα χρόνο περίπου που είμαι ένας...."προνομιούχος" κάτοχος DSL γραμμής έχει αλλάξει ο τρόπος που χρησιμοποιώ το Δίκτυο κατά πολύ. Σωστό ψάξιμο, χωρίς το άγχος της χρονοχρέωσης, οικονομία χρόνο λόγω υψηλών ταχυτήτων και κυρίως καινούρια πράγματα που καθημερινώς ανανεώνουν τη γνωσιακή μου βάση.
Από την περασμένη Πέμπτη μέχρι χθες δεν είχα Internet στο σπίτι.Ε, λοιπόν, ένιωσα στερημένος!! Ευτυχώς στη δουλειά έχω σύνδεση (πολύ αργή), αλλά καμία σχέση με το μεσημεριανό καφέ στο σπίτι μου σερφάροντας στις ιστοσελίδες ελληνικών και διεθνών εφημερίδων ή απαντώντας στα e-mail φίλων. Μέχρι να διορθωθεί η βλάβη (που δεν ήταν τελικά δικιά μου ευθύνη, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...)ένιωθα ένα κενό στην κατά τα άλλα πλούσια καθημερινότητά μου. Έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να ανοίξει τον browser, σχεδόν μηχανικά, ενώ γνώριζα πως δεν είχα σύνδεση.
Και χθες όταν επιτέλους η γραμμή επανήλθε, η απόλυτη αγαλλίαση. Αγαπημένες σελίδες, "φίλες" από τον ψηφιακό κόσμο, μου υπενθύμισαν την "τρυφερή" παρουσία τους στη ζωή μου, πιστές να περιμένουν με υπομονή το επόμενο click...
Λέτε να χρειάζομαι βοήθεια;;; Ελπίζω πως όχι, ευτυχώς στη ζωή μου υπάρχουν πολλά πράγματα που κινούν τα νήματα της καθημερινότητάς μου και δε χρειάζεται, ακόμη, να καταφύγω σε εικονικές γειτονιές....

Υ.Γ. Παρεπιπτόντως, διαπίστωσα πως η ταχύτητά μου διπλασιάστηκε από 384 σε 768 και..."σφυράει". Κατέβαζα τις αναβαθμίσεις για το αγαπημένο μου "μηλαράκι" με 80-83 KB/s!!!!

Δευτέρα, Αυγούστου 21, 2006

Βάπτιση

Σκοτείνιασε απότομα αν και είναι ακόμη 4 το μεσημέρι με τη θερμοκρασία να πιάνει κόκκινο σήμερα. 39 και βάλε βαθμούς. Ο κλιματισμός δουλεύει από το πρωί αγκομαχώντας σκορπίζοντας τεχνητή αρρωστημένη δροσιά στο σπίτι. Μέχρι να προλάβω ν' ανοίξω τη μπαλκονόπορτα, τα πρώτα μπουμπουνητά. Ένας δροσερός δυνατός αέρας πλημμύρισε το δωμάτιο και η έντονη μυρωδιά της βροχής άγγιξε λυτρωτικά τα ρουθούνια μου. Οι πρώτες σταγόνες ακούστηκαν στην αρχή σιγά στην τέντα και σε λίγο ο θόρυβος θύμιζε στρατιωτικό εμβατήριο. Η καυτή άσφαλτος άρχισε να βγάζει τους πρώτους ατμούς...

Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα με την όσφρηση και την ακοή να πλανηθώ σ' αυτό το "ευχάριστο διάλειμμα" από τη σημερινή κόλαση. Δύο παιδάκια με ποδήλατα κυνηγούν το ένα το άλλο γελώντας ξαναγεννημένα από το ξαφνικό μπουρίνι, μουσκεμένα μέχρι το κόκκαλο, αλλά ευτυχισμένα. Όλοι στα μπαλκόνια απολαμβάνοντας το "μάννα" λες και οι μπόρες είναι το σπανιότερο πράγμα που έχουν δει.

Πλανεύτρα φύση δεν παύεις να ξαφνιάζεις και φοβίζεις με το μεγαλείο σου...

Σάββατο, Αυγούστου 19, 2006

Ενδιαφέρον άρθρο....

Όλα όσα πρέπει να ξέρουμε για την επιστήμη της καθημερινότητας,αλλά...φοβόμαστε να ρωτήσουμε

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

Κινηματογραφική πρόταση

Μου αρέσει να βλέπω ταινίες υπό τον τεχνητά δροσερό αέρα του κλιματισμού. Σήμερα, ακόμη και μετά τη δύση του ήλιου η ζέστη είναι ανυπόφορη. Έκανα το κουράγιο και πήγα μέχρι το video club όπου είδα καινούριες (ή μάλλον επανεκδόσεις) ισπανόφωνου σινεμά, μία από τις μεγάλες κινηματογραφικές αδυναμίες μου.
Νοίκιασα το La comunidad, ελληνικός τίτλος "Η μοιρασιά" (στο έλεος των μεταφραστών!!!!). Σκηνοθεσία του Alex De Iglesia με πρωταγωνίστρια την καταπληκτική Carmen Maura.



Η υπόθεση αφορά μία μεσίτρια που ανακαλύπτει ένα τεράστιο ποσό σε μία πολυκατοικία και προσπαθεί να το φυγαδεύσει από τους υπόλοιπους γείτονες που το εποφθαλμιούν. Δε θέλω ν' αναφερθώ σε λεπτομέρειες για να μη σας το χαλάσω.

Το ισπανόφωνο σινεμά με γόητευε ανέκαθεν. Ποιος δε ξέρει το γκροτέσκο και συνάμα συγκινητικό θεματολόγιο του Almodovar, ποιος δε γοητεύτηκε από τις εικόνες του μεξικανού Bunuel... Ταινίες ανθρώπινες, βγαλμένες από τη ζωή, που κρίνουν και καυτηριάζουν τις ανθρώπινες αδυναμίες, υμνώντας τες συγχρόνως. Φιλοσοφημένες ματιές που προβληματίζουν χωρίς όμως να χάνουν την ένταση που απαιτεί ένας ίσως όχι και τόσο απαιτητικός θεατής.

Πέμπτη, Αυγούστου 17, 2006

Το παρακάτω το έγραψα μια μέρα που δεν είχα ύπνο και βαριόμουν αφόρητα, όπως αυτές τις μέρες που με τη ζέστη να έχει παραλύσει κάθε γωνιά του μυαλού μου δεν έχω διάθεση για τίποτα....ένας φανταστικός ήρωας που συντρόφευε μια μαρτυρική ώρα...

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Βήχω, είναι βουλωμένη η μύτη μου, δεν μπορώ ν’ ανασάνω και έχω μετρήσει άπειρα ...δαγκωμένα μηλαράκια μήπως και ηρεμήσω, αλλά τίποτα. Με βλέπω να βγάζω τη βραδιά στο γραφείο, γράφοντας μαλακίες.
Η αγάπη μου κοιμάται του καλού καιρού. Είπα κι εγώ μήπως κουραστώ μετά την καθιερωμένη ερωτική μας, προ ύπνου, επαφή, αλλά παραμένω κάτι παραπάνω από ακμαίος. Τί τον ήθελα εκείνον τον αναθεματισμένο τον καφέ οκτώμισι το βράδυ; Αφού με πιάνει, επιμένω να τον πίνω και την άλλη μέρα να είμαι σαν φάντασμα έχοντας κάνει τον βρικόλακα ολονυχτίς.

Προσπαθώ να κόψω το τσιγάρο αυτές τις μέρες, ιδίως από την Παρασκευή που μ’ έπιασε αυτός ο βοϊδόβηχας δεν έχω καπνίσει καθόλου και ούτε με τραβάει. Αν με ρωτήσει κάποιος εάν είμαι φανατικός καπνιστής δε ξέρω τι να του απαντήσω. Μάλλον ιδιόρρυθμος θα έλεγα -όπως εξάλλου τόσα άλλα πράγματα. Είναι ώρες που με τραβάει το τσιγάρο σαν τρελό, κανονική εξάρτηση, δεν το σβήνω καθόλου, ανάβω το ένα μετά το άλλο. Αν τυχόν έχουν τελειώσει τα πακέτα, τότε είναι που τρέχω στο περίπτερο με ό,τι και να φοράω (μια φορά πήγα με τις πιτζάμες, δεν ντράπηκα καθηγητής πράμα;;), πετάω τη ζελατίνα του πακέτου με λαχτάρα, σαν παιδί που μόλις άνοιξε το χριστουγεννιάτικο δώρο του και χώνω στο στόμα το μαγικό ραβδάκι της απόλαυσης, κάτω από το επιτιμητικό βλέμμα του περιπτερά, που δεν έχει βάλει ποτέ καπνό στο στόμα του.
Άλλες φορές πάλι μπορεί να περάσει μια ολόκληρη μέρα χωρίς να καπνίσω καθόλου, λες και δε ξέρω τι θα πει νικοτίνη, σαν να είμαι ακόμη ο αθλητής που ήμουν κάποτε και η λέξη ?καταχρήσεις? μού είναι παντελώς άγνωστη.

Είχα ένα φίλο, το Μανόλη, που ήταν (δεν ξέρω αν είναι γιατί έχω πολλά χρόνια να τον συναντήσω, έχω χάσει εντελώς τα ίχνη του) ο πιο απίθανος καπνιστής που έχω γνωρίσει ποτέ. Κάπνιζε από δέκα χρονών, μπορεί και μικρότερος, χωρίς να γίνει ποτέ φανατικός του τσιγάρου, εάν είναι δυνατόν.

Με τον Μανόλη είμαστε συγχωριανοί. Τον θυμάμαι να φυσάει μάγκικα, κάνοντας τα χείλη του σαν χωνί, τον καπνό από τα περίτεχνα κάγκελα της πόρτας του σπιτιού της γιαγιάς του, τα καλοκαιριάτικα ζεστά απομεσήμερα που οι γέροι απολαμβάνουν τον υπνάκο τους και δεν παίρνουν χαμπάρι τις παγαποντιές του εγγονού τους.

?Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από ένα καλό τσιγάρο μετά το φαγητό? έλεγε με περισπούδαστο ύφος, σαν να υπήρξε από αιώνες κοινωνός της απαγορευμένης για όλους εμάς, τους υπόλοιπους, απόλαυσης. Οι περισσότεροι από εμάς, μάλλον όλοι, δεν τολμούσαμε να το βάλουμε το στόμα μας, μη τυχόν μας δει κανένας. Δεν μας πήγαινε το μυαλό πως και να μη μας έβλεπαν, μπορεί να μας μύριζαν, αλλά τότε νομίζαμε πως μόνο η όραση είναι η αίσθηση που μπορεί να μας συλλάβει.

Φυσικά, ο Μανόλης, σαν ο πιο ?άνετος? δεν χαμπάριαζε καθόλου.
?Ας με δει η γριά? έλεγε, ?περισσότερο θα της πάει στο μυαλό πως άρπαξε η καγκελόπορτα φωτιά παρά ότι εγώ ντουμανιάζω.? Επικαλούνταν φυσικά τη μαλάκυνση της κυρά Μαρίας, της γιαγιάς του, που μάλλον μας δούλευε όλους ψιλό γαζί και τα είχε τετρακόσια, αλλά όλοι κάναμε την παλαβή αποδεχόμενοι τη δήθεν μειωμένη αντίληψή της.

Το πιο απίθανο απ’ όλα ήταν πως ο Μανόλης εξασφάλιζε τα τσιγάρα του. Εννοείται πως με το χαρτζιλίκι του δεν μπορούσε να πάει στο παντοπωλείο της κυρά Κούλας, της θεόχοντρης ζωντοχήρας, που ήξερε τι ?καπνό φουμάρει? ο καθένας στο χωριό. Ούτε ο Μανόλης μπορούσε ν’ αγοράσει ένα πακέτο δήθεν για τον τάδε. Δε το είχε σε τίποτε η κύρα Κούλα να διασταυρώσει εάν το πακέτο έφτασε στον πραγματικό αποδέκτη του.

Τα πακέτα με τα τσιγάρα, στο παντοπωλείο ?Έχω απ’ όλα?, ήταν τακτοποιημένα σε ραφάκια δίπλα ακριβώς από τις σοκοφρέτες, τις σοκολάτες, τα ματζούνια, τα γλειφιτζούρια, όλα δηλαδή τα είδη που ενδιέφεραν εμάς τα μικρά παιδιά. Ο Μανολάκης, λοιπόν, πλησίαζε στα ράφια, έκανε πως έψαχνε για κάποιο συγκεκριμένο γλύκισμα, ενώ συγχρόνως παρατηρούσε την κυρά Κούλα με την άκρη του ματιού του. Μόλις την έβλεπε να του γυρίζει την πλάτη, να υποδέχεται ή να εξυπηρετεί κάποιον άλλο πελάτη, έχωνε με επιδεξιότητα ένα πακέτο τσιγάρα μέσα στο κοντό του παντελονάκι. Μερικές φορές μάλιστα, από κεκτημένη ταχύτητα, το πακέτο κατέληγε μέσα στο εσώρουχό του, αλλά αυτό δεν τον πτοούσε καθόλου. Συγχρόνως έπαιρνε και μια σοκοφρέτα ή κάτι άλλο, πλήρωνε κανονικότατα με το πενιχρό χαρτζιλίκι του, έριχνε το πιο χαδιάρικο χαμόγελό του στη χοντρή κυρά Κούλα, που όλο τον τράταρε και κανένα λουκούμι, και την κοπανούσε σαν κύριος.

Φυσικά η μάρκα των τσιγάρων δεν τον ενδιέφερε, ό,τι άρπαζε το χέρι του εκείνη την ώρα. Άσε που ο νεανικός του ουρανίσκος δε ξεχώριζε τα ελαφριά από τα βαριά, ούτε τις γεύσεις από τις διάφορες ποικιλίες του καπνού. Ερχόταν, λοιπόν, ο Μανολιός με φουσκωμένο ελαφρώς το σορτσάκι του από τη λεία του και μας έβρισκε μαζεμένους στο εκκλησάκι του Άϊ Γιώργη, λίγο έξω από το χωριό, όπου συνήθως μαζευόμασταν οι πιτσιρικάδες, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των παππούδων και των γονιών μας. Εκεί με μία θριαμβευτική -και ελαφρώς πρόστυχη- κίνηση έχωνε το χέρι του στο παντελονάκι του και, ως δια μαγείας, εμφάνιζε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας το πολυπόθητο πακέτο. Έχωνε ένα τσιγάρο στο στόμα, έμπαινε κουνιστός και λυγιστός στο ξωκλήσι, έπαιρνε τον αναπτήρα που άναβανε οι περαστικοί τα καντήλια και...τσαφ! άναβε τη δική του ιερή φωτιά τραβώντας δυνατά τον καπνό στην πρώτη ρουφηξιά. Συχνά πνιγόταν από τον καπνό, κανείς μας, όμως, δε γελούσε. Εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο ψηλά στα μάτια μας που ένα αθώο βηχαλάκι δεν αφαιρούσε τίποτα από τη δόξα του.

Διεθνής Αμνηστία

 Support Amnesty International

Δε θα μπορούσα να μη ρίξω κι ένα μπανεράκι με τον οργανισμό που προσπαθεί -ίσως απεγνωσμένα- να διορθώσει λιγάκι τα πράγματα, να ταρακουνήσει εφησυχασμένες συνειδήσεις, να υψώσει φωνή....

Μη e-μιλάς...δεν είναι απαραίτητο....




Είναι αναμφισβήτο ότι το Διαδίκτυο είναι ένα καταπληκτικό εργαλείο για να εκφράζουμε τις ιδέες μας ελεύθερα χωρίς λογοκρισία ή περιορισμούς αλλοτινών σκοτεινών εποχών. Αμ δε!!! Για ρωτήστε τους Κινέζους, Βιετναμέζους, Τυνίσιους, Ιρανούς και μερικούς άλλους στις χώρες των οποίων άνθρωποι φυλακίζονται επειδή ασκούν κριτική στις κυβερνήσεις τους, απαιτούν δημοκρατία, επιθυμούν ελευθερία του τύπου (και της γνώμης) ή αποκαλύπτουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το κακό είναι πως οι περιορισμοί αυτοί ενισχύονται από εταιρείες κολοσσούς που επιτρέπουν στις παραπάνω κυβερνήσεις παρέχοντας υψηλής ποιότητας τεχνογνωσία. Η Yahoo! έδωσε e-mail πελατών της στις κινεζικές αρχές. H Microsoft και η Google υπέκυψαν στις απαιτήσεις της κινεζικής κυβέρνησης για λογοκρισία πάνω στους χρήστες των υπηρεσιών τους.
Έβαλα ένα μικρό banner κάτω δεξιά που ενημερώνεται από τη βάση δεδομένων της διεθνούς αμνηστίας για περιπτώσεις που λογοκρίνεται η χρήση του διαδικτύου.
Η ελευθερία της έκφρασης είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα...ίσως το πολυτιμότερο...
Περισσότερα εδώ

Πέμπτη, Αυγούστου 10, 2006

Πογκρόμ...



Φαίνεται τελικά πως η ιστορία δε διδάσκει τίποτα. Η ναζιστική γερμανία του Χίτλερ έστειλε στο θάνατο εκατομμύρια εβραίους, ιδίως γυναίκες και παιδιά, εξαλείφοντας ολόκληρες γενιές αθώων ανθρώπων. Σήμερα, στις απαρχές του 21ου αιώνα, οι εβραίοι έχουν επιδοθεί σ' ένα ανελέητο πογκρόμ εναντίον των παλαιστινίων επικαλούμενοι την τρομοκρατική οργάνωση που δήθεν(;;) υπάρχει στις τάξεις τους. Ας υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο. Τί φταίνε όμως οι εκατοντάδες άμαχοι; Γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι; Ας υποθέσουμε πάλι, πως οι τελευταίοι χρησιμοποιούνται ως "ασπίδα" από τους τρομοκράτες και θεωρούνται παράπλευρες απώλειες.

Το Ισραήλ θεωρείται ότι έχει μία από τις πιο εξελιγμένες στρατιωτικές μηχανές στον κόσμο, όπως και μια από τις πιο αποτελεσματικές μυστικές υπηρεσίες (βλέπε ΜΟΣΑΝΤ). Δεν μπορούν να εντοπίσουν την αιτία του κακού και να χτυπήσουν εκεί που πρέπει; Ή μήπως επικαλούμενοι την αυτοάμυνά τους καταφεύγουν σε επιχειρήσεις-σκούπα έτσι ώστε τελικά να κατακτήσουν ολοκληρωτικά τα εδαφή του Λιβάνου, της Παλαιστίνης, αυτή που εποφθαλμιούν εδώ και δεκαετίες;

Η διεθνής κοινότητα για ακόμη μια φορά παρακολουθεί αμέτοχη, οι ΗΠΑ συνεχίζουν τα γνωστά τροπάρια περί τρομοκρατίας και τα Ηνωμένη Έθνη -που ιδρύθηκαν στο τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου με σκοπό τη διατήρηση της ειρήνης και της αλληλεγγύης- είναι υποχείρια των γερακιών της Ουάσιγκτον που ασκώντας βέτο επιτρέπουν στο Ισραήλ να συνεχίζει ανενόχλητο τις σφαγές του.
Αυτό το...βέτο μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος;; Το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ προκειμένου να πάρει μία απόφαση πρέπει να υπάρχει ομοφωνία. Αν κάποιο από τα μέλη του διαφωνεί έχει το δικαίωμα ν' ασκήσει βέτο επί της πρότασης. Μέχρι εδώ καλά. Η απορία που εύλογα δημιουργείται στον καθένα είναι πως αν, για παράδειγμα, το Ισραήλ θέλει να ρίξει πυρηνικά στον Λίβανο, το Συμβούλιο Ασφαλείας αντιδράσει επιπλήτοντας την ενέργεια και οι ΗΠΑ ασκήσουν βέτο, τότε ο Λίβανος θα εξαλειφθεί από το χάρτι. Η Βηρυττός θα γίνει το Άουσβιτς του 21ου αιώνα με τις "ευλογίες" των Ηνωμένων Εθνών.

Ίσως το μυαλό μου είναι πολυ μικρό για να κατανοήσει τα ατέλειωτα διπλωματικά παιχνίδια, αλλά ως απλός πολίτης δε μπορώ να μη αγανακτώ στη θέα των θηριωδιών, στο κλάμα των μανάδων, στα άψυχα, σαν μαριονέτες, κορμιά των παιδιών...

Καλά είπαν κάποιοι....Useless Nations (UN - United Nations).



Τελειώνουν οι "διακοπές"...Θ' αναρωτιέστε προς τι τα εισαγωγικά. Όντας εκπαιδευτικός η δίμηνη ραστώνη μου φαίνεται κάτι παραπάνω από αρκετή. Και φέτος, όπως και κάθε καλοκαίρι, εάν εξαιρέσω μια εβδομάδα θάλασσας, όλες οι υπόλοιπες μέρες μου πέρασαν με λογοτεχνία, ταινίες και άφθονο, συχνά ανούσιο, σερφάρισμα στο διαδίκτυο. Διάβασα, διάβασα (και διαβάζω) μέχρι σημείο που ένιωσα πως το μυαλό μου δεν μπορεί ν' αφομοιώσει ούτε μία παραπάνω λέξη. Ένιωσα να περιβάλλομαι από χαρακτήρες, κόσμους, φύσεις μεταξύ φανταστικού και πραγματικού που συχνά ανοιγόκλεινα τα μάτια μου μήπως και δεν ανήκω σ' αυτή τη γη, αλλά κινούμαι αιωρούμενος σε άλλες διαστάσεις.

Πολλές και ποικίλες οι εντυπώσεις μου από τα βιβλία που έπεσαν στα χέρια μου τους τελευταίους δύο μήνες. Άλλα με συνάρπασαν, άλλα με θύμωσαν, μερικά τα παράτησα στη μέση μη αντέχοντας να βάλω τον εαυτό μου στη διαδικασία φτάσω αγκομαχώντας στο τέλος. Μπορεί να μεγαλώνω και οι υπομονές μου να μην είναι πλέον αρκετές....

Θ' αναφερθώ σε ένα μόνο αναλυτικά. Από κυριακάτικη εφημερίδα, σε φτηνή έκδοση, διάβασα τον "Επίμονο Κηπουρό" του John Le Care. Είχα δει πρόσφατα την κινηματογραφική του μεταφορά, η οποία ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες που είδα τα τελευταία χρόνια. Με συνάρπασε, με συγκίνησε, με θύμωσε. Ιδανικός συνδυασμός. Το βιβλίο, όπως γίνεται συνήθως, σαφώς ανώτερο. Αν και ο σεναριογράφος σεβάστηκε το πρωτότυπο κείμενο, ακολούθησε κατά γράμμα τις πιο σημαντικές στιγμές της πλοκής, χωρίς να αλλάξει την ιστορία ούτε στο παραμικρό. Δεν είχα διαβάσει ποτέ μέχρι σήμερα Le Care. Διαπίστωσα πως πρόκειται για μεγάλο συγγραφέα.

Δεν ξέρω αν ανήκει αμιγώς στην κατηγορία του "αστυνομικού", όπως πολλοί τον εντάσσουν, όμως τα βιβλία του είναι άκρως ψυχογραφικά, γεμάτα πάθος και συγκίνηση, αποτελούμενα από ήρωες σχεδόν καθημερινούς, ανθρώπους που ίσως συναντούμε συχνά χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τη δύναμη και την ποιότητά τους.
Φαίνεται επίσης ότι είναι ένας συγγραφέας-ερευνητής που ψάχνει ενδελεχώς το θέμα που θέλει να πραγματευτεί, χωρίς βέβαια να περιορίζει καθόλου το εύρος της φαντασίας του.
Η ιστορία περίπου έχει ως εξής: Η Τέσα Κουέιλ, σύζυγος του διπλωμάτη Τζάστιν Κουέιλ, δολοφονείται άγρια στην Κένυα. Πίσω μάλλον από το θάνατό της κρύβονται οι φαρμακοβιομηχανίες-κολοσσοί που δοκιμάζουν -παράνομα- νέα φάρμακα στον ταλαιπωρημένο λαό της Κένυας χρησιμοποιώντας τον, εν αγνοία του, ως πειραματόζωο. Ο Τζάστιν, φλεγματικός βρετανός, αναλαμβάνει να συνεχίσει το έργο της γυναίκας του, ερχόμενος σε σύγκρουση με το κατεστημένο και με τον ίδιο του τον εαυτό.

Παρασκευή, Ιουλίου 14, 2006

Ενδιαφέροντα links...



Καλοκαίριασε για τα καλά (αν και οι καταιγίδες τείνουν να γίνουν καθημερινό φαινόμενο) και διαπίστωσα μετά λύπης πως είχα πολύ καιρό να ενημερώσω το δικτυακό μου ημερολόγιο. Αδικαιολόγητος...

Παρακάτω, παραθέτω μερικούς συνδέσμους που νομίζω ότι θα κρατήσουν αμείωτο το ρυθμό των διαδικτυακών σας αναζητήσεων:
1. http://del.icio.us/ Ας πούμε ένα είδος on line αποθηκευτικού χώρου για bookmarks. Ότιδήποτε ο καθένας μας θεωρεί σημαντικό, στον κυβερνοχώρο, μπορεί να το μοιραστεί ελεύθερα με οποιονδήποτε άλλο χρήστη.
2. http://www.stumbleupon.com/ Ό,τι και να πω γι΄αυτή την ιστοσελίδα είναι λίγο. Δείτε και μοιραστείτε με άλλους ό,τι θεωρείτε πως είναι ενδιαφέρον για σας. Παρόμοιο με το προηγούμενο, αλλά πιο "χύμα"...!!!
3. http://www.lifehacker.com/ Αντιγράφω από την αρχική σελίδα. "Οι υπολογιστές μπορούν να μας κάνουν παραγωγικούς. Εδώ θα βρείτε λογισμικό και ιστοσελίδες που θα μας εξοικονομούν χρόνο. Geek to live!!!"
4. http://www.m-w.com/ Merriam-Webster Online dictionary. Με μια κουβέντα ίσως το καλύτερο λεξικό της αγγλικής (αν και τον τελευταίο χρόνο έχω ασχοληθεί εντατικά με την ισπανική που τη λάτρεψα!!).
5. http://www.onlineconversion.com/ On line μετατροπέας για όλες τις γνωστές μονάδες μέτρησης. Πόσα εκτάρια είναι τα δέκα στρέμματα του παππού μου;;;!!!
6. http://www.howstuffworks.com/ Μήπως θέλετε να μάθετε από τί κατασκευάζονται τα εμφυτεύματα στήθους;; Είστε στο κατάλληλο μέρος...
7. http://www.epinions.com/ Μπείτε στην ιστοσελίδα και δείτε τι λένε καταναλωτές ανά τον κόσμο για τη φωτογραφική μηχανή που ενδιαφέρεστε ν' αγοράσετε ή ακόμη και για το επόμενο αυτοκίνητό σας...
8. http://www.pcwebopedia.com/ RAID, DSL, SSH, SSL, OSI...κινέζικα;; Όχι πια, χάρη στο πληρέστατο site για όλα όσα αφορούν τους υπολογιστές και το διαδίκτυο...
9. http://news.google.com/ Για τους μανιακούς των ειδήσεων (σαν και μένα!).

Παρασκευή, Μαΐου 12, 2006

Αφορισμοί & σκοταδισμός

Η εκκλησία της Ελλάδος εξέδωσε δελτίου τύπο - ανακοίνωση με αφορμή την προβολή, την ερχόμενη, εβδομάδα της πολυσυζητημένης ταινίας "Κώδικας Da Vinci" βασισμένη στο ομώνυμο ευπώλητο(best seller) βιβλίο του Dan Brown.

Με βάση τα λεγόμενα της εκκλησίας, το εν λόγω τερατούργημα της λογοτεχνίας είναι κατάπτυστο διότι θίγει τα κεκτημένα, την Καινή Διαθήκη και εν τέλει την πίστη των απανταχού χριστιανών. Βέβαια, στα πλαίσια της "δημοκρατικής" της ιδεολογίας προτρέπει όσους "αυτοβούλως"(!!) ενδιαφέρονται να δουν την ταινία για να διαπιστώσουν από μόνοι τους τα "ανιστόρητα μυθεύματα και το καταγέλαστο περιεχόμενο" της.

Διάβασα το βιβλίο του Dan Brown, εδώ και πολύ καιρό. Δε αποτελεί σε καμία περίπτωση δείγμα υψηλής λογοτεχνίας. Είναι μια μυθοπλασία βασισμένη σε κείμενα (έστω αιρετικά) που έχουν γραφτεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ο κάθε συγγραφέας έχει δικαίωμα να γράψει ό,τι θέλει, φτάνει να σέβεται το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Ο Brown δε νομίζω να ήθελε να προσβάλλει κανένα χριστιανό ανά τον πλανήτη. Απλά χρησιμοποιώντας κάποιες πηγές (αμφιβόλου γνησιότητας, συμφωνώ) αναπτύσσει ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα που αγαπήθηκε από 50.000.000 περίπου αναγνώστες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αν κάποιοι επιμένουν να βλέπουν παντού συνωμοσίες, μασονικές στοές, σατανικές δυνάμεις που έχουν βαλθεί να σαρώσουν το στέρεο οικοδόμημα της Ορθοδοξίας μάλλον κάνουν λάθος. Σε τελική ανάλυση περισσότερη δωρεάν διαφήμιση δεν μπορούσαν να προσφέρουν κάνοντας τους αιθουσάρχες να τρίβουν με ικανοποίηση τα χέρια τους από τώρα για τα κέρδη που θα τους αποφέρει η ταινία.

Και ερωτώ: γιατί η εκκλησία που απευθύνεται "προς τον λαόν" με τόσο ζήλο (όπως και παλιότερα με τον Scorcese και τον Καζαντζάκη) δε λέει τίποτα για την καθημερινή κατάντια της ελληνικής τηλεόρασης; Οι ιεράρχες δε βλέπουν το μεσημέρι τηλεόραση; Δεν ντρέπονται με τη λανθάνουσα τσόντα, σε ακατάλληλες ώρες, με το ξεκατίνιασμα και τη ξεφτίλα;


Μήπως, λέω μήπως, τους βολεύει το χαμηλό επίπεδο; Μήπως αυτού του είδους η "πνευματική τροφή" του λαού τον κρατά σε χαμηλό επίπεδο, επιτρέποντας έτσι τους κυβερνώντες να περνούν άκριτα τη γραμμή τους και τα πιστεύω τους; Εάν ξυπνήσει ο λαός και αρχίσει "να την ψάχνει" μήπως τους ρίξει κάτω από το χρυσό θρόνο τους;

Θυμάμαι χαμογελώντας τον Ανδρουλάκη να ευχαριστεί όλους όσους αντέδρασαν στην έκδοση του "αιρετικού" του βιβλίου, λέγοντας πως οι πωλήσεις του ξεπέρασαν κάθε αναμενόμενη εκτίμηση (μέχρι να αποσυρθεί...). Στο μυαλό μου σχηματίζεται η εικόνα του Dan Brown να κολυμπάει σε μια θάλασσα δολαρίων από τη διαφήμιση των απανταχού "σωτήρων"...

"Δυτικοί" αλτρουϊστές



Δεν είμαι υπέρ της αυτοδικίας, ούτε φυσικά υπέρμαχος της θανατικής ποινής, που διατηρείται στην εποχή μας, ακόμη και σε "πολιτισμένα" κράτη της "ανεπτυγμένης" Δύσης (βλέπε Η.Π.Α.).
Ποιος, όμως, δεν αγανακτεί ακούγοντας τα κατορθώματα των ανθρωπιστικών οργανώσεων στην "υπανάπτυκτη" Αφρική; Ποιοι είναι αυτοί οι Δυτικοί, που κάτω από το προσωπείο του πολιτισμένου και του δυνατού, εκμεταλλεύονται σεξουαλικά οκτάχρονα κοριτσάκια με "αμοιβή" ένα πιάτο φαϊ;

Οι μαύροι, οι πρωτόγονοι, οι απολίτιστοι ωχριούν μπροστά στην πρωτοφανή αγριότητα των λευκών ανθρωπόμορφων κτηνών, που δήθεν προσφέρουν απλόχερα τα αγαθά και τις υπηρεσίες, τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωση. Διεστραμμένη σεξουαλική ικανοποίηση, με αντάλλαγμα ένα πιάτο ρύζι ή ένα μπουκάλι νερό.
Και όλοι εμείς καθόμαστε μακάριοι στους χοντρούς κώλους μας, χαϊδεύουμε τις παραφουσκωμένες από το λίπος κοιλιές μας κοιτώντας στις τεράστιες τηλεοράσεις μας τις ειδήσεις από τη Μαύρη Ήπειρο, κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι, ανοίγοντας το ν-οστό μπουκάλι μπύρας.

Προσπαθώ να φανταστώ, μάταια, τι είδους "άνθρωποι" είναι αυτοί που επιδίδονται σε τέτοιες ακατανόμαστες πράξεις. Ποια εσωτερική ανάγκη, ποια έλλειψη τους ωθεί να αγγίζουν -χωρίς τύψεις άραγε;- τα ισχνά παιδικά κορμάκια που με τα μεγάλα μάτια τους αντικρίζουν με τρόμο τους υποτιθέμενους σωτήρες τους.

Κάποτε ένας εισαγγελέας, προτού καταδικάσει σε θάνατο έναν κατά συρροή δολοφόνο (serial killer), τον ρώτησε γιατί είχε διαπράξει τα ειδεχθή εγκλήματά του, ιδίως αφού κατά τη δίκη αποδείχτηκε πως είχε σώας τα φρένας.
Ο κατηγορούμενος του απάντησε ήρεμα, χωρίς να σκεφτεί ιδιαίτερα: "Γιατί απλά μπορούσα..."

Μόλις τελείωσα τη "Μητέρα Στάχτη" του Αλέξη Σταμάτη. Μία εβδομάδα από τη ζωή μιας διαλυμένης οικογένειας που συγκεντρώνεται για τις γιορτές του Πάσχα στην ειδυλλιακή Σαντορίνη.
Ο πατέρας δυνάστης, μέθυσος, γυναικάς, εριστικός. Η γυναίκα του, η Επιφανία, βαθιά θρησκευόμενη, υπομονετική, δέχεται στωικά τις βαρβαρότητες του άντρα της. Τρία παιδιά, που χάραξαν διαφορετική πορεία το καθένα. Ο Μηνάς, ο μεγαλύτερος, μόνιμα εχθρικός στον πατέρα του, διεκδικεί κομμάτι από την τεράστια περιουσία του. Η Ρηνιώ (από το Αστρινιώ!), επιτυχημένη φτογράφος ζει στο Μόναχο. Ο Άλκης, ο βενιαμίν, νέος επιστήμονας, γιατρό, ο πιο ορθολογικός απ' όλους.
Οι οικογενειακές εντάσεις γίνονται εντονότερες, όταν η Επιφανία εξαφανίζεται ("αποσύρεται"), όταν ένα βράδυ, μετά από έναν έντονο καυγά με το σύζυγό της, κλειδώνεται στην κάμαρά της και την άλλη μέρα βρίσκουν τα...αποκαϊδια της, τη στάχτη της.
Η ιστορία αποκτά μυστηριακό (έως αστυνομικό) χαρακτήρα, ένα θρίλες με απρόοπτες εξελίξεις, με δευτερεύοντα πρόσωπα να παίζουν το δικό τους, καταλυτικό ρόλο στην πλοκή.
Ο Σταμάτης παίζει με το σασπένς, τη ψυχογραφία και την ήρεμη εξέλιξη της ιστορίας, χωρίς αφηγηματικά κενά ή υπερβολικά κουραστικές περιγραφές. Και όλα αυτά με φόντο το μαγευτικό ηφαιστειακό τοπία της Σαντορίνης.

Διαβάζεται απνευστί...

Τρίτη, Μαΐου 09, 2006

Καλά που υπάρχουν...ελληναράδες!!

Μουσουλμάνα υποψήφια για την υπερνομαρχία της Θράκης πρότεινε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι γνωστοί ελληναράδες έσπευσαν να κατακρίνουν την πρότασή του. "Αλλόθρησκη", "να δηλώσει ελληνίδα", "οι τούρκοι επεκτείνονται" και όλα τα γνωστά εθνικιστικά που εκφράζουν κατά καιρούς οι πασίγνωστοι ρασοφόροι (και μη) "δηλωμένοι" Έλληνες.

Κι όμως η γλυκύτατη κοπελίτσα, απαξίωσε τις δηλώσεις τους, έδειξε με τη στάση της ότι διαθέτει ήθος, καλλιέργεια, επιστημονική κατάρτιση, πνεύμα και την απασχολεί μόνο το καλό του τόπου της και των ανθρώπων του, ανεξαρτήτου φύλου, θρησκείας ή χρώματος.

Φυσικά για τους ρασοφόρους το σημαντικότερο χαρακτηριστικό για έναν άνθρωπο του δημοσίου βίου είναι να δηλώνει χριστιανός ορθόδοξος. Τι κι αν καταχράζεται, τι κι αν αδικεί ή ρουσφετολογεί... Θα συγχωρεθεί στον Παράδεισο. Αν όμως είναι μη-χριστιανός, ακόμη και αν προσφέρει έργο, βοηθάει τον τόπο του θα καίγεται ες αεί στο πυρ το εξώτερον.

Αλλά να εκφράζονται αρνητικά πολιτικοί, οι δήθεν "εκπρόσωποι του λαού" με χαρακτηρισμούς που θυμίζουν άλλες, μεσαιωνικές, εποχές είναι επιεικώς απαράδεκτο. Ο πολιτικός πρέπει να χαρακτηρίζεται από την ανεκτικότητά του, από τις καινοτόμες ιδέες του και κυρίως από τους ανοιχτούς ορίζοντες. Το βλέμμα του οφείλει να κοιτάει μπροστά να βλέπει το αδιαίρετο το μοντέρνων λαών και να συναινεί σε πράξεις και ενέργειες που τους φέρνουν πιο κοντά.

Οι σύγχρονοι άνθρωποι, ιδίως οι νέοι, έχουν ανάγκη από νέα μυαλά και ανοιχτά βλέμματα. Δεν χρειάζονται ούτε ψωμιάδηδες, ούτε παπαθεμελήδες, ούτε φορείς "επαναστατικών" λαβάρων...