Αλλαγή πλεύσης....

Αγαπητοί μου συμπολίτες τους μπλογκοχωριού από αυτή τη στιγμή το ταπεινό drteddy.blogspot.com δίνει τη θέση του στο www.drteddy.gr. Παρακαλώ ενημερώστε τα links και τα feeds σας. Ευχαριστώ!

Καλό blogging!
DrTeddy

Flickr Slideshow σε blog posts

Για όσους έχουν λογαριασμό και φωτογραφίες στο Flickr, μπορούν εύκολα να ενσωματώσουν παρουσιάσεις (slideshows) σε καταχωρήσεις του (ή των) blog ή άλλων σελίδων τους. Στην ιστοσελίδα Pictobrowser βάζετε απλά το όνομα του λογαριαμού που διατηρείτε στο Flickr, επιλέγετε sets ή tags, κάνετε όποιες μορφοποιήσεις επιθυμείτε για τον τρόπο που θα φαίνεται η παρουσίαση σας, δημιουργείτε τον κώδικα και τον ενσωματώνετε σε ένα post του blog σας. Εύκολο και εντυπωσιακό...

[πηγή]

H "γκρίνια" της ημέρας (19)

Άσχημα είναι ακόμη τα ποσοστά χρήσης του Διαδικτύου στα ελληνικά νοικοκυριά, σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Από τη μια οι καθυστερήσεις των ISP, από την άλλη οι ακόμη υψηλές τιμές, αλλά και η νοοτροπία του Έλληνα που δεν έχει και την καλύτερη σχέση με οτιδήποτε τεχνολογικό και καινοτόμο. Η μηχανογράφηση του δημόσιου τομέα μάλλον έχει φέρει αύξηση της γραφειοκρατίας σε μερικές περιπτώσεις, παρά διευκολύνει καταστάσεις.

Στο σχολείο, για παράδειγμα, από τότε που το e-mail έγινε μέρος της γραμματειακής καθημερινότητάς του, μάλλον αυξήθηκε η χαρτούρα παρά μειώθηκε. Συχνά μας ζητούν να αποστείλουμε στοιχεία με ηλεκτρονικό τρόπο, αλλά συγχρόνως τα ίδια ακριβώς τα θέλουν με το συμβατικό ταχυδρομείο. Έτσι απλά «για να είμαστε σίγουροι», φαντάζομαι πως είναι η δικαιολογία. Ο Έλληνας δυστυχώς διακατέχεται ακόμη από τεχνολογοφοβία. Ναι μεν αυξάνονται τα ποσοστά των νοικοκυριών που έχουν γρήγορο και μόνιμο internet, αυξάνεται όμως η ορθή χρήση του; Ξέρουμε πώς να το χρησιμοποιήσουμε παραγωγικά και αποδοτικά ή απλώς είμαστε μέτοχοι σε αυτό που λέγεται μόδα;

«Έμαθα πως ο γείτονας κατεβάζει τραγούδια και ταινίες τζάμπα, θέλω κι εγώ!»

Το μυστήριο λύθηκε!

Αν αναρωτιέστε γιατί οι Αμερικάνοι βγάζουν τον George W. Bush πρόεδρο σας έχω επιτέλους την απάντηση. Η παραπάνω φωτογραφία (κλίκ για μεγέθυνση) δείχνει το πλήθος των WiFi hotspots στη Νέα Υόρκη. Άμα τρως τέτοια ακτινοβολία στο κεφάλι όταν πας στις κάλπες είναι να μην τον ψηφίσεις τον μαλάκα; Κανονική πλύση εγκεφάλου...

Έλεος ρε παιδιά...

Δηλαδή όταν βλέπουμε ειδήσεις πρέπει να ανατριχιάζουμε; Ήταν ανάγκη να μας δείξει το MEGA (και άλλα κανάλια φαντάζομαι) την αυτοκτονία μιας κοπέλας καμικάζι κάπου στην Ινδία που κατέγραψαν οι κάμερες ασφαλείας; Η δύστυχη που με αυτόν τον τραγικό τρόπο πήγε να διεκδικήσει τα δίκια της σε κάποιον υπουργό έγινε βορά των ειδησεογραφικών πρακτορείων ανά τον κόσμο. Μάλιστα το έδειξαν 2-3 φορές και με ζουμ πάνω στην επίμαχη σκηνή μήπως και χάσουμε κανένα καρέ και δεν “ενημερωθούμε”... Λίγη ντροπή ρε γαμώτο... Η φρίκη έχει και τα όριά της

Και η μοναξιά θέλει την...TV της

Βαριέμαι...βλέπω τηλεόραση. Θέλω να "χαλαρώσω"...βλέπω τηλεόραση. Τρώω...βλέπω τηλεόραση. Δε θέλω να ασχολήθω με την οικογένειά μου...βλέπω τηλεόραση. Είμαι νέος ή ηλικιωμένος...βλέπω τηλεόραση. Θέλω να...ξοδέψω...αγοράζω κι άλλη τηλεόραση.

Πρόσφατη έρευνα για λογαριασμό της ΝΕΤ δείχνει τα τραγικά ποσοστά των ωρών (ετών αθροιστικά) που περνούν οι Έλληνες μπροστά στο γυαλί. Το 30% περίπου παρακολουθεί πάνω από 4 ώρες την ημέρα -κανονικό ναρκωτικό δηλαδή. Φαντάζομαι πως άμα γίνει μια έρευνα για την ανάγνωση βιβλίων, για την άθληση ή πολιτιστικές δραστηριότητες τα ποσοστά θα είναι ελάχιστα εώς ανύπαρκτα. Το τραγικό είναι πως στο "γιατί ανοίγουμε την τηλεόραση" πολλοί απάντησαν επειδή "νιώθω μοναξιά" και λιγότεροι "θέλω να δω κάτι".

Η σίγουρη λύση. Πιάνω το τηλεκοντρόλ, την πέφτω στον καναπέ και γεμίζοντας το μυαλό μου με άχρηστα (τις περισσότερες φορές) ηλεκτρομαγνητικά κύματα έχω την αίσθηση πως λύθηκαν όλα τα προβλήματά μου... εντάξει, ό,τι πείτε...

Άντε και καλό μας μήνα

[πηγή]

Η “γκρίνια” της ημέρας (18)

Ο Συνήγορος του Καταναλωτή είναι μια Ανεξάρτητη Αρχή που εποπτεύεται από το Υπουργείο Ανάπτυξης. Λειτουργεί ως εξωδικαστικό όργανο συναινετικής επίλυσης των καταναλωτικών διαφορών, αλλά και ως συμβουλευτικός θεσμός στο πλευρό της πολιτείας για τη θεραπεία προβλημάτων που εμπίπτουν στις αρμοδιότητές του. Στην ετήσια έκθεσή του (Ιούνιος 2006 - Μάιος 2007) αναφέρονται όλες εκείνες οι περιπτώσεις που οι πολίτες αδικούνται από το δημόσιο και προτείνει διαδικασίες φιλικής επίλυσης των αδικιών ή τις σωστές ενέργειες που πρέπει να κάνουμε προκειμένου να βρούμε το δίκιο μας (λέμε τώρα...).

Ένα μεγάλο μέρος της έκθεσης αναφέρεται στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες και στη ΔΕΗ. Οι διαμαρτυρίες των καταναλωτών αφορούν σε αδιευκρίνιστες υψηλές χρεώσεις, που δεν αντιστοιχούν στα ποιοτικά δεδομένα της παρεχόμενης υπηρεσίας, τεράστιες καθυστερήσεις στην ενεργοποίηση των υπηρεσιών και κυρίως μικρές ταχύτητες σύνδεσης, παρόλο που πληρώνουμε υψηλότερες.

Από την άλλη η ΔΕΗ δείχνει ασυνέπεια στα κατ’ οίκον ραντεβού για την επίλυση τεχνικών βλαβών, ζημίες συσκευών από τις αιφνίδιες αυξομειώσεις της τάσης του ηλεκτρικού ρεύματος (εδώ που μένω αυτό είναι καθημερινό φαινόμενο ακόμη και με ιδανικές καιρικές συνθήκες), ενώ φυσικά απορρίπτει οποιαδήποτε αιτήματα για αποζημίωση των καταναλωτών.

Τα τελευταία χρόνια όλα αυτά αποτελούν το μεγάλο φιλοσοφικό ερωτημά μου: θα έρθει ποτέ κάποια στιγμή στο μέλλον που τα εγγόνια μας (τα παιδιά μας αποκλείεται) θα μπορούν να ζουν σ’ ένα κράτος πιο ανθρώπινο; Κι όταν χρειάζεται να το καταγγείλουν να μην παθαίνουν τα νεύρα τους;

Η “γκρίνια” της ημέρας (17)

Το ΥΠΕΧΩΔΕ επέβαλε πρόστιμα συνολικού ύψους περίπου 700.000 ευρώ σε εταιρείες που μολύνουν με τα απόβλητά τους τη λίμνη Κορώνεια στο νομό Θεσσαλονίκης. Η οικολογική καταστροφή του οικοσυστήματος της περιοχής δεν εξαγοράζεται με οποιοδήποτε πρόστιμο όσο υψηλό και να είναι. Η υπόθεση Κορώνεια είναι πλέον τελειωμένη και είναι ζήτημα λίγων ετών η ολική εξαφάνισή της. Θα δείχνουμε κάποτε στα παιδιά μας το σκασμένο από τη δίψα έδαφος και θα τους διηγούμαστε για τα ψάρια που κολυμπούσαν κάποτε εκεί πέρα.

Κατά πόσο θα εισπραχθούν τα πρόστιμα από τις νομαρχίες και τους δήμους είναι μια άλλη ιστορία. Εδώ η μη απορροφητικότητα 20 εκατομμυρίων ευρώ από τη νομαρχία Θεσσαλονίκης (βλέπε Πανίκας), προκάλεσε την παρέμβαση του εισαγγελέα, αλλά αν έχετε κανένα νέο πείτε μου. Τι να σου κάνουν 700 ψωροχιλιάρικα όταν δεν είσαι ικανός -ενώ στα δίνουν στο πιάτο- να διαχειριστείς και να εκμεταλλευτείς αποδοτικά εκατομμύρια ευρώ.

Πρόστιμα, πρόστιμα, πρόστιμα, αλλά αποτέλεσμα μηδέν...

Νέο σπίτι... (από βδομάδα ελπίζω)

Ετοιμάζω ριζικές αλλαγές. Προς το παρών το www.drteddy.gr θα “δείχνει” σε wordpress περιβάλλον, αλλά χωρίς περιεχόμενο. Αυτό το blog συνέχιζει να λειτουργεί κανονικά (drteddy.blogspot.com) μέχρι νεωτέρας. Παρακαλώ ενημερώστε τα links σας.

(Si) licon = Πυρίτιο

Το μέλλον των υπολογιστών

Η ανάπτυξη της ηλεκτρονικής με βάση τη σιλικόνη αποτελεί σήμερα τον κανόνα της βιομηχανίας, ωστόσο πολλοί ερευνητές αναζητούν νέες μεθόδους κατασκευής ακόμη ισχυρότερων υπολογιστών.

Για το μέλλον των υπολογιστών δεν ξέρω, αλλά για το μέλλον των μεταφραστών έχω κάποιες ανησυχίες... Silicon (συμβολίζεται με Si στον περιοδικό πίνακα των στοιχείων, που μαθαίναμε στη χημεία στο σχολείο) είναι το πυρίτιο και όχι το κολλώδες υλικό που χρησιμοποιείται για τη μόνωση της....μπανιέρας μας και ονομάζεται σιλικόνη. (Και επειδή η λέξη είναι ίδια στην αγγλική γλώσσα καλό είναι να κάνουμε λίγη έρευνα μιας και ενημερώνουμε το κοινό).

Άσχετο, αλλά το συγκεκριμένο άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον...

H "γκρίνια" της ημέρας (16)

"Νιώθω προσβεβλημένος" δήλωσε ο υπουργός Παιδείας όταν επισκέφτηκε το "βομβαρδισμένο" σχολείο του Παγκρατίου όπου δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο από τους καταληψίες, εξωσχολικούς και μη. Οι ζημιές εκτιμώνται γύρω στο 1 εκατομμύριο ευρώ, ποσό που θα πληρώσουμε όλοι εμείς οι έλληνες φορολογούμενοι που απαιτούμε δωρεάν και υψηλού επιπέδου παιδεία για τα παιδιά μας. Μόνο τα ντουβάρια έχουν μείνει όρθια στο κτίριο του σχολείου, οι καταστροφές στον εξοπλισμό και την υλικοτεχνική υποδομή είναι πρωτοφανείς και δείχνουν ότι οι βάνδαλοι εξάντλησαν το μένος και την αγριότητά τους.

Έτσι είναι οι "δίκαιοι αγώνες" των μαθητών γίνονται μπούμερανγκ, όταν γίνονται για το χαβαλέ, χωρίς οργάνωση και κυρίως χωρίς αιτήματα. Ο δήμαρχος Αθηναίων δήλωσε πως οι ένοχοι θα τιμωρηθούν παραδειγματικά και κυρίως πρόκειται για εξωσχολικούς. Φέξε μου και γλίστρησα. Όπως "τιμωρούνται" χρόνια τώρα, οι γνωστοί άγνωστοι κουκουλοφόροι, όπως "τιμωρούνται" οι φοροφυγάδες, οι έμποροι με τα χαλασμένα προϊόντα, οι λαθρέμποροι πετρελαίου και τόσοι άλλοι.

Από την άλλη έθιξε και ένα άλλο σωστό ζήτημα επισημαίνοντας την απουσία συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Τα σχολεία μας δεν είναι ευθύνη μόνο των εκπαιδευτικών, των εκάστοτε υπουργών ή των μαθητών. Σημαντικό και κύριο ρόλο πρέπει να παίζουν οι γονείς-φορολογούμενοι που, θεωρητικά, θέλουν να μορφωθούν τα παιδιά τους. Δυστυχώς, και μιλώ από προσωπική εμπειρία, οι γονείς γίνονται όλο και πιο αδιάφοροι. Υπάρχουν τα φροντιστήρια και είναι ήσυχοι(;) νομίζοντας ότι η παραπαιδεία είναι ποιοτικότερη από την δημόσια και δωρεάν παιδεία, οπότε το σχολείο, σε όλες τις βαθμίδες, καταντά κέντρο μεταγωγών, απλά "για να πάρουν τα παιδιά μας ένα χαρτί". Το παρατηρώ έντονα και στο δικό μου σχολείο. Λίγοι είναι οι γονείς που έρχονται τακτικά να ενημερωθούν για την πρόοδο των παιδιών τους. Οι υπόλοιποι εμφανίζονται όταν είναι να πάρουν τον "έλεγχο", μερικοί μάλιστα δεν εμφανίζονται καθόλου. Βέβαια, η κριτική πάντα κριτική. "Γιατί το ένα, γιατί το άλλο", γκρίνια και μιζέρια "για τα χάλια του σχολείου, δεν έχουν αίθουσες, δεν έχουν υπολογιστές", αλλά από την άλλη δεν κάνουν καμία κίνηση για να διεκδικήσουν αυτά που πραγματικά δικαιούνται.

Τελειώνοντας το σημερινό πρωινιάτικο παραλήρημα αναρωτιέμαι γιατί δεν παίρνουν θέση επί των καταστροφών οι "αριστεροί" που υποστηρίζουν με τόσο πάθος τους μαθητικούς αγώνες; Εξαντλήθηκαν τα όρια του λαϊκισμού τους ή το βουλώνουν αποδεχόμενοι τις όποιες ενοχές τους;

Η φωτογραφία δείχνει ένα διαλυμένο σχολείο στην Ινδονησία μετά το φονικό τσουνάμι, όχι και τόσο άσχετο...

H "γκρίνια" της ημέρας (15)

«Για να ανασάνεις, θα πάρεις άδεια!» ΜΕΡΙΚΕΣ από τις φράσεις με τις οποίες ο αξιωματικός συνόδευε τις σπρωξιές

«Θα σε σαπίσω, το κατάλαβες;» - «Για να ανασάνεις, θα πάρεις άδεια!» - «Με δυσκολεύεις, θες να τρελαθώ τώρα;» - «Μη μιλάς, μη γελάς» - «Θα σε σαπίσω και θα τρέχουμε στρατοδικείο κάνα χρόνο» - «Όταν μιλάει ο Θεός, θα κάθεσαι. Πετρέλαιο θα βγάζεις».

Μελιστάλαχτες κουβέντες σαν τις παραπάνω ακούγονται σε βίντεο που κυκλοφόρησε στο YouTube από έλληνα αξιωματικό που έχοντας πλήρη επίγνωση της θέσης τους θέλησε να βάλει το κωλόψαρο στη θέση του. Το βίντεο αυτό είναι παλιό, λέγεται πως ο εν λόγω "κύριος" τιμωρήθηκε, αλλά φαντάζομαι πως πολλά "κωλόψαρα" που δεν έχουν την τύχη να κινηματογραφούνται από hi-tech κινητά θα είναι στο έλεος τέτοιων μαλακισμένων με χακί...



Παρεπιπτόντως το επώνυμο του αξιωματικού αρχίζει από Κ. Κωλοπαίδι ίσως;;

[πηγή]

Πρέπει κάτι να κάνω...

...για το περιβάλλον. Εκπέμπω περίπου 3,5 τόνους διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα κάθε χρόνο και αν και το παίζω "οικολόγος" βλέπω πως βελτίωση δεν υπάρχει αν αφήνω τους υπολογιστές μου ανοιχτούς για 24/7, δε σβήνω την τηλεόραση από το διακόπτη της και όχι μόνο από το τηλεκοντρόλ και έχω λάμπες που καίνε ρεύμα όσο μια νταλίκα! Μπείτε στο http://www.wwf.gr/footprint/ και κάντε το αντίστοιχο τεστ. Δεκτά αποτελέσματα μόνο με screenshot για του λόγου το αληθές....

OLPC στην Νιγηρία

Το επονομαζόμενο έργο “Laptop των 100 δολαρίων” άρχισε πιλοτικά να δοκιμάζεται σε διάφορα μέρη στον κόσμο. Οι παρακάτω φωτογραφίες από δημοτικό σχολείο στη Νιγηρία. Ποδίτσα, στοιχειθείτε και...δικτυωθείτε!

Περισσότερα εδώ κι εδώ

H "γκρίνια" της ημέρας (14)

Με την εμφάνιση του Kindle πριν λίγες μέρες άρχισε η "γκρίνια" για το "αβέβαιο μέλλον των έντυπων βιβλίων". Το gadget αυτό μας επιτρέπει να διαβάζουμε βιβλία σε ηλεκτρονική μορφή, συνδέεται στο internet και μας επιτρέπει ν' αγοράσουμε τόμους σε πολύ φτηνότερη τιμή από τους αντίστοιχους έντυπους, να διαβάσουμε online εκδόσεις και κυρίως δεν...πιάνει χώρο. Λέγεται ότι θα αποτέλεσει "ορόσημο στην εκδοτική βιομηχανία" με φανατικούς φίλους, αλλά και εχθρούς. Πέρα από την καταστροφολογία, δεν νομίζω να υπάρχει περίπτωση οι φανατικοί βιβλιόφιλοι ανά τον κόσμο να θεωρήσουν ότι θα αντικαταστήσει την αγαπημένη συνήθεια της αγοράς, της ανάγνωσης, της μυρωδιάς και της τακτοποίησης (ή αταξίας) στη βιβλιοθήκη ενός πραγματικού βιβλίου.

Ένας από τους τελευταίους είμαι κι εγώ. Αν και έχω υπολογιστή από το 1985, δεν μπορώ να διαβάσω κείμενο που ξεπερνά τις 20-30 γραμμές στην οθόνη. Χάνω τη σειρά, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ εύκολα και κουράζω τα μάτια μου προσπαθώντας να μη χαθώ στη ροή των λέξεων. Συχνότατα όταν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον -ιδίως από τις εφημερίδες- το τυπώνω σ' ένα πρόχειρο χαρτί για να μπορέσω να το απολαύσω, να υπογραμμίσω και να κρατήσω εκεί πάνω μια γρήγορη σημείωση.

Με τίποτα δεν αλλάζει η ομορφιά, η "αγωνία" της αναζήτησης ενός βιβλίου ανάμεσα στα χιλιάδες των βιβλιοπωλείων. Η "βόλτα" σε αγαπημένα...ράφια, το κατέβασμα, η γρήγορη ματιά στο οπισθόφυλλο, το "χάζεμα" του εξώφυλλου... (έρχονται Χριστούγεννα, Πρωτοπορία - Ιανέ περίμενέ με...!), η ανάγνωση των πρώτων γραμμών... Υπάρχουν όλα αυτά στο -θαυμαστό ομολογουμένως- gagdet της cyber-εποχής;

Ακόμη και αν επικαλεστεί κάποιος το θέμα της οικονομίας χώρου (που είναι σημαντικό στα "μοντέρνα" διαμερίσματα-κλουβιά), προτιμώ μια τιγκαρισμένη βιβλιοθήκη, βιβλία ως "μπιμπελό" από δω κι από κει, παρά το απόλυτο κενό...

Το θυμήθηκα σήμερα και μετά από πολύ ψάξιμο στους σκληρούς μου δίσκους βρήκα το ακόλουθο δοκίμιο-ελεγεία με θέμα την ανάγνωση, του Σωτήρη Τριβιζά. Το παραθέτω ολόκληρο:

O αναγνώστης διαλέγει ο ίδιος τα βιβλία του... Το βιβλιοπωλείο είναι ο φυ­σικός του χώρος, το δεύτερο σπίτι του. Όταν κάποιο βι­βλίο τραβήξει την προσοχή του, το κα­τεβάζει απ' το ράφι και το ξεφυλλίζει με ανυπόμονα χέρια. Διαβάζει το οπι­σθόφυλλο, το βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, κάποιες τυχαίες περικο­πές. O αναγνώστης προσέχει ακόμα τα τυπογραφικά στοιχεία, την εικόνα καί το στήσιμο του εξωφύλλου, την ποιό­τητα του χαρτιού. Μερικοί αναγνώ­στες συνηθίζουν να βυθίζουν τη μύτη τους μέσα στίς σελίδες ενός βιβλίου καί ν' απολαμβάνουν το άρωμα της τυπω­μένης μελάνης. Μολονότι αυτό γίνεται συνήθως στα κρυφά, πρέπει να σημει­ώσουμε ότι αποτελεί μία καθ' όλα νό­μιμη πράξη. Το βιβλίο απευθύνεται σε όλες τις αισθήσεις μας, κι αυτό είναι κάτι πού το ξέρει καλά ο αναγνώστης.

Γι' αυτό ο αναγνώ­στης διαβάζει κατά μόνος στο ήσυχο περιβάλλον του σπιτιού του... O αναγνώστης διαβάζει αργά, προ­σπαθώντας να εναρμονίσει τον ρυθμό της ανάγνωσης με τους εσωτερικούς ρυθμούς της αφήγησης. Πολλές φορές απολαμβάνει δύο καί τρεις φορές την ανάγνωση κάποιας σελίδας ή αφήνεται σε μια μυστική ονειροπόληση, η οποία αποτελεί μέρος της σχέσης πού ανα­πτύσσεται μεταξύ εκείνου καί του συγ­γραφέα. O αναγνώστης έχει την ικα­νότητα να διαβάζει ακόμα καί ανάμεσα στίς γραμμές, γιατί ξέρει ότι αυτές οι μικρές σιωπές πού δημιουργούνται στα κενά της αφήγησης είναι αποκλειστικά δικός του χώρος: χώρος για να συλλογι­στεί, για να δημιουργήσει, για να ονει­ρευτεί...

O αναγνώστης ξέρει πώς ένα καλό βιβλίο πρέπει να διαβάζεται απνευστί, μέσα σε μια ιδιαίτερη κατάσταση πού λίγο απέχει από τον πυρετό ή τη μέθη. Εάν κάποιο βιβλίο, λόγω μεγέθους, δεν είναι δυνατόν να ολοκληρωθεί σε μία καί μόνη ανάγνωση, τότε ο αναγνώστης κατατρύχεται από μια παράξενη έξαψη, είναι απρόσεχτος στις καθημερινές ασ­χολίες του καί καταδιώκεται από την εμμονή ιδέα του βιβλίου. Με σπουδή βιάζεται ν' απαλλαγεί από τίς βιοτικές του μέριμνες καί να εξοικονομήσει τον απαραίτητο χρόνο για να ολοκληρώσει την ανάγνωση. Αρκετοί αναγνώστες προτιμούν να θυσιάσουν τον ύπνο τους προκειμένου να τελειώσουν την ανά­γνωση ενός συγκεκριμένου βιβλίου...

O αναγνώστης αγαπά καί φροντί­ζει τα βιβλία του. Διαβάζει προσεκτικά, αποφεύγοντας να διπλώσει τη ράχη τους ή να τσακίσει τίς σελίδες τους καί συχνά αντιστέκεται στον πειρασμό να υπογραμμίσει κάποια αποσπάσματα πού του προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ωστόσο, η βιβλιοθήκη του δεν αποτελεί μέρος της τυπικής επίπλωσης του σπιτιού. Είναι ένας ζωντανός χώρος, όπου συχνά συμβαίνει να βασιλεύει το χάος.

Ή ανάγνωση είναι μια τέχνη της απόλαυσης καί ως τέχνη ασκείται από τους μυημένους. Αυτοί, οι αληθινοί α­ναγνώστες, είναι οι τελευταίοι μιας φυλής πού σήμερα απειλείται με ε­ξαφάνιση. Γιατί ποιος είναι πρό­θυμος στίς μέρες μας να εντρυ­φήσει στα μυστικά μιας σχεδόν λησμονημένης τέχνης;

Το παγκόσμιο...βιβλίο

Στην ιστοσελίδα της TerraComputerata βρήκα αυτό το ενδιαφέρον link που μιλάει για...το τέλος του κόσμου. Πρόκειται για ένα...βιβλίο που τα κεφάλαιά του γράφονται από τους χρήστες του Διαδικτύου. Δίνεται το 1ο και το 25ο κεφάλαιο, η πλοκή τους είναι δεδομένη, αλλά όλα τα υπόλοιπα γράφονται από οποιονδήποτε έχει πρόσβαση στον κυβερνοχώρο. Στην ιστοσελίδα εγγραφόμαστε δωρεάν και μπορούμε να "κρίνουμε", εντός μιας προθεσμίας για κάθε κεφάλαιο, τα προτεινόμενα κείμενα. Αυτό που θα πάρει τις περισσότερες ψήφους θα προστεθεί στο "πάνθεο" των 25 ενοτήτων. 'Ετσι, αυτό το παγκοσμιοποιημένο πνευματικό δημιούργημα θα έχει 25 επίδοξους συγγραφείς. Ενδιαφέρον δεν ακούγεται;

Μου δημιουργηθήκαν κάποιες σκέψεις. Η λογοτεχνία, σιγά σιγά, τείνει προς τα εκεί; Λέτε στα ράφια των μελλοντικών (ηλεκτρονικών προφανώς) βιβλιοπωλείων να κυκλοφορούν και τέτοια μυθιστορήματα; Έχει μια γοητεία η προοπτική της δημιουργίας από ανθρώπους που πιστεύουν στην ελευθερία της έκφρασης, συν-γραφείς που δεν έχουν δει ποτέ ο ένας τον άλλο κι όμως έχουν ένα κοινό τέκνο.

Δεν θα είχε πλάκα να ξεκινήσουμε μια αντίστοιχη προσπάθεια στα ελληνικά; Ίσως στα πλαίσια της ελληνικής μπλογκόσφαιρας; Τί λέτε;

Xάος στη Βρετανία

Πρώτη είδηση σήμερα πρωί πρωί στο news.google.gr η απώλεια ψηφιακού υλικού με προσωπικά δεδομένα 7,5 εκατομμυρίω περίπου νοικοκυριών στη Μεγ. Βρετανία. Ένας υπάλληλος του τελωνείου έστειλε στο Γενικό Λογιστήριο του κράτους με...courier ψηφιακούς δίσκους που περιείχαν στοιχεία όπως ονόματα και διευθύνσεις, αριθμούς κοινωνικής ασφάλισης, τραπεζικούς λογαριασμούς, αιτήσεις για επιδόματα και δάνεια. Ο κίνδυνος για τραπεζικές απάτες, απώλειες χρημάτων ή εκμετάλλευση από ασφαλιστικές εταιρείες είναι τεράστιος. Η κυβέρνηση του νεοεκλεγέντα Μπράουν ακόμη δεν έχει προτείνει μέτρα, συνιστά απλά στους πολίτες να προσέχουν για τυχόν "περίεργες" κινήσεις στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Έπεται συνέχεια...

49 λέξεις για το χιόνι

Στη Γροιλανδία, έχουν 49 λέξεις για να περιγράψουν το χιόνι. Λιωμένο, μισολιωμένο, λασπωμένο, στην άκρη του παγόβουνου, στην άκρη της θάλασσας, παγωμένο, πολύ παγωμένο και τόσες άλλες που χάνεις το λογαριασμό. Οι κάτοικοι αυτής της λευκής χώρας βρήκαν τρόπους να περιγράψουν το τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έκαναν τις οικογένειές τους και θάφτηκαν.

Περνώντας τα χρόνια μερικές από αυτές τις λέξεις τείνουν να καταργηθούν, αν δεν έχει ήδη συμβεί αυτό. Το περιβόητο λιώσιμο των πάγων έχει αλλάξει το τοπίο γύρω τους σε τέτοιο βαθμό, αλλάζοντας ακόμη και τον τρόπο που το περιγράφουν. Τα ρύπη του "πολιτισμένου" κόσμου που εντείνουν το "φαινόμενο του θερμοκηπίου" επηρεάζουν πρώτα και κύρια, όλους όσους ζούνε στον υπέροχο και ειρηνικό κόσμο, λίγο πιο πάνω από τον Αρκτικό κύκλο. Είναι κρίμα, να βλέπεις ανθρώπους που αγωνίζονται για το καθημερινό φαγητό, που επιβιώνουν σε συνθήκες που εμείς ούτε ώρες θα μπορούσαμε να τη "βγάλουμε καθαρή", που φροντίζουν για το περιβάλλον με τον τρόπο τους, να είναι καταδικασμένοι από τις δικές μας ασύδοτες τακτικές και πολιτικές.

Πριν κάποια χρόνια σε μερικά σημεία η θάλασσα είχε πάγο πάχους 50-70 εκατοστά. Σήμερα έχει μείνει μόνο ένα λεπτό φύλλο, μια επικίνδυνη κρούστα για όποιον κυνηγό πατήσει πάνω της. Και όταν το καθημερινό τραπέζι αυτών των ανθρώπων εξαρτάται από το κυνήγι, αντιλαμβανόμαστε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για την επιβίωσή τους.

Όλα αυτά, παρουσιάστηκαν χθες το βράδυ στον εξαιρετικό -για ακόμη μία φορά- "ΕΞΑΝΤΑ" του βραβευμένου Γιώργου Αυγερόπουλου. Ταξίδεψε στο μεγαλύτερο νησί του πλανήτη για να μας "ξυπνήσει" από τον λήθαργο που έχουμε πέσει. Στην αποχαύνωση της υπερκατανάλωσης, του καναπέ και της αλόγιστης συνεχούς καταστροφής του περιβάλλοντος.

Αυτές οι εκπομπές πρέπει να προβάλλονται στα σχολεία, να μπουν στο καθημερινό ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθητών μας, να τους ταρακουνήσει, να τους κάνει να σκεφτούν ότι η ζωή δεν είναι μόνο φροντιστήριο, άγχος για τις εξετάσεις, κινητό και τηλεόραση. Στα δικά μας χωριά δε θέλουμε να βλάψουμε το διπλανό μας, το σπίτι του, την περιουσία του. Στο "παγκόσμιο χωριό" δεν ισχύει το ίδιο; Ή μήπως οι αποστάσεις δημιουργούν ένα πλέγμα (υποτιθέμενης) ασφάλειας;

Cyber everything

Ψάχνοντας σήμερα τα ηλεκτρονικά μου κιτάπια, θέλοντας να κάνω ένα ξεκαθάρισμα γιατί οι δίσκοι μου είναι τιγκαρισμένοι, βρήκα κάπου αποηκευμένο αυτό το bookmark.

Cyber sex, cyber women, cyber men, cyber friends....

Όλα cyber και εικονικά. Σε λίγο θα έχουμε και cyber thinking. Επιστήμονες στην Αγγλία δημιούργησαν τις γυναίκες με τα τέλεια χαρακτηριστικά και τις τέλειες αναλογίες με τη βοήθεια πανίσχυρων ηλεκτρονικών υπολογιστών, 3D software και όλα αυτά τα "φοβερά και τρομερά" που δημιουργούν μια άλλη "πραγματικότητα". Και τι οξύμωρο...εικονική πραγματικότητα. Ψεύτικη πραγματικότητα. Για όσους θέλουν να εντρυφήσουν στον κόσμο του εικονικά πραγματικού δείτε τον παραπάνω σύνδεσμο. Παλιά είδηση μεν, επίκαιρη δε...

Αντί γκρίνιας...

Ήταν κάποτε μια μικρή χώρα που την έλεγαν Ασυδοσία. Οι κάτοικοί της, όπως φαντάζεσθε, ήταν γνωστοί στον υπόλοιπο κόσμο ως ασύδοτοι. Στη χώρα αυτή λοιπόν, όσο οξύμωρο και ν΄ ακούγεται, υπήρχαν νόμοι και μάλιστα πολύ σωστοί και πολύ μελετημένοι από τους νομοθέτες τους. Όμως, αυτοί οι νόμοι δεν τηρούνταν ποτέ. Βρίσκονταν σε ένα μεγάλο κτίριο, που το ονόμαζαν Τέλειο Πάγο γραμμένοι με όμορφα καλλιγραφικά γράμματα, μέσα σε δερματόδετους τόμους, για όποιον τυχόν επισκέπτη ή περίεργο.

Στο εύλογο "γιατί" που μπορεί να σου δημιουργείται αγαπητέ αναγνώστη η απάντηση είναι μία. Η εκάστοτε κυβέρνηση "αποφάσιζε" για συμφεροντολογικούς λόγους να επιτρέπει τη μη εφαρμογή των νόμων, επιτρέποντάς τη κατά καιρούς να ανανεώνει τη "λαϊκή εντολή" και να της δίνει παράταση ζωής στην δοξασμένη Ασυδοσία. Η πλειονότητα των δημόσιων υπηρεσιών λειτουργούσε με γνώμονα τον πλουτισμό των υπαλλήλων τους και δε άφηνε περιθώρια στους ταλαίπωρους, αλλά πάντα χαμογελαστούς, πολίτες να αναζητήσουν το χαμένο εκ γενετής δίκιο τους.

Κατά καιρούς υπήρξαν μερικοί, οι οποίοι -πραγματικά "ρουμπίνια"- αποτελούσαν παράδειγμα προς...αποφυγή για τους νεότερους των υπαλλήλων και ταρακουνούσαν τα κεκτημένα των παλαιότερων. Συνήθως αυτά τα "ρουμπίνια" κατέληγαν στα αζήτητα.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς....χειρότερα...

H "γκρίνια" της ημέρας (13)

Στα προχθεσινά "ΝΕΑ" αναφέρει ότι σε έρευνα που έγινε στη Γαλλία (φαντάζομαι για την Ελλάδα θα ισχύει κάτι αντίστοιχο) οι νέοι μεταξύ 16 και 20 ετών περνούν μπροστά σε κάποια οθόνη 4 ώρες και 17 λεπτά ημερησίως. Οι μαθητές 12 με 15 ετών (και ακόμα μικρότεροι) αφομοιώνουν γρηγορότερα τις νέες τεχνολογίες, το Διαδίκτυο, μερικοί από αυτούς μπορεί να έχουν κάποιο blog. Να μη συζητήσουμε για κινητό που στην Ελλάδα η κατοχή συσκευών κινητής τηλεφωνίας πλησιάζει το 100 %.

Οι στατιστικές και οι μετρήσεις είναι χρήσιμες, λύνουν όμως το πρόβλημα; Όχι. Θα μπορούσε βέβαια να πει κάποιος πως στην εποχή μας όποιος δε γνωρίζει υπολογιστές είναι αναλφάβητος. Συμφωνώ. Όμως, εξίσου "αναλφάβητος" είναι όποιος δε διαβάζει βιβλία και εφημερίδες, δε βλέπει κινηματογράφο ή ακόμη περισσότερο δε διασκεδάζει με τις παρέες του. Να μη μιλήσω για το παιχνίδι... Θλίβομαι όταν βλέπω παιδάκια στα πάρκα, παρεούλα δίπλα δίπλα, τέσσερα πέντε μαζί, να κρατούν ένα κινητό στο χέρι και να ανταλλάσσουν ringtones, εικόνες ή να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια, ανταγωνιζόμενα το ένα το άλλο, ποιος έχει το καλύτερο (και ακριβότερο -μπαμπά πλήρωνε!) μοντέλο. Εντωμεταξύ η μπάλα "παρκαρισμένη" ανάμεσα στα πόδια τους...

Φταίει το σχολείο; Φταίει η τηλεόραση; Φταίει ο,,, κακός μας ο καιρός; Ρητορικά και περιλάλητα ερωτήματα. Στο σημείο που έχουμε φτάσει η αναζήτηση αιτίων και η απόδοση ευθυνών ανήκουν στη σφαίρα της ουτοπίας. Όποιος πιστεύει πως έχει ερμηνεία ας σχολιάσει. Θα χαρώ ν' ακούσω γνώμες...

Θυμάμαι ένα περιστατικό: σε μια τοπική εφημερίδα υπήρχε μια καταχώρηση κάποτε (πριν ένα χρόνο περίπου) που έλεγε: "Οι γονείς Τάδε & Τάδε συγχαίρουμε τον μικρό μας Τάδε, μαθητή 4ης (!!) δημοτικού, που απόκτησε με υψηλή βαθμολογία όλες τις ενότητες του ECDL και του ευχόμαστε πάντα επιτυχίες."

Με μοναδική συντροφιά το πληκτρολόγιο και το ποντίκι δε νιώθει αυτό το παιδάκι αβάσταχτη μοναξιά;

Τα όρια του Δικτύου

Μια νέα έρευνα επισημαίνει πως το όριο του bandwidth του Διαδικτύου θα ξεπεραστεί το έτος 2010 και οι σχεδιαζόμενες βελτιώσεις των δικτυακών υποδομών θα "πέσουν έξω" 60-70%. Για να βρεθεί μια βιώσιμη λύση οι εταιρείες παροχής δικτυακών υπηρεσιών πρέπει να επενδύσουν γύρω στα 110 δισ. δολάρια σε σχέση με τα αρχικά 70 που υπολογιζόταν μέχρι τώρα, για να εξασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξει μείωση του συνολικού εύρους ζώνης.

Το σίγουρο είναι πως κάτι πρέπει ν' αρχίσει να γίνεται γιατί το Δίκτυο σιγά σιγά θα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας και όχι μόνο ένα "παιχνίδι" τύπου YouTube, Facebook ή torrent.

[πηγή]

H "γκρίνια" της ημέρας (12)

Από τη μια οι καημένοι οι παππούδες με τις συντάξεις των 400 ευρώ, πιο δίπλα η γενιά των 700 ευρώ, τα ασφαλιστικά δικαιώματα σε κίνδυνο, το πανάκριβο πετρέλαιο, η ακρίβεια και από την άλλη αυτό.

Είναι δυνατό ρε παιδιά; 190.000 ευρώ την εβδομάδα επειδή κλωτσάς μια μπάλα; Δηλαδή και στο ελληνικό πρωτάθλημα τέτοια νούμερα παίζουν; Ενημερώστε και μένα τον αδαή....ν΄ αρχίσω προπονήσεις!

Ο Χάρυ Κλύν...

...βρήκε μετά από πολλά χρόνια το χαμένο του παιδί!

Firefox 3 Beta 1...ήρθε!!

Κατέβασα πριν από λίγο την πολυαναμενόμενη έκδοση (για Mac) του αγαπημένου browser... Επιφυλάσσομαι για εντυπώσεις...

Το...δολοφονικό φασόλι

Τρελλαίνομαι για animated ταινίες. Από το Finding Nemo, το Monsters Inc., το Ice Age, ακόμη και το σκοτεινό Sin City, τις θεωρώ υψηλής αισθητικής και μεγάλου μόχθου. Παρόλη την ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση της υπολογιστικής ισχύς το animation “τρώει” τους επεξεργαστές και το χρόνο των δημιουργών του. Το παρακάτω είναι μια δημιουργία του Jeff Lew, που του πήρε 4 χρόνια για να την ολοκληρώσει.

Δείτε το trailer:

Killer Bean Forever - Official Trailer - video powered by Metacafe
[πηγή]

Παγκόσμια ημέρα...κάθε μέρα

Θέματα που αφορούν παιδιά, όπως παιδική εργασία, βασανισμοί, παιδεραστία δεν πρέπει να “γιορτάζονται” με “παγκόσμιες ημέρες”. Πρέπει να αποτελούν σημαντικό μέρος της καθημερινότητάς μας, να μας κάνουν όλους συναγωνιστές στην εξάλειψη τέτοιων φαινομένων. Οι στατιστικές καλώς υπάρχουν, αλλά δεν επιλύουν προβλήματα. Αυτά εξαλείφονται μόνο με μαζική ευαισθητοποίηση και ριζικές ενέργειες.

Τιμώντας τους ήρωες

Η 11η Σεπτεμβρίου έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς παραγωγούς και σκηνοθέτες να σχεδιάζουν τη μεταφορά εκείνης της αποφράδας ημέρας στη μεγάλη οθόνη. Ο Oliver Stone ήταν ένας από αυτούς και το έπραξε με το Word Trade Center, με πρωταγωνιστή τον Nicolas Cage. Αφηγείται την ιστορία δύο ηρωικών αστυνομικών που θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια των γκρεμισμένων δίδυμων πύργων, αλλά τελικά διασώθηκαν.

Μεγάλο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο κάτω από τα ερείπια δείχνοντας την αγωνία των δύο εγκλωβισμένων και σοβαρά τραυματισμένων αστυνομικών. Ο Stone, σε αντίθεση με το "Platoon", το "Γεννημένος την 4η Ιουλίου" και το "Natural Born Killers", δεν κάνει καμία εικασία (ή κριτική) για τα "πώς" και τα "γιατί". Απλά διηγείται την ιστορία δύο ανθρώπων του καθήκοντος (και των οικογενειών τους παράλληλα), που μια συνηθισμένη τους μέρα μετατράπηκε σε αληθινή κόλαση. "Ζουμάρει" στην αγωνία της επιβίωσης και στην ομορφιά της ζωής τους (μέσα από αρκετά flashback). O Cage και οι υπόλοιποι ανταποκρίνονται άψογα στο ρόλο τους, ο πόνος και ο τρόμος φαίνεται συνεχώς στα πρόσωπά τους.

Τα σκηνικά και τα ψηφιακά εφέ συνθέτουν ένα εντυπωσιακό φόντο, χωρίς να υπερκαλύπτουν την ανθρώπινη πλευρά της ιστορίας. Άλλωστε το τραγικό είναι πως εκείνη τη μέρα χάθηκαν κοντά 3000 ψυχές και όχι η πτώση των ουρανοξυστών-συμβόλων της αμερικανικής οικονομικής κυριαρχίας.

Το μόνο (ουδέτερο;) σχόλιο γίνεται στο τέλος, όταν ένας πεζοναύτης-ράμπο, που συμμετείχε στη διάσωση, δηλώνει πως "αυτό δε θα περάσει έτσι", υπονοώντας σαφώς τα γνωστά σε όλους μας επακόλουθα.

Τρίψε, τρίψε...γεμίζει το σακούλι

Το 1999, η Bonnie Brown, άρτι διαζευχθείσα, βρήκε σε μια αγγελία ότι η Google ζητούσε...μασέρ για το προσωπικό της, που τότε ήταν μόνο 40 άτομα. Της προσφέρθηκε μια part-time θέση με 450 δολάρια την εβδομάδα, αλλά της δόθηκαν και μετοχές που θεώρησε που δεν αξίζαν τίποτα εκείνη την εποχή.

Μετά από πέντε χρόνια...τρίψιμο η κ. Μπράουν συνταξιοδοτήθηκε ρευστοποιώντας τις περισσότερες από τις μετοχές της, που πλέον άξιζαν εκατομμύρια. Τώρα ζει σ' ενα σπίτι 1000 τετραγωνικών, έχει τους δικούς της προσωπικούς μασέρ και προσωπικό γυμναστή. Ταξίδεψε ανά τον κόσμο για να προωθήσει τον φιλανθωπικό οργανισμό που ίδρυσε με την περιουσία της και έγραψε ένα βιβλίο (αναμένεται να εκδοθεί) με τίτλο “Giigle: How I Got Lucky Massaging Google.”

Να πάω κι εγώ εκεί να τους κάνω φραπέδες -που δεν ξέρουν τι είναι-, να μου δώσουν μερικές μετοχούλες να τα κονομήσω;

[πηγή]

Ποδηλατώντας για το δίκαιο

Ο Δημήτρης Παρθύμος είναι ακτιβιστής της Διεθνούς Αμνηστίας, που αυτόν τον καιρό ανέλαβε το τολμηρό εγχείρημα να διασχίσει την Ευρώπη ξεκινώντας από τη Βαρκελώνη, περνώντας από τα Βαλκάνια, με κατάληξη την Αθήνα.

Σκοπός του να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τις παραβιάσεις εναντίον των προσφύγων και των μεταναστών και να συγκεντρώσει χρήματα υπέρ της Διεθνούς Αμνηστίας.

Όλο αυτό το μαγικό ταξίδι στο ιστολόγιό του, που ενημερώνεται συνεχώς.

Τον ζηλεύω...

Έξω απ’ το χορό...

Η Μαριέτα Γιαννάκου δεν είναι πλέον υπουργός. Ούτε καν βουλευτής. Άρα μπορεί να λέει ότι θέλει γιατί δεν έχει να χάσει τίποτα. Ισχυρίζεται ότι “μόνο ο Χίτλερ” έκαιγε βιβλία, οι αποσύρσεις βιβλίων δεν είναι σύμφωνες με το νόμο και ότι ο κάθε υπουργός πρέπει ν’ ακολουθεί το γράμμα του νόμου και όχι τις επιταγές της κοινής γνώμης. Γιατί αυτό έκανε και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο περί επιστημονικής ανεπάρκειας, ιστορικής ανακρίβειας ή οτιδήποτε άλλο, είναι τουλάχιστο αφελής.

Δηλαδή, στα υπόλοιπα σχολικά βιβλία δεν υπάρχουν λάθη; Υπάρχουν, σημαντικά και όχι. Εκείνα όμως δεν επηρεάζουν ούτε τα εθνικά ιδεώδη, ούτε το κόμμα που τα εκπροσωπεί. Οπότε...“ας χαϊδέψουμε το χέρι του γνωστού Καρατζαφέρη” για να μας πάνε όλα καλά.

[πηγή]

Απόδειξη βαρεμάρας

Μετά τη “Σιωπή των Αμνών” και το “Ανθρώπινο Στίγμα” ο Anthony Hopkins έχει γίνει μαϊντανός στη σαλάτα του Hollywood. Χρυσοπληρωμένος μεν, βαρετός δε. Έχει περάσει προ πολλού ο καιρός των μεγάλων ερμηνειών και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για...σύνταξη. Κάθε φορά μου φαίνεται πιο γερασμένος, πιο βαριστημένος, πιο “άντε να τελειώνουμε”. Όταν όμως έχεις “βαρύ” όνομα δικαιούσαι μάλλον να παίζεις σε ό,τι θέλεις και όπως θέλεις, ιδίως όταν υπάρχουν παραγωγοί και στούντιο που πληρώνουν αδρά.

Το “Απόδειξη Ενοχής” (Fracture - άλλη μια πετυχημένη ελληνική απόδοση) είναι μια ταινία που τη βλέπεις, περνάς καλούτσικα και τη ξεχνάς, όπως συμβαίνει με το 90% της σύγχρονης αμερικανικής κινηματογραφικής παραγωγής. Ο Ted Crawford (A. Hopkins) είναι ένας επιτυχημένος αεροναυπηγός που τον κερατώνει η γυναίκα του (τι πρωτότυπο!). Ένα απόγευμα γυρίζει σπίτι, την πυροβολεί και...καλεί την αστυνομία. Εντωμεταξύ έχει κρύψει τα ενοχοποιητικά στοιχεία, παρόλο που παραδέχεται την πράξη του. Ο William Beachum (Ryan Gosling) είναι ο επιτυχημένος δημόσιος κατήγορος που πρέπει να κλείσει πίσω από τα σίδερα των Crawford. Ο τελευταίος, όμως, αποδεικνύεται πανέξυπνος και εξαπατά τους πάντες.

Πάντως, μεταξύ των δύο, ο νεαρούλης είναι σαφώς καλύτερος, ο sir Anthony απλά διεκπεραιωτικός.

Οι "σαμουράι" των ωκεανών

Οι φαλαινοθήρες της Ιαπωνίας ξεκίνησαν το μεγάλο κυνήγι. Για πρώτη φορά φέτος στα θηράματα περιλαμβάνονται και οι μεγάπτερες φάλαινες. Η Greenpeace καραδοκεί, αλλά μάταια. Αν οι κυβερνήσεις δεν τραβήξουν το αυτάκι στα Γιαπωνεζάκια δε φαίνεται προκοπή στον ορίζοντα. Οι μεγάπτερες φάλαινες παραμένουν στη λίστα των “ευάλωτων” ειδών. Παρόλα αυτά το κρέας της φάλαινας είναι εξαιρετικός μεζές (μπλιαχ!) για τον Ιαπωνικό καταναλωτικό κοινό.

Ποιος ακούει τις απαγορεύσεις και τα μορατόριουμ όταν υπάρχει χρήμα; Κανείς...

[πηγή]

Γενετικό μέντιουμ;

Μόνο 985 δολάρια κοστίζει η ανίχνευση 1 εκατομμυρίου παραλλαγών και αποκλίσεων του γονιδιώματός σας... Κάπως έτσι τα λέει η αρχική σελίδα της DeCode, εταιρείας που ειδικεύεται στη γενετική μηχανική. Αποστέλλουμε δείγμα του DNA μας (σάλιο;) και οι γενετιστές μάς λένε ποιοι ήταν οι πρόγονοί μας, όπως επίσης (χειρότερα!) εάν υπάρχει κάποιος κίνδυνος να εμφανίσουμε κάποια από 17 γνωστές ασθένειες όπως άσθμα, καρκίνο του μαστού, διαβήτη, καρδιοπάθεια ( όλη η λίστα εδώ).

Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Εφιαλτικό μέλλον; Οι ερμηνείες και τα σχόλια μπορεί να είναι πολλά. Προσωπικά, όσο και να με καίει η περιέργεια κάποιες φορές, δε θέλω να μάθω τι μου “μέλλει γενέσθαι”. Απολαμβάνω τη ζωή με τις καταχρήσεις της, τα προβληματά της και με τη γοητεία του άγνωστου μέλλοντος. Το θέμα είναι μήπως αυτή η βάση γενετικών δεδομένων, όσο απόρρητη και να είναι, πέσει σε λάθος χέρια. Τί γίνεται αν, για παράδειγμα, οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν πρόσβαση στο γενετικό μας προφίλ και μπορούν να “διαλέγουν” του πελάτες τους με βάση αυτό;

Αν και οι “θεωρίες συνωμοσίας” δεν είναι το φόρτε μου στον τρελό κόσμο μας όλα είναι πιθανά...

Η “γκρίνια” της ημέρας (11)

Πρωινό Κυριακής, ηλιόλουστο, μετά τη χθεσινή ολοήμερη νεροποντή. Όλα ξεπλυμένα και καθαρά. Το “βουνό μου”, πασπαλισμένο με λιγοστό χιόνι, δείχνει πανέμορφο έτσι πως λούζεται από τον φρέσκο ήλιο.

Μέρα για βόλτα σήμερα, σαν εκείνες τις κυριακάτικες βόλτες στο μέσο του χειμώνα, όταν ο καιρός το επέτρεπε με τον μπαμπά στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Περπάτημα, τρεχαλητό, κούνια, ωραία χρόνια... Τα παιδικά ματάκια μας έβλεπαν τα μεγάλα πλοία στο Θερμαϊκό και οι αφελείς ερωτήσεις έρχονταν βροχή για τον “ταλαίπωρο” πατέρα μας. Πιο κει ο ζωολογικός κήπος, απέναντι το αρχαιολογικό μουσείο. Το αυτοκίνητο παρκαρισμένο στου Τσιρογιάννη (δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό τότε, μηχανικά το έλεγα, μάλλον μου άρεσε όπως ακουγόταν) και μετά...στράτα, στρατούλα!

Αν και κάποια χρόνια δε μένω στη Θεσσαλονίκη, και όποτε πάω θέλω να φεύγω γρήγορα, νοσταλγώ τις βόλτες στην παραλία. Περπάτημα από τη Σαλαμίνα, το Μέγαρο Μουσικής, στάση στο Βυζαντινό Μουσείο και έπειτα Λευκός Πύργος. Η βόλτα τελειώνει μ’ έναν καφέ κάπου εκεί...

Μα τι λέω; Βυζαντικό Μουσείο; Πού είναι αυτό; Α, ναι! Το έκρυψε το...“Καλλιμάρμαρο”. Το ποιο; Το “ΚΑΛΛΙΜΑΡΜΑΡΟ”!! Έτσι ονομάζει ο “ατσαλάκωτος” το καινούριο δημαρχιακό μέγαρο. Πώς είπατε; Ονομάζουμε “καλλιμάρμαρο” εκείνο το τσιμεντένιο τερατούργημα που κάλυψε από τη μεριά της θάλασσας τη θέα προς το πανέμορφο κτίριο του Βυζαντινού μουσείου και κατήργησε γύρω στις 900 θέσεις (δωρεάν) πάρκινγκ στην ήδη τιγκαρισμένη από αυτοκίνητα πόλη μας;

Έτσι είναι. Ο άρχοντας της πόλης, ο μέγας μάγιστρος, πρέπει να έχει ξεχωριστό παλάτι, “ενώ κάθε σκέψη για μελλοντική επέκταση του Βυζαντινού, αλλά και του Αρχαιολογικού Μουσείου, έργο του Πάτροκλου Καραντινού, που ήδη ασφυκτιά από το πλήθος των ευρημάτων που φυλάσσονται στις αποθήκες του” αποκλείεται.

Εντάξει παιδιά, ό,τι πείτε... Θα έχουμε δημοτικές. Ξαναψηφίστε τον...

Νέα Διεύθυνση

Το blog μου από σήμερα μπορείτε να το βρίσκετε πλέον στο http://www.drteddy.gr. Σημαδιακή μέρα, μιας και γιορτάζουμε την επανάσταση των φοιτητών του Πολυτεχνείου, κάνω κι εγώ τη δική μου “επανάσταση” ξεκινώντας μια σειρά αλλαγών. Δέσμευσα το domain πιο πολύ για πλάκα, αλλά ένας εξυπηρετικός κύριος από την DigitalBox με ενημέρωσε μέσω ενός αναλυτικότατου e-mail και προσφέρθηκε να ανακατευθύνει τη σελίδα από το blogpost στο νέο μου όνομα. Τον ευχαριστώ.

Όσοι μου κάνατε την τιμή να με “σελιδοδεικτήσετε” (!!) (bookmark), παρακαλώ ανανεώστε τα links σας....

Αυτή είναι μια πρώτη αλλαγή. Μεσοπρόθεσμα έρχεται Wordpress (πολύ προβληματικός ο blogger)....εξοικειώνομαι με MySQL, cPanel κλπ.

Η “γκρίνια” της ημέρας (10)

Τί να το κάνω το νέο μουσείο της Ακρόπολης όταν 200.000 άνθρωποι στην Ανατολική Αττική ζούν σ’ ένα εφιαλτικό περιβάλλον; Μας έλεγαν όταν ήμαστε μαθητές πως “η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά και δείγμα πολιτισμού”. Για ποιον πολιτισμό μιλάμε όταν στον πρώτο νομό της χώρας, στη “βιτρίνα” της Ελλάδας για μερικούς, η μόλυνση έχει φτάσει σε τραγικά επίπεδα; Για ακόμη μία φορά κύριος φταίχτης η απληστία. Περιοχές φιλέτα της Ανατολικής Αττικής, όπου οι τιμές των ακινήτων είναι απλησίαστες, παραδίδονται στους μεγαλοεργολάβους-καρχαρίες, οι οποίοι χωρίς κανέναν απολύτως σχεδιασμό και χωρίς κανένα έλεγχο κάνουν ό,τι θέλουν.

Βοθρολύματα, χρώμιο, κολοβακτηρίδια, μολυσμένος υδροφόρος ορίζοντας.... ΕΦΙΑΛΤΗΣ!

[πηγή]

Αντί πανηγυρικού

Η κυρά Μαρία μαζεύει τα σκόρπια και τσαλακωμένα πακέτα από τσιγάρα (ότι απέμεινε δηλαδή), τις σκισμένες εφημερίδες, τα σπασμένα γυαλιά της βιτρίνας. Το μικρό της ψιλικατζίδικο στέκει εδώ και σαράντα περίπου χρόνια στην ίδια γωνία. Η ίδια είναι μια γυναίκα μικροκαμωμένη, λεπτή, κομψή, παρόλα τα 65 χρόνια που βαραίνουν την πλάτη της, και πάνω απ’ όλα ήρεμη. Μια μορφή βιβλική θα έλεγε κανείς, με τα άσπρα της μαλλιά και τα ξεπλυμένα γαλανά μάτια της να διατηρούν την αίγλη της όμορφης νεαρής που ήταν κάποτε.

Για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, τέτοιες μέρες, στα μέσα του Νοέμβρη, μαζεύει τα σπασμένα της περιουσίας της. Κάθε χρόνο και χειρότερα. Φέτος, την τελευταία στιγμή γλίτωσε τη φωτιά από τη μολότωφ που έσκασε στο πεζοδρόμιο, δυο μέτρα μακριά από την πόρτα της. Ο πυροσβεστήρας, που έχει πάντα δίπλα της αυτήν την περίοδο, πρόλαβε την καταστροφή. Δεν μπόρεσε, όμως, να σώσει τίποτε άλλο από τη μανία των κουκουλοφόρων. Ένας πιτσιρικάς, μικρόσωμος και νευρώδης, μ’ ένα κασκόλ γύρω από το κεφάλι του (μόνο δυο φλογισμένα από το θυμό μάτια φαινόταν), μπήκε μέσα και άρχισε με μανία να γκρεμίζει τα πάντα από τα ράφια. Τσιγάρα, σοκολάτες, καραμέλες, περιοδικά και εφημερίδες, όλα γίναν μία μάζα στο πάτωμα και στις πλάκες του πεζοδρομίου. Δυο τρεις άλλοι έσπασαν τα ψυγεία, πήραν τα κουτάκια της μπύρας, άδειασαν ότι δεν ήθελαν και έφυγαν τρέχοντας, ενώ άλλοι έβαζαν φωτιά στον κάδο λίγα μέτρα πιο κει... Εδώ και χρόνια έχει σταματήσει κάθε προσπάθεια να σώζει την περιουσία της.

Τέτοιες μέρες, ένα τετράγωνο πιο πέρα, στο Πανεπιστήμιο, “γιορτάζουν” το Πολυτεχνείο. Κάθε χρόνο, αυτές τις μέρες, της έρχονται στο μυαλό οι αναμνήσει του ‘73, της εποχής που άκουγε τη μετάδοση των φοιτητών και έκλαιγε. “Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο...” έλεγε μια τρεμάμενη γυναικεία φωνή και την έκανε ν’ ανατριχιάζει. Ακούει, σαν να συμβαίνει τώρα, τους πυροβολισμούς, τις κραυγές, αλλά και τα τραγούδια. Είχε κατεβασμένα τα ρολά, φοβόταν, όμως μέσα της έλπιζε πως κάτι πάει να γίνει, πως εκείνη η κοπελίτσα θα ρίξει τους τυράννους από τους αιματοβαμμένους θρόνους τους.

Ανησυχούσε, εκείνη τη νύχτα, για τον άνδρα της. Την είχε αφήσει από νωρίς, “πάω να δω τι γίνεται” της είπε, αλλά δεν είχε φανεί ακόμη. Ο Κωστής ήταν ένας φιλήσυχος, μετρημένος άνθρωπος. Δεν τους έπαιρνες εύκολα κουβέντα. Η κυρά Μαρία τον καταλάβαινε: από το ‘67 και για επτά χρόνια ζήτημα να χαμογέλασε επτά φορές. Μία κάθε χρόνο και αν... Είχε μαυρίσει η ψυχή του με την κατάντια της χώρας του.

Ξαφνικά το μαγαζί άρχισε να τρέμει, σαν να γίνεται σεισμός, σαν κάποιος ακατανόμαστος τρόμος να βγαίνει από τα σωθικά της γης. Δεν τόλμησε να ξεμυτίσει. Άκουγε μόνο και πάγωνε το αίμα της ακόμη περισσότερο. Το κορίτσι από το ράδιο φώναζε: “Μας σκοτώνουν, μας σκοτώνουν...” Απότομα σιωπή. Δεν ακουγόταν τίποτα, λες και όλα ήταν ένα όνειρο. Τινάχτηκε από έναν τρομακτικό θόρυβο, σαν να έσπαγαν πολλά σίδερα μαζί, σαν να κατεδαφιζόταν όλο το τετράγωνο. Πυροβολισμοί, ουρλιαχτά, ποδοβολητά. “Ο Κωστής μου...” σκέφτηκε.

Πάλι φέτος οι αναμνήσεις, όπως κάθε χρόνο. Θέλει να ρωτήσει ένα από αυτά τα παιδιά γιατί καταστρέφουν τα πάντα. Τί τους φταίει μια φιλήσυχη γυναικούλα, που δεν πειράζει ούτε μυρμήγκι; Θέλει να τους πει για εκείνη τη φωνή που άκουγε στο ράδιο εκείνη τη νύχτα (που την ακούει καμιά φορά στα όνειρά της). Να τους μιλήσει για τα πολυβόλα και τα τανκς, για τον Κωστή της, που δεν γύρισε πίσω... Γιατί τόσο θυμός; Έτσι τιμούν εκείνη την κοπελίτσα;

Σκύβει πάνω από το φαράσι της. Σπρώχνει καρτερικά, χωρίς νεύρο, τα τελευταία μπάζα. Μερικοί νεαροί με μαύρα κράνη, σαν υπερφυσικά έντομα, σταματούν μπροστά της λαχανιασμένοι. Τους κοιτάει και χαμογελάει πικρά. Βλέπουν ότι δεν έχει μείνει τίποτα να σπάσουν και φεύγουν τρέχοντας. Η κυρά Μαρία τους παρακολουθεί με οίκτο να απομακρύνονται. Κι όμως, βαθιά μέσα της πιστεύει πως ο Κωστής της δε χάθηκε άδικα...

Δάσκαλοι & καθηγητές, προσοχή!!

Να και μια είδηση, από την Αμερική κι αυτή, που αφορά όλους τους εκπαιδευτικούς. Στην πολιτεία του Οχάιο (πάλι!), το τοπικό συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών σύστησε στους εκπαιδευτικούς να μη δημοσιεύουν τα στοιχεία τους σε ιστοσελίδες social networking, όπως οι Facebook, MySpace, Second Life, γιατί μια τέτοια ενέργεια θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάπτυξη...“περίεργων” δεσμών με τους μαθητές τους. Η αντίθετη πλευρά υποστηρίζει ότι αντί να φροντίζουμε για την προστασία των παιδιών στο Διαδίκτυο, προσπαθούμε να “προστατέψουμε” τους εκπαιδευτικούς από το ρόλο που παίζει το ίντερνετ στις σύγχρονες κοινωνικές σχέσεις. Χώρια ότι η απαγόρευση είναι επιεικώς ηλίθια και λειτουργεί αρνητικά στο καθαρά παιδαγωγικό ρόλο της δουλειάς τους. Εξάλλου, σε τέτοιου είδους ιστοσελίδες η υπευθυνότητα είναι απαραίτητη, άσχετα με το επάγγελμα.

Πάντως, συνάδελφοι, εγώ δεν ανησυχώ, γιατί με τα πρωτόγονα δίκτυα που έχουμε σε πολλά μέρη της χώρας μας, όπως και με τη μικρή διάδοση της ευρυζωνικότητας, δεν υπάρχει περίπτωση να μου την “πέσει” καμιά μαθήτριά μου...

[πηγή]

Ο φαρσέρ

Ένας άνδρας από το Οχάιο των ΗΠΑ, χρησμοποιώντας τρικ για να μπερδεύει την αναγώριση κλήσης από την αστυνομία (η οποία ελέγχει την ταυτότητα του καλούντος για ν’ αποφεύγει τους ψεύτικους συναγερμούς), έστελνε τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας (SWAT) σε σπίτια ανυποψίαστων πολιτών, επικαλούμενος καταστάσεις ομηρείας. Στο δικαστήριο αποδείχτηκε ότι ο τύπος ήταν παλιότερα μέλος μιας ομάδας από κομπιουτεράδες, οι οποίοι είχαν παράνομη πρόσβαση στα υπολογιστικά συστήματα τουλάχιστον μία τηλεφωνικής εταιρείας. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να μπερδέψουν το σύστημα εντοπισμού της αστυνομίας και να στέλνουν τους κομάντο όπου να ‘ναι!

[πηγή]