Αλλαγή πλεύσης

Σήμερα έβρεχε σχεδόν όλη μέρα. Μια βροχή ήρεμη, ποτιστική την αποκαλούν οι αγρότες, νανουριστική τη λέω εγώ. Με τα επίπεδα υγρασίας γύρω στο 80% δύσκολα αντιστέκεσαι στη θαλπωρή της κουβερτούλας ή στα βαριά βλέφαρα του καναπέ την ώρα που οι ειδήσεις δείχνουν για άλλη μια φορά τα τετριμμένα των τελευταίων ημερών.

Δε θεωρώ τον εαυτό μου οπαδό της φθινοπωρινής μουντάδας αν και η γοητεία της παρασέρνει αρκετά τους ρομαντικούς. Προτιμώ τη ζέστη (ακόμη και τον καύσωνα) του καλοκαιριού, το έντονο ελληνικό φως, τη θερινή ραστώνη. Από την άλλη, η σημερινή γλυκιά νεροποντή μου έφτιαξε τη διάθεση από νωρίς το πρωί. Η ηρεμία των μονότονων ήχων στο τσίγκο του γείτονα, το χάζεμα από το παράθυρο πέρα στα σύννεφα που σκαλώσαν (και δεν λένε να φύγουν) στη γειτονική βουνοκορφή, ίσως η μπύρα -από τις τελευταίες της σεζόν- που πίνω τώρα, σκορπώντας αυτές τις σκέψεις στο πληκτρολόγιο, με κάνουν να περιμένω την αυριανή μέρα με αδημονία. Είμαι σίγουρος για το αύριο....(στομφώδεις μπυροδηλώσεις....)

Α, δε σας είπα: αύριο παντρεύομαι!! Όχι με παπά και με κουμπάρο, αλλά με δήμαρχο και...κλητήρα. Ναι, ναι. Η προηγούμενη παράγραφος ήταν μια παραληρηματική εισαγωγή. Από αύριο η βέρα μετακομίζει στο δεξί. Η δημαρχεία επιλέχτηκε για πρακτικούς και μόνο λόγους. Την προτιμώ περισσότερο από την εκκλησία. Μάλλον (ας μη λέω ψέμματα) δε θέλω καθόλου εκκλησία. Λόγω αθεϊας κυρίως. Σέβομαι πολύ τους ανθρώπους που πιστεύουν, ξέρω ότι θα είμαι υποκριτής όταν θα ντυθώ γαμπρός και θα κοιτάω κατάματα τον ιερέα, αλλά αγαπώντας υπερβολικά τη σύντροφό μου θέλω να της κάνω το χατίρι με όλη μου την καρδιά.

Έτσι λοιπόν, αύριο (σήμερα μάλλον, πέρασε η ώρα...) θα μπω στο club των παντρεμένων. Μου αρέσει αυτή η αλλαγή, ήταν ένα επόμενο βήμα. Κίνηση που αυξάνει τις ευθύνες, αλλά με τοποθετεί σε ένα καινούριο κόσμο, με απαιτήσεις και υποχρεώσεις. Τι πιο όμορφο, όμως, που και που στη ζωή μας ν'...ανηφορίζουμε;;;

ΥΓ: μετά από δύο λιτά -μπλογκικώς- χρόνια, αλλάζω τον τίτλο. "Μιλώ για τα πάντα", δεν "κρίνω". Σιχάθηκα τους απανταχού κριτές...