Μέρα που είναι...

Αμ, δε! Τί νομίσατε; Τέτοια μέρα πως δε θα μιλούσα;; Τί σόι “παιδαγωγός” του πατροπαράδοτου έθνους θα ήμουνα; Άργησα λίγο γιατί τα έπινα από νωρίς το μεσημέρι μέχρι το απογευματάκι, έλιωσα στον ύπνο και τώρα που κάνω παρέα τις κουκουβάγιες είπα ν’ ασχοληθώ με την εθνική μας εορτή.

Η μέρα ξεκινάει με δοξολογία στην εκκλησία του χωριού, όπου κυνηγάμε τα πιτσιρίκια να κάθονται ήσυχα και να μη μπαινοβγαίνουν, τον πανηγυρικό της ημέρας από εκπρόσωπο του σχολείου και τον ιερέα. Έπειτα όλοι μαζί (με βήμα όσο γίνεται) στο μνημείο των πεσόντων, το ηρώο, όπου ο δήμαρχος, ο αστυνόμος, ο πυροσβέστης, ο στρατιωτικός, οι διευθυντές των σχολείων, καταθέτουν στεφάνια. Και ένας υπέροχος γεράκος με το μπαστουνάκι του, υποβασταζόμενος από την κυρά του, κατέθεσε κι αυτός το δικό του, βουρκώνοντας από τις αναμνήσεις του πολέμου. Ζωντανό απολίθωμα μιας ηρωικής εποχής... ( τι κιτς στόμφος μ’ έχει πιάσει αυτή την ώρα...!!!)

Στην επαρχία τα εμβατήρια (“Περνάει ο στρατός....”, “Μακεδονία ξακουστή...” και όλα τα επετειακά) παιανίζονται όχι από μπάντα, αλλά από κλαρίνο, χάλκινα και τούμπες!! Στα εφτά περίπου χρόνια που ζω εδώ πέρα, κάθε φορά όλο και πιο πολύ μ΄ αρέσει αυτή η φολκλόρ προσέγγιση. Μετά το πέρασμα όλων των σχολείων (μη φανταστείτε τίποτα εντυπωσιακό, 5 λεπτά κρατάει όλη η παράτα), ακολουθούν παραδοσιακοί χοροί, να μη ξεχνιόμαστε. Το αθάνατο ελληνικό κλαρίνο δίνει ρέστα... Μια κατάσταση ελαφρώς γκροτέσκα, που πλησιάζει τα όρια του κάλτ.

Και έρχομαι στις παρελάσεις καθεαυτές: τί τα βάζουμε τα καημένα τα παιδάκια να πηγαίνουν πάνω κάτω; Είναι εμφανής η βαρεμάρα τους. Τέτοιες μέρες (ακόμη και οι βροχερές σαν τη σημερινή) είναι για μπόλικο ζελέ στο μαλλί, φραπεδούμπα μέχρι...πάρκινσον, άφθονα τσιγαράκια και χαμουρέματα στο ημίφως των καφετεριών. Τι “έπος του ‘40” και μπαρούφες...

Βέβαια, εδώ στην επαρχία, η παρέλαση είναι μέγα γεγονός για τους ντόπιους. Χαζεύουν τα εγγονάκια τους που με τα κοντά φουστανάκια και τα ατάκτως σιδερωμένα πουκάμισα, τονώνουν το εθνικό φρόνημα της παραμεθορίου. Αν και οι επίσημοι (δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι και άλλοι της “εξουσίας”) μετά από τόσες παρελάσεις που έχουν παρεβρεθεί, δεν μπορούν πλέον να κρατήσουν τα χασμουρητά τους.

Ευτυχώς που ακόμη και οι ελληναράδες των τηλεπαραθύρων (βλέπε Ψωμιάδη, Πλεύρη, Γεωργιάδη, Βελόπουλο, Παπαθεμελή και λοιποί) είναι υπέρ του προαιρετικού της συμμετοχής στη μαθητική παρέλαση. Πάλι καλά. Ισχυρίζονται μετά πάθους ότι η παρέλαση είναι προέκταση της ιστορίας που διδάσκεται στο σχολείο, η πεμπτουσία της εθνικής ανάτασης και τιμητικό μνημόσυνο για τους πεσόντες. Ακόμη δε μας έχουν πει για το μήκος της φούστας, γιατί παρατηρώ στο κοινό πολλά λιγούρια να χαίρονται τα κοριτσάκια (του λυκείου κυρίως) για τα φυσικά τους προσόντα και όχι για το εθνικό τους ανάστημα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.


Αν πάλι εννοούν ότι η παρέλαση των νέων είναι δείγμα πολιτισμού, έχω την εξής ερώτηση να τους κάνω: τα κανάλια που συχνά-πυκνά εμφανίζεστε, απανταχού κραυγάζοντες ελληναράδες, βρίθουν από λαμπιροτατιανοδρουζοψινακομικρούτσικους δαίμονες που κάθε άλλο παρά πολιτισμός είναι. Βόθρος θα ήταν επιεικής έκφραση. Γι’ αυτούς γιατί δεν εκφράζεστε αρνητικά; Γιατί, ενώ για ώρες καθημερινά η τηλεόραση κάνει πλύση εγκεφάλου στα παιδιά μας (τα ίδια που χθες έκαναν παρέλαση) με σαβούρα, δεν αποτελεί αντικείμενο της κριτικής σας; Μήπως φοβάστε μη χάσετε τα 15 λεπτά του τηλεοπτικού σας χρόνου; Μήπως οι τηλεδικαστές σας καταδικάσουν σε μόνιμη αφάνεια και σας τρομάζει αυτό; Γι’ αυτό αφήνετε όλα αυτά τα εκτρώματα να δημιουργούν καθημερινά “πολιτισμό” και “παιδεία”; Είναι όλοι αυτοί οι σάπιοι, μέρος της εθνικής ταυτότητας που με τόσο πάθος πρεσβεύετε και υπερασπίζεστε;


Αλλά από την άλλη, κόβεται η εξάρτηση; Πιο εύκολα κόβεις το τσιγάρο παρά το “γυαλί” ...ναρκωτικό κανονικό...