Περί μίσους...

Γιατί μισούμε; Γιατί θέλουμε να βγάλουμε τα μάτια του άλλου ή τα δικά μας κάποιες φορές; Εσωτερική ανάγκη, βρασμός ψυχής. Τόσα πολλά "είδη" μίσους: φυλετικό-ρατσιστικό, θρησκευτικό, ερωτικό, αναρχικό, εκδικητικό, αντεξουσιαστικό...
Αναρωτιέμαι πολύ συχνά (οι ειδήσεις πολλές αφορμές) ποια είναι η σύσταση του μίσους, τα στοιχεία που το κάνουν τόσο μοναδικό. Τί κάνει τους ανθρώπους να μισούν και να μισιούνται; Να χάνουν τον ύπνο τους από την έξαψη του μίσους; Από την άλλη πολλοί (ανάμεσά τους κι εγώ) το θεωρούν, σε λογικές δόσεις, υγιές συναίσθημα. Το να μισείς, σημαίνει πως είσαι ζωντανός, πως ενοχλείσαι, ξέρεις να κρίνεις και να πονάς. Αλήθεια, τα ζώα αισθάνονται μίσος ή είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φυλής;

Αφορμή γι' αυτές τις "φιλοσοφικές αναζητήσεις" της τσαγκαροδευτέρας ήταν μια ταινία που είδα λίγες μέρες πριν. "The Boxer" με τον Daniel Day-Lewis. Ιστορία που διαδραματίζεται στην πολύπαθη Β. Ιρλανδία, o IRA, καθολικοί και προτεστάντες. Όλοι έχουν από μία απώλεια, κάποιο παιδί, κάποιο δικό τους άνθρωπο.

Οι "σύζυγοι κρατουμένων" είναι "μισητές", φέρουν ένα περίεργο στίγμα. Από τη μια είναι τιμημένες και ηρωίδες (ο άντρας τους, αν και πίσω από το σίδερα, όλο και κάποιον "κακό" βρωμοβρετανό θα έχει σκοτώσει). Από την άλλη ως σύζυγοι κρατουμένων δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή, στον έρωτα, στο νέο ξεκίνημα, στη διασκέδαση. Ανήκουν σε κάποιον και έτσι πρέπει να παραμείνουν. Παρακολουθούνται από τα άγρυπνα μάτια των περίοικων και κρίνονται πολύ συχνά για τις πράξεις τους, όσο αθώες και να είναι αυτές.

Η υπόθεση με δυο λόγια: Ο Danny Flynn (Daniel Day-Lewis) αποφυλακίζεται μετά από 14 χρόνια στη φυλακή για βομβιστικές ενέργειες εναντίον των Βρετανών. Ήταν και παραμένει ταλαντούχος πυγμάχος. Θέλει να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή, μακριά από τους κινδύνους του παρελθόντος. Αγαπάει ακόμη την Maggie (Emily Watson -πανέμορφη!), παιδικός και μοναδικός του έρωτας, η οποία στο διάστημα που έλειπε παντρεύτηκε, έκανε παιδί και είναι πλέον "σύζυγος κρατουμένου". Η εμφάνιση του Danny ξανά στη ζώη της, θα της φέρει προβλήματα.

Ο πυγμάχος φτιάχνει ένα γυμναστήριο, προπονεί τους νέους της γειτονιάς του, δεν ασχολείται με τους παλιούς "συμπολεμιστές" του που, παρόλες τις προσπάθειας της ηγεσίας του κνήματος για ειρήνη, οι σκληροπυρηνικοί συνεχίζουν να σκοτώνουν τους μισητούς Βρετανούς.

Στα μάτια του φαίνεται το μίσος και ο πόνος. Μισεί τον εαυτό του για τις λάθος επιλογές του, για τη χαμένη του νιότη. Μισεί τους γείτονές του για το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία τους. Πονάει για το χαμένο του έρωτα που θυσιάστηκε στο βωμό των "επαναστατικών" ιδεών της νιότης του.

Κι όταν ακόμη όλα βρίσκουν να παίρνουν το δρόμο τους, το σκοτεινό μισητό παρελθόν, δε σ' αφήνει να ηρεμήσεις...