Οι πειρατές ξανάρχονται

Οι “ελαφριές” ταινίες, τα blockbuster δεν είναι τέχνη; Δεν είναι “πραγματικό” σινεμά; Ας μου ορίσει κάποιος το “πραγματικό” και το ξανασυζητάμε.
Είδα πριν λίγες μέρες τους “Πειρατές της Καραϊβικής, μέρος ΙΙΙ” την τελευταία (ας το ελπίσουμε, με τους παραγωγούς του Hollywood ποτέ δεν ξέρεις) συνέχεια της ομώνυμης σειράς. Σιγά την ταινία θα μου πείτε οι πιο “ψαγμένοι”, οι λεγόμενοι σινεφίλ. Φέσι και αμερικανιά. Ειλικρινά, συμφωνώ απολύτως. Δεν παύει, όμως, να είναι μια πολύ διασκεδαστική παραγωγή, με δυόμισι περίπου ώρες δράση, χιούμορ και άρτια ειδικά εφέ. Όποιος δε γέλασε με τις γκριμάτσες και την τεχνητή αφέλεια του Johnny Depp λέει ψέματα. Είναι αφοπλιστικά γελοίος, ευχαριστιέται το ρόλο του (και την παχυλή του αμοιβή προφανώς) και τελικά δημιουργεί μια κάλτ καρικατούρα, δίνει νέα πνοή στο χαρακτήρα των “αιμοβόρων” πειρατών και κυρίως μας κάνει να ξεχαστούμε γι’ αυτές τις λίγες ώρες που τον απολαύσαμε.
Δεν μπαίνω στη διαδικασία κάθε φορά που βλέπω μια ταινία να τη συγκρίνω με κάποια άλλη, ποια μου αρέσει πιο πολύ, ποια λιγότερο και γιατί. Άσε που μερικά είδη ή σχολές κινηματογράφου είναι ασύγκριτα. Έχουν τα δικά τους εντελώς ίδια στοιχεία. Συγκρίνεται ο πειρατής με το “Φάνυ και Αλέξανδρος”; Ή με τα “Όνειρα” του Κουροσάβα;

Δε θεωρώ ότι είμαι τόσο υποψιασμένος κινηματογραφόφιλος, ούτε μ’ αρέσει να εμβαθύνω στα μύχια νοήματα που μπορεί να κρύβει μια κινηματογραφική παραγωγή. Απολαμβάνω εξίσου τον Bergmann και τον Depp, τον James Bond (o καινούριος ο ξανθούλης με ενθουσίασε) και τον Andonioni.

H 7η τέχνη είναι υπέρτατη απόλαυση. Γελάμε, βουρκώνουμε, τρομάζουμε, κλείνουμε τα μάτια όταν φοβόμαστε. Ποια άλλη μορφή τέχνης προσφέρει τέτοια πληθώρα συναισθημάτων;