49 λέξεις για το χιόνι

Στη Γροιλανδία, έχουν 49 λέξεις για να περιγράψουν το χιόνι. Λιωμένο, μισολιωμένο, λασπωμένο, στην άκρη του παγόβουνου, στην άκρη της θάλασσας, παγωμένο, πολύ παγωμένο και τόσες άλλες που χάνεις το λογαριασμό. Οι κάτοικοι αυτής της λευκής χώρας βρήκαν τρόπους να περιγράψουν το τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έκαναν τις οικογένειές τους και θάφτηκαν.

Περνώντας τα χρόνια μερικές από αυτές τις λέξεις τείνουν να καταργηθούν, αν δεν έχει ήδη συμβεί αυτό. Το περιβόητο λιώσιμο των πάγων έχει αλλάξει το τοπίο γύρω τους σε τέτοιο βαθμό, αλλάζοντας ακόμη και τον τρόπο που το περιγράφουν. Τα ρύπη του "πολιτισμένου" κόσμου που εντείνουν το "φαινόμενο του θερμοκηπίου" επηρεάζουν πρώτα και κύρια, όλους όσους ζούνε στον υπέροχο και ειρηνικό κόσμο, λίγο πιο πάνω από τον Αρκτικό κύκλο. Είναι κρίμα, να βλέπεις ανθρώπους που αγωνίζονται για το καθημερινό φαγητό, που επιβιώνουν σε συνθήκες που εμείς ούτε ώρες θα μπορούσαμε να τη "βγάλουμε καθαρή", που φροντίζουν για το περιβάλλον με τον τρόπο τους, να είναι καταδικασμένοι από τις δικές μας ασύδοτες τακτικές και πολιτικές.

Πριν κάποια χρόνια σε μερικά σημεία η θάλασσα είχε πάγο πάχους 50-70 εκατοστά. Σήμερα έχει μείνει μόνο ένα λεπτό φύλλο, μια επικίνδυνη κρούστα για όποιον κυνηγό πατήσει πάνω της. Και όταν το καθημερινό τραπέζι αυτών των ανθρώπων εξαρτάται από το κυνήγι, αντιλαμβανόμαστε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για την επιβίωσή τους.

Όλα αυτά, παρουσιάστηκαν χθες το βράδυ στον εξαιρετικό -για ακόμη μία φορά- "ΕΞΑΝΤΑ" του βραβευμένου Γιώργου Αυγερόπουλου. Ταξίδεψε στο μεγαλύτερο νησί του πλανήτη για να μας "ξυπνήσει" από τον λήθαργο που έχουμε πέσει. Στην αποχαύνωση της υπερκατανάλωσης, του καναπέ και της αλόγιστης συνεχούς καταστροφής του περιβάλλοντος.

Αυτές οι εκπομπές πρέπει να προβάλλονται στα σχολεία, να μπουν στο καθημερινό ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθητών μας, να τους ταρακουνήσει, να τους κάνει να σκεφτούν ότι η ζωή δεν είναι μόνο φροντιστήριο, άγχος για τις εξετάσεις, κινητό και τηλεόραση. Στα δικά μας χωριά δε θέλουμε να βλάψουμε το διπλανό μας, το σπίτι του, την περιουσία του. Στο "παγκόσμιο χωριό" δεν ισχύει το ίδιο; Ή μήπως οι αποστάσεις δημιουργούν ένα πλέγμα (υποτιθέμενης) ασφάλειας;