Η “γκρίνια” της ημέρας (5)

Ο νόμος είναι σαφής: “Όταν υπάρχουν καταλήψεις σχολικών κτιρίων από μαθητές ή όχι, ο διευθυντής οφείλει να ενημερώσει τον εισαγγελέα και την αστυνομία. Σε περίπτωση που δεν το πράξει ή καθυστερήσει είναι ο ίδιος υπόλογος.” Να ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙ. Δε μιλάει ούτε για ΜΑΤ, ούτε για βία και εκφοβισμό. Ή μήπως όταν μιλάμε για “αγώνες” δεν πρέπει να είμαστε σύννομοι; Οι τηλεδικαστές, όμως, αποφάσισαν: ο τάδε λυκειάρχης είναι φασίστας και χουντικός. Όποιος κάνει σωστά τη δουλειά του είναι εντέλει πλήγμα για τη “δημοκρατική” κοινωνία μας.

Μαθητές - τραμπούκοι αποφασίζουν με αμφισβητούμενες συνοπτικές διαδικασίες να καταλάβουν τα σχολεία τους. Τέρμα και τελείωσε. Έχουμε αιτήματα; Κατάληψη. Βαριόμαστε να κάνουμε μάθημα; Πάλι κατάληψη. Απλά τα πράγματα, 29 και βάλε μάγκες συνιστούν κατάληψη, αυτοί έτσι θέλουν... Και αν κάνουν κατάληψη οι μαθητές των πόλεων, των φροντιστηρίων, των ιδιαίτερων, των super duper κινητών και του trendy life style, τί πρέπει να κάνουν οι μαθητές των πυρόπληκτων περιοχών; Ή αυτοί που κάνουν μάθημα σε λυόμενα; Δικαιούνται να φωνάζουν όσο κανένας άλλος, έχουν αληθινά, καυτά αιτήματα, όχι αόριστες φρασεολογίες περί “άρθρων 16” και πράσινα άλογα.

Συζητώντας με συναδέλφους αυτές τις μέρες παρατηρώ τη διάχυτη “φιλοσοφική” απορία: τελικά τί σκατά είναι “αγώνας”; Ποιος θεωρείται “αγωνιστής”; Ποιος αποφασίζει για αγωνιστική δράση; για επανάσταση βρε αδερφέ... Η εύκολη ερμηνεία αφορά στη γενικότερη κατάντια και καταρράκωση των θεσμών, όπου έτσι κι αλλιώς η έννοια “αγώνας” γίνεται ακόμη πιο ασαφής. Οι αναλυτές και οι “ειδικοί” μπορεί να μιλούν για ώρες, για τις βαθιές αιτίες, για τις σκάρτες πολιτικές (και πολιτικούς), για τους καρεκλοκένταυρους και τους συνδικαλιστές-μαθητοπατέρες, που με άλλοθι “τους αγώνες των παιδιών μας” εξασφαλίζουν τα ψηφαλάκια τους και το πολιτικό τους μέλλον.

Όλοι αυτοί οι “αριστεροί” των τηλεοράσεων που υποστηρίζουν τους μαθητικούς αγώνες, με τη στάση τους προσβάλλουν βάναυσα την έννοια του αγώνα. Ξεχνούν τους πραγματικούς “επαναστάστες με αιτία” που έχασαν τη ζωή τους, βασανίστηκαν, θρήνησαν συγγενείς και φίλους. Αυτοί δεν ήταν τραμπούκοι. Είχαν βαθύτατα δημοκρατικά αισθήματα, πίστευαν στις διαδικασίες και θεωρούσαν τις ακραίες ενέργειες έσχατο μέσο αγώνα για την επίτευξη των στόχων τους. Ενημερώνονταν, έκριναν και κυρίως συν-αποφάσιζαν.

Απεχθάνομαι την προγονολατρεία και τη συνεχή επίκληση των ιδεωδών που χαρακτηρίζουν τη μεγάλη ελληνική ιστορία. Από την άλλη υπάρχουν αποσπάσματα-ιδέες εκείνης της "δοξασμένης" εποχής που στις μέρες μας είναι επίκαιρα όσο ποτέ: “Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία.” (Ισοκράτης, 436 - 338 π.Χ.)