Αντί γκρίνιας...

Ήταν κάποτε μια μικρή χώρα που την έλεγαν Ασυδοσία. Οι κάτοικοί της, όπως φαντάζεσθε, ήταν γνωστοί στον υπόλοιπο κόσμο ως ασύδοτοι. Στη χώρα αυτή λοιπόν, όσο οξύμωρο και ν΄ ακούγεται, υπήρχαν νόμοι και μάλιστα πολύ σωστοί και πολύ μελετημένοι από τους νομοθέτες τους. Όμως, αυτοί οι νόμοι δεν τηρούνταν ποτέ. Βρίσκονταν σε ένα μεγάλο κτίριο, που το ονόμαζαν Τέλειο Πάγο γραμμένοι με όμορφα καλλιγραφικά γράμματα, μέσα σε δερματόδετους τόμους, για όποιον τυχόν επισκέπτη ή περίεργο.

Στο εύλογο "γιατί" που μπορεί να σου δημιουργείται αγαπητέ αναγνώστη η απάντηση είναι μία. Η εκάστοτε κυβέρνηση "αποφάσιζε" για συμφεροντολογικούς λόγους να επιτρέπει τη μη εφαρμογή των νόμων, επιτρέποντάς τη κατά καιρούς να ανανεώνει τη "λαϊκή εντολή" και να της δίνει παράταση ζωής στην δοξασμένη Ασυδοσία. Η πλειονότητα των δημόσιων υπηρεσιών λειτουργούσε με γνώμονα τον πλουτισμό των υπαλλήλων τους και δε άφηνε περιθώρια στους ταλαίπωρους, αλλά πάντα χαμογελαστούς, πολίτες να αναζητήσουν το χαμένο εκ γενετής δίκιο τους.

Κατά καιρούς υπήρξαν μερικοί, οι οποίοι -πραγματικά "ρουμπίνια"- αποτελούσαν παράδειγμα προς...αποφυγή για τους νεότερους των υπαλλήλων και ταρακουνούσαν τα κεκτημένα των παλαιότερων. Συνήθως αυτά τα "ρουμπίνια" κατέληγαν στα αζήτητα.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς....χειρότερα...