Μετά το μεσημεριανό φαγητό, με τη γεύση του ακόμη στον ουρανίσκο, ένας καπουτσίνο με βελούδινη υφή και κανέλα είναι το καλύτερο χωνευτικό, χαζεύοντας συγχρόνως τις πρώτες άσπρες τουφίτσες χιονιού από το παράθυρο.Μια πρώτη ηχηρή γουλιά και έπειτα φόρτωμα του browser. Το μηλαράκι ξεφυσάει ελαφρά και ανοίγει τον Safari. Πληκτρολογεί: www..........gr και...τίποτα. “Your computer is not connected to the internet.... ” και κάτι άλλες μαλακίες. Το μάτι του έμεινε σ’ αυτές τις πρώτες λέξεις. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνέρθει. Άρχισε να πληκτρολογεί πανικόβλητος: 192.168....... η IP του router, τρομαγμένος παρατηρεί πως δεν υπάρχει σύνδεση. Reboot ρούτερ γρήγορα, μη χάσει χρόνο, σε 60 δευτερόλεπτα, 59, 58, ....10, 9... 1 και...τίποτα! Ακόμη αποσυνδεμένος.
Οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα φαίνονται στο μέτωπό του, τα βλέφαρά του τρεμοπαίζουν, νιώθει μια ανεξήγητη ζέστη και βγάζει την πρόχειρη φόρμα. Αν και φοράει μόνο ένα t-shirt νιώθει ζέστη, πολλή ζέστη. Σηκώνεται πίνει νερό κατευθείαν από το μπουκάλι, δροσίζει λίγο τα αναμμένα του σωθικά, ρίχνει λίγο στο πρόσωπό του.
Η επόμενη κίνηση ακόμη πιο σπασμωδική, τραβάει την παροχή του ρούτερ, τον νεκρώνει, περιμένει για λίγο και ξανά στην πρίζα. Τα φωτάκια τρεμοπαίζουν (γιατί αργεί τόσο, γαμώτο;), το DSL ανάβει, λίγο ακόμη, τίποτα... Το LED του ίντερνετ παραμένει σβηστό, θαρρείς και κοροϊδεύει τους φωτεινούς γείτονές του. Τα γόνατά του αρχίζουν και τρέμουν, κάθεται στο πάτωμα κλείνοντας τα μάτια και κρατώντας τα φλογισμένα μηνίγγιά του. “Ας μη λιποθυμήσω ακόμη” σκέφτεται, “Θέε μου, δώσε μου δύναμη.”
Τραβάει με μια απότομη κίνηση το καλώδιο του τηλεφώνου από το φις, το αποσυνδέει και από το φίλτρο. Το κοιτάει λίγο μη μπορώντας να ελέγξει το τρέμουλο των χεριών. Με δυσκολία το ξανασυνδέει. Μετά από λίγα -αιώνια- δευτερόλεπτα το LED του ίντερνετ παραμένει σβηστό. Σηκώνει το δεξί του χέρι να κοπανήσει τον δύστυχο τον ρούτερ, αλλά σταματάει τελευταία στιγμή. Κάθεται στο κρέβατι τρέμοντας ολόκληρος, το ρίγος κυριαρχεί πλέον σ’ όλο του κορμί, σαν να παθαίνει συχνές μικρές ηλεκτροπληξίες.
Ξαπλώνει και σκεπάζεται μέχρι πάνω από το κεφάλι. Απόλυτο σκοτάδι. Η χνουδωτή κουβέρτα ηρεμή κάπως το τρέμουλο, αλλά δεν το σταματά εντελώς. Πέφτει σ’ έναν ύπνο γεμάτο dial-up όνειρα, που “κατεβαίνουν” στο υποσυνείδητό του με 2,1 ΚΒ/s. Μισές φωτογραφίες, καθόλου mp3, ούτε You Tube, torrent με γαμψά νύχια, άπειρα redial, βομβαρδίζουν τον κουραστικό ύπνο του.Πετάγεται ιδρωμένος, η κουβέρτα είναι ένα κουβάρι διπλωμένο στο πάτωμα, το μπλουζάκι έχει κολλήσει στο κορμί του, σαν κάποιος να τον έβρεξε με τη μάνικα. Πόσες ώρες έχουν περάσει; Δεν έχει την αίσθηση του χρόνου. Γυρίζει διστακτικά προς τη μεριά του ρούτερ, σιγά σιγά φοβούμενος γι’ αυτό που θ’ αντικρίσει. Το LED...είναι αναμμένο! Τρίβει τα μάτια του, τσιμπιέται, μήπως ταξιδεύει ακόμη στη χώρα του Μορφέα. Όχι, όχι! Tο λαμπάκι παραμένει αναμμένο, λυχνάρι στο έρεβος του νου του... Σηκώνεται γρήγορα, τρέχει στο μηλαράκι του, ο Safari περιμένει υπομονετικά να βοηθήσει το αφεντικό του. Πληκτρολογεί, κάνει λάθη από τον ενθουσιασμό, www. ............. .gr και...ΝΑΙ! Τα λυτρωτικά bits αρχίζουν και τρέχουν μπροστά στα μάτια του, μπαίνουν δυνατά στα νεκρωμένα εγκεφαλικά του κύτταρα, τα ξυπνούν, τα οξυγονώνουν. Η ευεξία που νιώθει είναι πρωτόγνωρη. Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που είχε στερηθεί τα ΒΒ (bits & bytes). Όλο του το είναι εξαρτάται από αυτά, η παραμικρή απώλεια ροής τους, του δημουργεί τεράστια σύνδρομα στέρησης, εώς τρέλα...
Αυτό το έγραψα πριν από λίγο, διαβάζοντας τον “πανικό” που δημιουργήθηκε στην μπλογκόσφαιρα, στις εφημερίδες και όχι μόνο, για τη χθεσινή πολύωρη διακοπή του Διαδικτύου. Να σας πω, ήταν μια καλή ευκαιρία για net-detox και για λογοτεχνία.China opens net addiction clinic
Treating China's online addicts
China Launches Campaign For Net Addicts
Εθισμός στο Διαδίκτυο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου