Να, κάτι τέτοια διαβάζω μετά το φαγητό, απολαμβάνοντας τον καφέ μου και χαζεύοντας το συννεφιασμένο "βουνό μου" από το παράθυρο, και φτιάχνω διάθεση για όλο το σαββατοκύριακο. Δε θα μπορούσα να βρω καλύτερη προσέγγιση στη ψυχολογία(;;) του νομαρχάρα-ελληνάρα Παναγιώτη.Αυτά λοιπόν τ΄ αντράκια, το πολύ πολύ να γίνονταν επίκεντρο ενδιαφέροντος στην τότε ψευτοκαφετέρια της συνοικίας τους, όχι παραπέρα. Ή να ΄καναν καριέρα στην ποδοσφαιρική ομάδα τής γειτονιάς τους. Ύστερα χάνονταν. Κάποια καπάτσα γόησσα τα τύλιγε, την τύλιγαν, παντρεύονταν και ξόφλαγαν.
Δεν τον ακούτε με τι ύφος Ντούτσε μιλάει για τον εαυτό του όταν βγαίνει στο γυαλί; Ανασηκωμένο το πιγούνι, χείλια σφιχτά και βλέφαρο μισοκλεισμένο για να υπογραμμίσει, ακόμα πιο πολύ, την υποτιμητική απάντηση προς τον αντίπαλο: «Δεν γεννήθηκε ώς τώρα ούτε πρόκειται να γεννηθεί ο άνθρωπος που θα διανοηθεί να με κουμαντάρει εμένα!», κορδώνεται σαν το παγώνι. (Και η προχτεσινή παραλλαγή του ανωτέρω αποφθέγματος : «Δεν γεννήθηκε ακόμα ο άνθρωπος που θα με κοντύνει εμένα»).
Εύγε αγαπητέ κ. Λογαρά!
1 σχόλιο:
Ειναι το ελαχιστο που αξιζει σε αυτον τον ανθρωπο....
Δημοσίευση σχολίου